Nissan Beach Challenge Knokke, mijn eerste strandrace...

Zondag morgen, 5u50, de gsm vervult zijn taak als wekker en ik maak me klaar om met al het mtb materiaal richting Knokke te rijden voor mijn allereerste beachrace, de Nissan Beach Challenge te knokke. Vanwaar de keuze voor hieraan deel te nemen? Mijn schoonbroer heeft deelgenomen aan de duorace in Bredene, en bij het zien van foto's en zijn uitleg, begon het toch te kriebelen en heb ik mij nog kunnen inschrijven voor deze laatste race van het strandrace seizoen.
Volgens het kaartje van het parcours drie 'rondjes'van 16km, goed voor een 48km in totaal, met lange strandstroken, een bochtje door het zwin en wat hellingskes in Duinbergen.

Bij aankomst zeer goed ontvangen en alles klaargemaakt voor de verkenning. Het was me meteen duidelijk dat het ploeteren ging worden op het strand. Her en der hoorde je de woorden 'super zwaar' en 'zo erg heb ik het nog nooit gezien'. Het lag inderdaad superzwaar. Maximas van rond de 23/u op het strand in combinatie met 'stoempen' sneden meteen de benen af. Om me niet meteen op te blazen dan maar besloten om langs de dijk richting zwin te rijden om daar te zien wat ze ons gingen voorschotelen. Hier niets dan grintbaantjes waar het lekker vlammen was. Beetje recupereren is hier dus de boodschap.

Bij de verkenning in Duinbergen kreeg ik een verassing van jewelste. Wat beschreven werd als drie hellingskes in duinbergen waren drie kuitenbijters van ongeveer 100m aan 18% a 19%. Dit ging lastig worden, mede door het feit dat deze volgden na het terug van strand naar dijk te rijden/lopen.
Maar ja, we'll see...
Na de verkenning even de sfeer opsnuiven en een half uur voor de start nog even wat kilometertjes terug warm rijden.

Rond 10u10 plaatsgenomen in de tweede startbox en meteen zie je iedereen de andere zijn materiaal polsen. Wat me opvalt is dat deze wedstrijd niets ludiek meer heeft. Alle deelnemers staan hier met verwachtingen. Vragen over banden, bandendruk, verzet en kleding vliegen in het rond. Als eerste strandrace mischien toch een andere keuze moeten maken?
604 starters voor zowel de 48, 32 als 16km staan te popelen om naar het strand te lopen. Want wegens smalle strand in knokke staan de startboxen in het mulle zand en zal het lopen worden voor de eerste 100m, richting het natte, 'harde' zand.

10u30 stipt wordt er aangevangen en lopen we als bezetenen naar beneden, richting waterlijn. Het opspringen op de fiets is niet echt mijn ding, dus daar verlies ik veel te veel tijd naar mijn idee.
Eens goed op weg hang ik in de laatste grote groep met daarachter nog een paar kleine groepjes van telkens een man of 8 à 10. De eersten, waaronder een aantal specialisten en veldrijders zijn dan al lang uit het zicht verdwenen.

Ik probeer wat op te schuiven en haal geleidelijk aan toch wat volk in. Dit kost natuurlijk wat krachten maar voorlopig nog geen problemen. Echt een tempo zoeken is moeilijk daar je telkens over de golfbrekers moet en dit je volledig uit het ritme haalt en je opnieuw moet optrekken. Ik voel bij de tiende golfbreker al dat dit zal doorwegen op de bovenbenen.
Op het einde van de eerste zandstrook, met nog twee golfbrekers te gaan, geraak ik in een zacht spoor en blijft het voorwiel steken. ik ga even tegen de grond maar kan snel herstellen en zit meteen weer op de fiets.
Wat volgt is echter moordend voor de benen. Optrekken om weer tot bij het oorspronkelijke groepje te geraken, en ik krijg ze net te pakken voor de zware loopstrook van 200m die ons van het strand tot in he zwin zal brengen.
Door de inspanning net voordien verlies ik de voeling met het groepje en ontploffen de benen. Temporiseren dan maar en herstellen op de grindstroken in het zwin. Daar was er ondertussen iemand tegen de vlakte was gegaan, wiens gezicht vol met bloed hing. Hopelijk niets ernstig.

