Dag 14 : Irache - Navarette 56km

Totaal : 1491km

Ik voel mij beter, veel beter.

Ik voelde mij een wrak toen ik om 7u wakker werd. Kreeg mijn ogen niet open, mijn handen gezwollen, mijn lip gesprongen, 4,5 aften, nee 6… Ik open de rolluiken, twee wandelende paraplu’s… Ik zie het niet meer zitten. Ik denk absoluut niet aan opgeven, maar ik zie het niet meer zitten.

Aan het buffet zie ik de man die alles aanvult angstig naar mij kijken, hij kent mij nog van gisteren… Ik laat mij nog eens goed gaan. Twee swieskes, vier stukken stokbrood en twee sandwichen, royaal belegd met hesp, kaas en honing ‘mil flores’…

Ik wrijf mijn benen voor het eerst ook in met een soort spierzalf. Ik moet nu nog meer opletten dat ik alles op de juiste plaats aanbreng. By the way, de Deflamol die mij door de lieve apothekeres in Cadillac is aangeraden helpt !

Als ik in de gietende regen wil vertrekken belt mijn broer Stefaan. Ik kan het even echt niet meer aan. Een paar dagen geleden dacht ik nog, het aftellen is begonnen, het ergste is achter de rug…Nu sta ik hier, maar ‘k ga nie plooien. Buffalo !

En ik vertrek. Ik neem mij voor het zééér rustig aan te doen, dit moet een rustdag worden, slechts 55km. Ik zie geen steek, met of zonder bril. Ik heb voor het eerst ook de regenzakken over mijn bagage getrokken. Gele zakken, met daartussen mijn zwarte fiets. Precies het kapsel van madame Picard, in Onesse. Zij heeft mij verteld dat St-Jacob bij de pelgrims is als ze hem nodig hebben. Volgens mij zit hij bij de wandelaars in de struiken te lachen met deze wielertoerist die denkt dat hij ook een pelgrim is… Het is lastig, op elke helling gaat het zeer moeizaam. Ik denk aan de wijze woorden van Jo Planckaeert na een bergrit in de tour (of was het Eddy ? ) : “Ik ginge soms zuu troage veuruit, ik moeste mijn freings toeneibben, of ‘k boldegdegen achteruit.” Ik hou de moed erin…

Rond 11u stopt het met regenen, en ik begin mij iets beter te voelen, ik forceer niet, rij soms aan 7à8p/u een hellinkske op, ik kom er wel. De tientallen wandelaars die ik voorbij rij beantwoorden mijn Bon Camino nu ook met Bon Camino ipv met Merci.

Net vóór Logroño staat een oud vrouwtje langs de camino, met een tafeltje vol spulletjes. Ze deelt ook stempels uit aan pelgrims. Ik koop er een ‘zilveren’ kettingkje met een Sint-Jacobsschelp. Ik vraag of ze een foto wil nemen van mij en mijn fiets. Ooit al eens een iPhone in de handen gestopt van een oud vrouwtje in Logroño ? Niet doen. Ik heb foto’s van haar handen, de grond, mijn banden,… Ze heeft hem gelukkig niet laten vallen.

In Logroño is er een stadsfeest aan de gang. Blijkbaar is er hier momenteel een soort feestdag. Er is een spektakel bezig achter een tribune, ik zie er niets van, maar ik hoor de ene luide knal na de andere. Blijkbaar de herdenking van een of andere oorlogsoverwinning… Ik bestel aan een kraam een groot stuk brood met drie worsten op, het ziet er heerlijk uit. 10€, ook goed gerekend. Maar het smaakt, ook mijn fiets heeft veel bekijks bij de plaatselijke bevolking.

Rond 13u30 kom ik aan in Navarette, het is droog gebleven en ik voel mij eigenlijk al een stuk beter. In de Albergue vraagt men mij of ik een kamer alleen heb geboekt. Ik zeg maar ja. Katrien heeft hen gisteren gebeld om mijn eerder gemaakte reservatie te bevestigen, en toen zegden ze mij dat er enkel nog plaats was in een kamer voor twee. Hun probleem… Ik heb dus een klein kamertje alleen. Er zijn nog vier andere pelgrims die gereserveerd hebben in de andere twee kamers voor twee, en dan kunnen er nog een aantal bij komen in de slaapzaal met 12 bedden. We hebben twee badkamers. Ik ben de eerste dus ik douche mij rap, was mijn kleren en ga op wandel in Navarette. Ik kom twee dames tegen uit Normandië, de en uit Caen, de andere uit Rouen. Ik vertel over het heerlijke vlees uit Caudebec-en-Caux…

Nu zit ik te typen op een terras, onder de wolken, en heb net een heerlijke pint uit. Ik voel dat het beter gaat.

Parcours : http://catenacycling.com/nl/ride-the-world/detail/12420-dag-14-irache-navarette