Gante-Barca dag 11

Gisteravond hebben we een korte wandeling gemaakt naar de pizzeria waar de renners in de loop van de namiddag gereserveerd hadden. Uiteraard met de bedoeling om wat calorierijk voedsel te nuttigen en de dorst te laven. Anaïs, het meisje dat ons bediende, toonde veel bewondering voor deze onderneming, terwijl onze deelnemers haar bewonderden. Enkel bompie verkoos om een pizza te eten, de rest van het gezelschap gaf de voorkeur aan één of ander pastagerecht maar de hoeveelheid pasta was eerder aan de geringe kant. Ik hoorde de buumratte zeggen dat er meer schelpen dan zeevruchten op zijn bord lagen. Maar geen nood, de sfeer was er waarbij aan tafel de rit werd overschouwd en aan de volgers werd geduid bij welke hartslag het best wordt gefietst en met welke versnelling wordt rondgedraaid om te klimmen of te dalen. Opnieuw werd de traditie verder gezet met de quiz van meester Stefaan. Ondertussen heeft hij zijn discipelen al veel beter onder controle en wordt zelfs af en toe de vinger opgestoken om iets te vragen of te mogen antwoorden. Omdat er in het hotel Le Sarac weinig te beleven viel is iedereen vrij vlug zijn kamer gaan opzoeken want er was afgesproken om reeds om 7u te gaan ontbijten. Tijdens de nacht werd Piet wakker omdat hij dacht dat Franky zich al een het klaarmaken was voor rit 11 terwijl hij enkel de krampen in zijn benen aan het wegmasseren was. Gevolg was dat Piet zijn slaapritme was verstoord en zijn tandenborstel was vergeten. Franky, die ’s morgens steeds de kamer als laatste verlaat nadat hij alle ongemakken uit zijn lichaam heeft geperst, had gelukkig de vergetelheid van zijn kompaan opgemerkt: alle materiaal terecht!

Iedereen op tijd aan de ontbijttafel en na het vullen van de bidons werd het verzamelen geblazen aan de ingang van het hotel voor het klassieke kiekje. “Le patron” was blijkbaar niet zo goed vertrouwd met de gsm want hij moest verschillende pogingen ondernemen voor een geslaagde foto . Omdat wij in het hotel de koelelementen niet konden laten invriezen hebben de foeriers dan maar bovenop de klassieke boodschappen (frans brood, toespijs, boter, melk, fruit, koekjes, …) kilo’s ijs aangekocht en verdeeld over de verschillende koeltassen. Zo hoopten zij gekoelde dranken te kunnen aanbieden op de eerste tussenstop van vandaag op een pleintje in Cazedarnes. We stonden een beetje verdoken geparkeerd maar de cyclisten wisten ons vlug te vinden.

We stelden vast dat het landschap steeds maar dorder en rotsachtiger wordt, maar toch bleven we nog vaak tussen de wijnvelden kronkelen. Onze sportievelingen doorkruisten van iets dichterbij de immense wijnvelden en –domeinen, het ene château al wat groter dan het andere. De droge rivierbeddingen zijn hier ook niet vreemd. Aan de kant van de weg stond zelfs een ezel ons wielerpeloton te bezichtigen. Zij waarschuwden het dier voor de aankomende renners en drongen aan om te blijven stilstaan. Blijkbaar spraken ze Frans met teveel haar op want de ezel werd koppig en ging lopen zodat bompie, als hekkensluiter, de remmen diende dicht te knijpen om vanavond geen ezelvlees op ons bord te krijgen. De teleurstelling bij de buumratte was groot: hij dacht met dit beest te kunnen communiceren omdat hij ondertussen toch al een paar dagen met ezels op de baan is (dixit Franky).

Al bij al waren de volgers, maar vooral de renners tevreden dat er op de eerste tussenstop gekoelde dranken konden geserveerd worden. Uiteraard met een stuk fruit en op vraag van hen een zoutig TUC-koekje. Het was vandaag een ideale temperatuur (van 25° à 26° tot 30°) om te fietsen maar toch bleef de wind een niet te onderschatten invloed uitoefenen op het rijtempo van onze helden. Niet getreurd, ze zouden en moesten fietsen tot de tweede break in Peyrirac-Minervois op de Place de la Libération onder een prachtige boom.

Ook de volgwagen kreeg het hard te verduren om deze stopplaats te bereiken. Net voor het pleintje dienden we door een steegje te rijden waarvan de breedte beperkt was tot 2,3m. Een huzarenstukje om met dichtgeklapte spiegels langs beide kanten tussen de huizen door te kunnen passeren waarbij ook nog met de boordstenen aan beide kanten op de weg diende rekening te worden gehouden. Met heel veel dank aan Erik die instructies gaf en toonde hoeveel centimeter er beurtelings naar links en naar rechts diende gemanoeuvreerd te worden. Conclusie: onze volgwagen is dus amper een paar centimeter breder dan 2,3m (weliswaar met dichtgeklapte buitenspiegels) en onze wiskundigen hebben dit goed kunnen inschatten.

Naarmate deze namiddag de kilometers werden gereden zagen we in de verte de bergtoppen van de Pyreneeën opdoemen. Indrukwekkend als we beseffen dat onze fietshelden hierover zullen moeten. Geen paniek, we bekijken de situatie dag per dag en we schuiven op richting Barcelona!

Van zodra de bikers aankwamen in hotel-restaurant Kyriad in Carcassonne werden de fietsen gestald  en werden zij gewoontegetrouw getrakteerd op een recovery naar wens met daarna een frisdrank aan de rand van het zwembad. Enkelen trotseerden het frisse water en gleden het zwembad in: alvast deugddoend en ontspannend voor de spieren. Vanavond nog een maaltijd in het restaurant van het hotel waar we dan ook de afspraken zullen maken voor het dagverloop van morgen. Dan zal de rit heel wat korter zijn in vergelijking met de vorige om de pedalisten toch een beetje te laten bekomen en hen iets meer rust te gunnen.

Aan de hand van de vele foto’s proberen we de lezers van de verslagen ook te laten proeven van de panorama’s die onze renners onderweg kunnen bewonderen en de sfeermomenten van onderweg zodat jullie ook een beetje kunnen proeven van la douce France. En om in een beetje in de stijl van Fré te eindigen: Carcassonne is een historische vertingstad, die op de werelderfgoedlijst van de UNESCO staat. Het is een uitzonderlijk voorbeeld van een middeleeuwse stad, die bijna, volledig is bewaard gebleven.

 

Au revoir en j’espère à demain!