Bij het terug opkomen van het strand zie ik mijn 'start-compagnons' ver voor me uitrijden. Ik hou een strak tempo aan en schuif beetje bij beetje dichterbij. Door de val en de inspanning achteraf voel ik wel dat dit een lastige onderneming gaat worden. Net voor Duinbergen pik ik weer aan, maar dan komen de kuitenbijters. De groep van een man of 20 splitst volledig en na de eerste twee kuitenbijters zit ik zowaar bij de eerste 5 van dit groepje. Net voor de laatste klim, die ik niet had verkend wegens nog niet duidelijk welke richting we uit moesten tijdens mijn verkenning, schakel ik te zwaar en moet van de fiets. Ik loop naar boven wat de benen doet ontploffen en sluit uiteindelijk terug aan bij de laatsten van dat groepje. Zo zie je maar dat verkenning en parcourskennis super belangrijk is.

Terug op het strand, met eerst een mulle loopstrook die pijn doet aan de benen, passeren we de splitsing en de deelnemers van de 16km pakken de bocht naar rechts richting finnish op de dijk. Even speelt het in mijn hoofd om mee af te draaien maar ik vloek even tegen mezelf dat ik daar hoegenaamd aan dacht en trap verder. Ik kom volgens de tijdstabellen achteraf bekeken, als 232ste van de tot dan nog 270 deelnemers van de 48km door.

Met een man of 5 rijden we terug richting zwin. Op de golfbrekers voel ik echter de eerste tekenen van krampen net boven de knienen door het vele stoempen in het niet zo harde zand. De loopstrook naar het zwin zorgt voor opnieuw een uitdunning van ons 5-tal en met drie gaan we verder. Bij het terug opkomen van het strand, zien we enkele 100m voor ons uit een groep van een man of tien en mijn twee metgezellen gaan volluit om deze in te halen. Bij mij is dit niet aan de orde door de opkomende krampen en ik behoud mijn tempo. Op mijn eentje terug richting Duinbergen dan maar.
De passage in Duinbergen geeft geen verrassingen en ook de derde klim verteer ik nu zonder problemen. De krampen ebben een beetje weg. Bij passage aan de splitsing zie ik voor mij de voledige groep van 12 man afdraaien naar de finnish. Een geluk dat ik deze niet gevolgd ben daar zij dus de 32km reden. Volgens de timing reed ik toen rond in 226ste stelling van de 243 nog in koers.

Ik probeer een regelmatig tempo aan te houden en bij het omkijken zie ik 1 van ons 5-tal uit de vorige ronde op ong. 50m achter mij. Ik hou even in en samen rijden we voor de laatste keer richting zwin. In de loopstrook naar het zwin verdapper ik en laat mijn metgezel even achter. De krampen maken plaats voor het besef dat dit de laatste loodjes zijn.
In het zwin laat ik hem terugkomen en samen rijden we terug over het strand richting Duinbergen (zie foto)
We halen nog een paar man in en komen met 5 man in Duinbergen aan. Nog drie klimmen en we zijn er van af.
Op de hellingen proberen er nog twee weg te rijden, maar ik kan aanklampen en slaag er in de loopstrook naar het strand in om er van weg te lopen. Op het laatste stukje strand kan er nog iemand aansluiten en samen lopen we richting finnish. Een sprint der stervende zwanen waarin ik het 'strandlaken' naar me toe trok, plaatste me op plaats 223 van de 232 finnishers. Volledig leeg rij ik rechtreeks naar de wagen en vergeet daarbij aan de finnish nog een bevoorrading, hetgeen ik achteraf tussen enkele foto's op het net ontdek.

Conclusie: Voor mijn eerste strandrace is deze uitslag minder belangrijk dan het uitrijden op zich. en als ik zie hoeveel er afgestapt zijn op de 48km ben ik uiteindelijk toch tevreden. Ik weet waar het fout ging en waar juist goed. En de gedachte dat dit een van de zwaarste strandraces van het jaar was, geeft me een goed gevoel voor volgende deelnames volgend jaar. Een specialist zal ik waarschijnlijk nooit worden 😉

Pieter