Mont Ventoux (Bédoin)

Easily the most impressive and demanding climb I've ever done. And easily worth the 1000km car ride just to get to Bédoin. For a cyclist who enjoys climbing, this is a must.

Be prepared though, and be patient. The climb takes a few hours, so you simply have to climb this mountain with your head, and not with your heart. If you burn up anywhere before the Chalet, you're in for a tough ride to the top.

★ ★ ★ ★ ★

A wonderful climb, worthy of it's status as an iconic ascent in the Tour de France. In three sections, the first four kms is quite easy. Relax and save yourself for what's to come. The forest section is unrelenting, but it does allow you to get into a rhythm before the final section after the Chalet. If the weather is benign, this section can be fun and quite easy. If the wind is up, or the heat too high, it can be very tough. Either way, the view and the achievement is worth it.
a video and review of the climb is at my website - dothebikething.blogspot.com.au

Deze zet ik op mijn agenda voor volgend jaar. Al te veel mooie verhalen gelezen en gehoord. (Ook een heel aantal minder mooie verhalen, wat de aantrekkingskracht eigenlijk alleen maar vergroot.)

Het is 04.50hr. als de wekker afloopt. Door een samenloop van omstandigheden heb ik de hotelmanager ervan kunnen overtuigen om op dit vroege uur een ontbijt te serveren. Daarna rij ik richting Malaucène. Ik parkeer de auto bij de kerk, zet mijn fiets in elkaar en rij dan via de col de la Madeleine naar Bédoin waar ik mijn eerste stempel afhaal.

Het is slechts 16° en er waait een licht briesje, dus zijn de mouwtjes welkom. Precies om 07.20 hr. vertrek ik aan de streep bij de plaatselijke fietswinkel. Ik heb me voorgenomen om niet te forceren, tijd speelt geen rol en aankomen is de boodschap. Het is rustig en ik zie geen andere fietsers. Niettemin haal ik even voor St.-Estève een 66-jarige deense in en maak een praatje met haar. Hierdoor verlies ik toch wel even tijd, maar dat geeft niet. Het bos komt eraan, maar gezien het nog vroege uur geven de vliegen “niet thuis”. Vergeleken met de vorige beklimming loopt het vrij vlot. Ik betrap er mij op dat ik iets te enthousiast te keer ga, zodat ik mezelf wat moet intomen, kwestie van zolang mogelijk onder mijn overslagpols te blijven. Het wordt nu snel warmer en tijdens de laatste kilometer in het bos beginnen de vliegen zich toch langzaam te manifesteren. Eenmaal voorbij Chalet-Reynard steek ik een tandje bij en kom ik vrij vlot aan de top.

Tijd : 1h56’11”

Gem Hf: 163

Max Hf: 175

Kcal: 1493

In het winkeltje haal ik snel een stempel, eet nog een energiereepje en drink mijn laatste drank op. De afdaling naar Malaucène gaat langzaam wegens de stevige wind. Beneden haal ik mijn stempel bij de plaatselijke slager en rij dan naar de wagen om mijn drinkbussen te vullen en wat te eten. Nog een extra flesje water in mijn achterzak, en weg zijn we voor de tweede beklimming. Waar het in Bédoin nog even vals plat is, wordt er hier van in de eerste meters geklommen. De zon brandt en er is in verhouding tot de zuidkant minder boomschaduw. De vergezichten daarenboven zijn prachtig. Het vlot goed, en op tijd en stond haal ik andere fietsers in, maar geregeld wordt ik zelf ook voorbijgereden. Op de vlakkere stukken probeer ik zoveel mogelijk te recupereren want andere gedeelten, zoals de 4 km voor het vlakke stuk aan de Mont Serein zijn vrij pittig. Mijn tellertje geeft bij momenten 12% aan. Voor het skistation kan ik een laatste keer uitrusten (????), maar onmiddellijk daarna krijg ik het steilste stuk van deze kant voorgeschoteld. De laatste 3 km gaan iets moeizamer, maar ik kom zonder problemen boven.

