Gante-Barca dag 16

Yes, they dit it!!!!

We hadden nooit gedacht dat een hotel de gastvrijheid van één van de vorige zou kunnen evenaren, laat staan overtreffen. Aparthotel  Cal Marçal is daar in duidelijk in geslaagd. Aan de receptie staat van Booking.com een beoordeling van 9,1 en we zijn het allemaal eens dat dit cijfer mag/moet stijgen. De gastvrijheid, de vriendelijkheid, de gedienstigheid,…  allemaal pico bello. Niet alleen de mooie accommodatie maar ook het avondeten met heel wat keuzemogelijkheden viel beslist in de carresmaak. Tijdens het eten werd voortdurend aangevuld en gevraagd of we genoeg hadden en het smaakte!

Domper op dit alles was de valpartij van Kasper in de douche waarbij hij zich bezeerde aan zijn ribben en zijn heup. Alle teamgenoten waren uiterst bekommerd en iedereen bood zijn (mini)apotheek aan om een pijnstiller te kunnen aanbieden en zalf om in te smeren.  En om jullie van de gedienstigheid van het hotel te overtuigen werd aan Kasper een extract van Arnica aangeboden om aan zijn gekneusde lichaam aan te brengen. We eindigden ons verblijf in Puig-Reis met een ontbijt. Allen waren nieuwsgierig om te weten hoe het met Kasper zat. Alhoewel hij geen echte Gentenaar is, is bij hem de leuze “nie neuten, nie pleuen” zeker van toepassing. Er werd ons een ontbijt geserveerd  om u tegen te zeggen: vers fruitsap, geroosterd brood, koffie, toespijs (kaas, hesp, worst, confituur), een stukje pudding en fruit, veel fruit.

De renners maakten zich dan klaar voor de laatste rit van 118 km met nog wat stevig klimwerk tot km 60 met tussendoor een eerste bevoorrading.

Veel kronkelende wegen over bergrivieren die helemaal droogstonden met, voor de renners, een gemiddeld klimpercentage van 6° en uiteraard ook de afdalingen en temperaturen boven de 30°. Inderdaad ander weer dan in het zompige Vlaanderen. Dat die afdalingen soms pittig waren, hierover kan Piet meespreken. Hij diende zelfs eens ernstig in de remmen te gaan, begon te slippen maar hij heeft zich toch recht gehouden. Hijzelf en bompie die achter hem reed konden het rubber van zijn banden ruiken.

Verder niet zo veel te verhalen. Na de middagbreak spoeden de foeriers zich, via de autostrade, naar het centrum van Barcelona. Zoeken naar een parkeerplaats was niet evident maar het lukte toch om een parkeerplaats te vinden met een maximale duur van 2 uren.

Maar wij, Ann De Vos, haar dochter Lynn, Erik en ik waren dan toch verheugd de renners te mogen zien toekomen aan een beeld, La Gamba de Mariscal, dicht bij de jachthaven. Ongeveer op 400 à
500 m afstand van het standbeeld van Christoffel Columbus op het einde van de Ramblas. Uiteraard werden heel wat foto’s genomen.

Naar het hotel was het dan nog ongeveer 5 km rijden. Het inchecken duurde nogal lang omdat van iedereen de identiteitskaart diende ingelezen te worden, tussendoor werden de valiezen uitgeladen en werden de fietsen in de garage van het hotel gestald. Erik en ik hebben dan heel wat heksentoeren moeten uithalen om een parking te vinden voor de bestelwagen. Nergens in het centrum een parking te vinden. Ten einde raad zijn we dan gestopt aan een politiebureau om te vragen waar we de bestelwagen voor 2 dagen konden parkeren. Een bereidwillige agent zocht dit op zijn gsm op en gaf ons de coördinaten door van een privé-parking buiten het centrum van de stad.  De opzichter sprak geen letter Engels noch Frans, gelukkig konden we een beroep doen op een taxichauffeur die net een klant kwam ophalen. Er diende cash betaald te worden (wordt daar in ’t zwart gewerkt?) en met een taxi spoedden we ons naar het hotel. De taxichauffeur vertelde ons dat we een goede beslissing hadden genomen om daar te parkeren want het gebeurt nog vaak dat er wordt ingebroken in wagens met een buitenlandse nummerplaat.

Nog snel gedoucht terwijl de rest op een terras van een verfrissing genoot om daarna naar een pizzeria te gaan voor het avondeten.

Morgenvroeg spreken we af om 8u30 voor het ontbijt en zullen we bekijken hoe en wanneer we de stad zullen bezoeken.

Een DIKKE PROFICIAT aan onze renners: zij zijn er toch in gelukt zo’n prachtprestatie tot een goed einde te brengen. En, al bij al, zonder veel ongelukken (slechts 1 lekke klapband bij Piet, een schaafwonde aan de arm van Erik, gekneusde ribben en een pijnlijke heup bij Kasper en een onderlip bij Franky, die ondanks de vele zalfjes en alternatieven behoorlijk pijn bleef doen).

De sfeer in de pizzeria was dan ook best oké want er is toch wel een druk van de schouders van onze Gante-Barça-deelnemers gevallen. Zij hebben een team en vriendengroep gevormd om U tegen te zeggen en zullen zich dit nog lang blijven herinneren!

Ook een dikke merci aan die mensen die dit project mee hebben ondersteund en vanop afstand hebben gevolgd.

 

Bedankt aan iedereen!