Gante-Barca dag 13

Het hotel La Chaumière was één van de betere: mooie kamers en lekker eten. Bovendien een heel vriendelijke uitbater en medewerkers. Na alweer een editie van een gesmaakte quiz met al wat Spaanse accenten vonden enkele renners nog de energie en de goesting om een avondwandeling te maken waarbij ze op een pleintje terecht kwamen waar een optreden plaatsvond (à la Gentse feesten). Een aangename sfeer heerste er maar jammer genoeg werd dit evenement verstoord door een stevig onweer. Het voordeel was dat dit onmiddellijk voor afkoeling zorgde en misschien ook wel een zegen was voor de bloemen en planten. Ze waren op tijd terug in hotel want de bliksemschichten en donderslagen wisselden mekaar frequent af. Maar niet getreurd, deze morgen werden we wakker zonder regen, wel verborgen de bergtoppen zich in de mistige wolken. De  kortere rit van gisteren was goed verteerd en het startsignaal werd gegeven voor een stevige kuitenbijter van circa 105 km, met  2500 hoogtemeters te gaan, toch wel de lastigste rit van dit lovenswaardig project Gante-Barça!

Al vrij vlug bij het buitenrijden van Quillan doemden de eerste hellingen op, de ene al steiler dan de andere. Gelukkig af en toe afgewisseld met een afdaling.

De wijnvelden hebben we achter ons gelaten, het landschap oogt helemaal anders dan de vorige dagen met weiden waarin we nog eens koeien en paarden zien staan. Maar tijdens het laveren op kronkelige wegen konden zowel de renners als de foeriers genieten van het heel mooie berglandschap van de Pyreneeën. De natuur is, volgens de deelnemers van de eerste editie naar Rome,  veel fascinerender dan de Alpen.

Omdat de eerste tussenstop in Rouze was gepland op een locatie die te smal was om met de bestelwagen door de laveren hebben we ons in de onmiddellijke omgeving geïnstalleerd waar we de cyclisten het klimwerk zagen verrichten. De halte kwam welgekomen om wat fruit te nuttigen en vooral koel geserveerde dranken te kunnen opdrinken. We zagen ook ineens een collega richting openbaar toilet hollen, hij was dringend toe aan een grote boodschap: alweer wat minder gewicht om het klimwerk verder af te werken. Een andere koos voor de gemakkelijkste oplossing en deed zijn plasje in de struiken tot grote ergernis van een madame die in een Franse colère schoot. Alles werd netjes opgeruimd en zelfs in de juiste vuilnisbakken gesorteerd. Eens de route verder gezet werd bleef de omgeving ieders bewondering tarten: groen, steile rotswanden, bergmassieven, een mooi meer in een dal, pittoreske dorpjes,….  Beelden die we lang zullen onthouden.

Tweede halte diende ook verplaatst te worden omdat de plaats van afspraak op 1200m in de vallei van Eyne, de vallei van de bloemen genoemd omwille van het ecologische karakter, niet toegankelijk was voor ons voertuig omwille van de geringe hoogte van de toegang van een parking. Geen nood, Erik en ik zochten een alternatief dat, naar onze bescheiden mening, veel beter was omdat we daar aan een kabbelend beekje konden zitten aan een picknicktafel en vooral in de schaduw! Onze fietsliefhebbers waren zeker aan eten toe en drinken toe. En of ze honger en dorst hadden! De uufflakke werd nog meer gesmaakt omdat we ook mosterd gekocht hadden om deze toespijs nog smaakvoller te maken. Erik dacht onmiddellijk aan de Deiremondse kopvleesfretters! Enkelen prijsden zich gelukkig dat ze even konden bekomen.

De stalen rossen werden opnieuw bestegen voor het laatste ritgedeelte en kortste trip van vandaag. Net op het einde werd de Spaanse grens overschreden. De grens werd met een groot bord “España” aangeduid. Het is bizar dat, eens de grens is overschreden, we dan ook bijna enkel wagens met Spaanse nummerplaten zagen. Omdat het door de cyclisten vooral moest gedaald worden arriveerden wij vrij vlug en quasi op hetzelfde moment aan hotel Puigcerdà in het Catalaanse Puigcerdà in de Pyreneeën.  Het inchecken was al een huzarenstukje omdat de receptioniste enkel Spaans (of is het Catalaans) spreekt. Gelukkig bestaat er zoiets als Google translate om met elkaar te kunnen communiceren. De fietsen werden in de garage gestald, de recovery’s genuttigd en vooraleer te douchen werd ook nog de dorst gelaafd in de bar van het hotel.

De teleurstelling onzentwege is dat er geen airco is … gordijnen toe dus!

Een geluk dat de tweede eetpauze zéér laat was: rare jongens, die Spanjaarden … eten pas vanaf half negen ’s avonds. De aperitivering zal vroeger starten, om 8 uur.

En dan wordt het uitkijken naar de kwis van onze Meester Stefaan.

 

“Nos vemos mañana”!