Gante - Barca dag 7

Gante-Barca dag 7

Ik open de blog vandaag graag met enige woorden van grote appreciatie voor mijn piloot Els, als Afrikanist-Romanist zeg ik met veel appreciatie aan de Anglofiliste Els, ‘I would like to drop a few lines for you’. Je hebt onzen ‘Indinox’ vandaag met zachtheid en toch doelgericht, met voorzichtigheid en toch de bochten elegant snijdend door het parcours geloodst dat zich voor het eerst in 7 dagen niet aankondigde als vanzelfsprekend. Veel verkeesrdrempels (geen penninskes gedaan = ne willy trekken maar dan met den auto), teveel (onnodige) rond points, stevig bochtenwerk in de heuvels en waar het kon ne keer doortrekken wat goed is voor de verbranding van den diesel. Kortom, top Elske, de styg van Gante-Barca.

Deze morgen goed vertrokken vanuit Bourg-en-Bresse, na een rustige avond van gans de bende. Lekker gegeten en genoten van wat blanche de blanche en wat gefermenteerd druivensap uit de Jura. We waren niet de enige Belgen in het hotel, zie daarvoor de traditionele foto aan onze overnachtingsplaats voor vertrek. Deze morgen hebben we in Bourg-en-Bresse de eerste fundamenten gelegd voor een mogelijke vrede (leg bij het lezen wel degelijk de nadruk op het bijgevoegde adjectief, “mogelijk”) tussen de steden Gent en Brugge, door de onbeschikbaarheid van de gerante van het hotel. In de vroege Middeleeuwen streden de beide steden om het lijk van Karel de Goede en was de rivaliteit op zijn sterkst . Het kan enkel maar de geschiedenisboeken kleuren dat het sinds 1464 geleden is dat Stefaan de Stoute met een aantal Gentenaars als vrijwillige Kruisvaarders op hun stalen ros op weg zijn gegaan in de richting van de Zuidelijke paden van het Avondland en de vrede sloten met de West-Vlaamse rivalen op het terras van Den Ibis.

Het verhaal van de dag is niet zomaar een ‘petite histoire’, tzou wel een verhaal kunnen zijn dat de top 3 haalt van de meest vertelde verhalen van de onderneming. Bij de eerste bevoorrading in Saint-Croix waren we met de bevoorrading net achter onze renners die eerst arriveerden. Op het moment dat we onze tafel en de stoelen aan het uitladen waren, werden onze zintuigen plots overprikkeld door een bijzondere geluid en een typische 2-taktgeur. Vanuit de bocht kwamen figuren aangesnord die zo weggelopen kunnen zijn uit een film samen met van Louis de Funès, die ook bekend stond voor het gebruik van ‘de fiets die zelf rijdt’. De Solex was in de jaren ’60 een vast onderdeel in het dagelijks leven van de Fransen en vandaag de dag groeit de cult-status van de Solex elke dag. In een aangename babbel met de lokale Solex-club, ‘De Villars et de la Dombes’, zijn we tijdens onze korte bevoorrading veel te weten gekomen over wat een Solex experience teweeg kan brengen. We genoeg om te weten dat de leden van OKRA hier een puntje aan kunnen zuigen als het gaat om eens een alternatieve daguitstap te doen, wat te denken van een tocht met gemotoriseerde omafiets, bekend bij ons in de jaren 70’. Kortom, een fantastische ontmoeting, een hart onder de riem, welgekomen aanmoedigingen voor onze onderneming.

De drankpullen werden gevuld met gekoeld water en ijs, de zakken van de Teamleader-truitjes gevuld met de nodige energie-gevers. Onze bikers zetten hun tocht verder, voor de klimmetjes van de dag, niet zoals in de Keirin achter een derny, neen, op eigen kracht op naar de volgende bevoorrading. Het moet gezegd worden dat de temperaturen stijgen, de Zuiderse winden zuigen de wielen van onze helden aan, het asfalt warmt langzaam aan op tot meer dan 40 graden, de zonnewinden kletteren meer en meer in de nek van ons peloton en ook in de volgwagen begint de airco overuren te maken, met andere woorden, het wordt warmer en warmer.

 

Na elke lunch zou Nimme een tukje kunnen doen, ook deze middag. Ligt waarschijnlijk deels aan de kloeke en lekkere bevoorrading, deels aan zijn lijf dat kreunt onder de afgelopen dagen, zonder evenwel al een teken van vermoeidheid of aftakeling getoond te hebben. De Buumratte hijst zich uit zijn kampingstoel en gaat voorwaarts, op naar de volgende helling van dag, er zouden er nog 2 volgen. Piet glundert vandaag van de gekregen complimenten vanuit het thuisfront. Ik vertelde hem deze week hoe hij als gegoten op zijn fiets zit en de omwentelingen van zijn trapas tot kunst verheft. Pascal begin ik toch te verdenken van een stille genieter te zijn, let op, niet dat dit niet mag, integendeel, maar bij de interpretatie van de profielen van de ritten, de avond voor de rit, heeft hij steevast een angstzweetje dat eigenlijk niet nodig is. Hij rijdt goed en gestaag, point final.

Bompie sprak ik gisteren uitvoerig na de rit, in de neutrale zone van het hotel en hij zit echt kiplekker in zijn vel, de recuperatietijd van de garmin zegt dat hij steevast 4 uur na het afstappen opnieuw zijn speelgoed zou mogen bestijgen voor een volgende rit. Er is bij Bompie ook nergens enige stress te bespeuren, zijn typische ‘dingskes’ zijn achtergebleven op het Spaansekasteelplein, eens na de eerste trap. Ivan zit eveneens ook goed qua conditie en straalt bij momenten echt, op te merken ook bij de kleine trekjes die hij dagelijks neemt van zijn sigaarke. Een geruststelling, want de deelname was het afgelopen jaar niet steeds een zekerheid en dat maakt ons blij. Stefaan blijft de man van de ambiance op en naast de fiets, altijd in voor een grapje, een weetje, ook wel soms iets serieus, maar hij glundert bij de voorbijfietsende landschappen, mensen, magistraal. En tot slot is er Kasper, de Benjamin van het peloton, van de ganse ploeg, ja, … ik zou hem kunnen omschrijven als speels, dartel, guitig, zelfs stoeierig soms, als een volleerde scoutist op bivak en dat alles op én naast de fiets, doch ook vaak in voor een filosofisch en kritisch moment als het gaat om onderwijs en de wereld.

Kortom, beste lezers, ik wilde jullie bij deze voorlaatste blog van mijn hand even een round-up geven, dat we het nog allemaal graag doen en dat de sfeer goed is, Robert Waseige zou zeggen, “zo ris als een konijn op de plein”.

A demain bij J’arrive