Tijd: 2h07’31”

Gem Hf: 166

Max Hf: 181

Kcal: 1663

Op de top, even recuperen. Als mijn hartslag tot een aanvaardbaar peil gezakt is haal ik een tweede stempel en daal ik af naar Sault. De weg is slecht en uiterst hobbelig. Halverwege wil een mobilhome mij absoluut voorbijrijden en schuwt daarbij geen risico’s. Als hij eenmaal voorbij is moet ik voor de bochten geregeld in de remmen. Ik hou het voor bekeken en ga 2 minuten aan de kant, om dan mijn weg verder te zetten. Eenmaal in Sault vind ik de familie terug, die mij voor de laatste beklimming begeleiden zal. Mijn derde stempel haal ik even in het café waar we afgesproken hebben. Ik graai gretig in het rugzakje en verorber alles wat er in zit. Ook drank wordt deftig aangesproken. Na een 20-tal minuutjes begeef ik mij weer op weg. Deze kant begint met een afdaling, maar ik moet bijtrappen want er staat hier, zoals dikwijls een vrij sterke wind, die mij tot halverwege de klim zal tegenwerken. Gezien de geringe stijgingspercentages vorder ik toch redelijk goed, ondanks de reeds geleverde inspanning. Eenmaal terug voorbij Chalet-Reynard begin ik het voor de eerste keer iets moeilijker te krijgen. Ik voel de trapfrequentie achteruitgaan, mede ook weer door de wind die hier vrij spel heeft. Fietsen en drinken tegelijk gaat niet meer. Ik kan dan mijn ademhaling niet meer onder controle houden. Daarom besluit ik om toch even te stoppen en rustig te drinken. Wanneer ik terug wil vertrekken krijg ik mijn tweede voet niet direct in het klikpedaal. Mijn snelheid zakt onmiddellijk en eer ik terug voet aan de grond kan zetten val ik ter plekke om. De tweede poging lukt wel en ik kan nu weer verder maar, daar waar ik vanmorgen hier nog vlot 10-11 / hr kon, gaat het nu maar tegen 7/hr meer. Maar ik weet dat de strijd bijna geleverd is en de adrenaline die hierdoor vrijkomt houd me recht om vermoeid, maar toch zonder noemenswaardige problemen deze rit tot een goed einde te brengen.

Tijd: 1h53’05”

Gem Hf: 155

Max Hf: 170

Kcal: 1335

Totale klimtijd : 5hr 56’ 47”

Totale rijtijd : 7hr 50’ 41” (voorzichtig dalen)

Gevoel na de rit (maar vermoeid)

★ ★ ★ ★ ★

27 juli 2009 .2 dagen na de overwinning van Garate is het mijn beurt. Het is 30° in Bédoin. Volgens berekeningen zou ik het moeten halen in 1hr. 38min. Bij St.-Estèphe heb ik 16 gem. maar het bos is zwaarder dan gedacht. Na la Cisterna, en tot een kilometer voor Chalet Reynard zitten volgens mijn tellertje stukken tot 13%. De verzengende hitte doet de rest.Niettemin heb ik iets over halfweg toch nog een gemiddelde van 12/hr. Boven de boomgrens komt felle wind opzetten. Vooral bij het keren in de bochten doet hij goed zijn werk, zodat daar toch tijd verloren wordt. Al gauw wordt duidelijk dat ik de vooropgestelde tijd niet zal halen, maar een tijd binnen de twee uur zit er nog steeds in. Bij La Grave wordt het iets vlakker zodat ik daar weer een paar tandjes kan bijsteken. De tijd die ik daar mee win word te niet gedaan bij het passeren van de "col des tempêtes" (what's in a name). Daarna is het weer doorbijten in de laatste steilere klim, maar uiteindelijk haal ik het in 1hr 58 42". Conclusie: een prachtige klim, maar het is de berg en de weersomstandigheden die beslissen over je tijd, alle theoriën en formules ten spijt. Ik kom zeker terug voor een betere tijd, want ik had niet het gevoel dat ik tot het uiterste was geweest.