Zat 2 april - Cyclo Ronde van Vlaanderen (227km)

Een doel stellen. Dat dacht ik begin november 2015 toen ik me inschreef voor de volledige Ronde van Vlaanderen. Want een doel betekent motivatie en motivatie betekent trainen. Een waterdicht plan, en toch viel het in het water. Te weinig op de rollen gefietst in de winter en door een koude februari maand pas eind februari buiten beginnen fietsen. Dan valt 2 april toch wel zeer vroeg op het seizoen. De te snelle opbouw van de afgelopen weken resulteerde in wat fysieke ongemakken, maar met 4 trainingen boven de 100km (waaronder de 3 RVV lussen) had ik toch enig vertrouwen opgedaan.

De colonne trok zich net op gang toen ik Brugge binnen reed, maar toch wilde ik eerst nog onder de startboog op de markt in Brugge fietsen alvorens mee de stad uit te rijden. Geen halve werken. De eerste 100 vlakke kilometers dienen zich vooral aan als saai. Toch moet je alert rijden, want fietsen in peloton is er niet veiliger op geworden met allerhande paaltjes, vluchtheuvels en andere obstakels op de Vlaamse wegen. Ik had het goeie idee om de eerste bevoorrading over te slaan, maar toch ontnapte ik daarmee niet aan een minutenlange file op weg daar naartoe.

Na de passage in Oudenaarde waren er in totaal 15 hellingen en 7 kasseistroken te bedwingen. Mooi onder te verdelen in vier delen, met drie bevoorradingen als scheiding. Deel 1 voor kasseivreters (105-128km), deel 2 met de asfaltklimmetjes (128-160km), deel 3 Koppenberg en co (160-190km) en deel 4 richting Oude Kwaremont en Paterberg (190-215km). Doseren tot aan de Koppenberg (170km) had ik voor ogen, want zonder kracht vallen in de laatste 60km is geen optie.

Eigenlijk was ik blij met de eerste helling van betekenis na 108km: de Wolvenberg. Het betekent het einde van de immense pelotons. Vanaf hier wordt het veld wat uit elkaar geslagen en kan de aandacht verschuiven van het voorwiel van je voorligger naar het mooie parcours. Met tegenwind zijn de oplopende kasseien van Kerkgate voor mij zowat de lastigste kasseistrook in Vlaanderen, maar de wind zat goed en halverwege sloegen we al af, dus dat viel wel mee. De korte maar venijne kasseien van de Molenberg en de lange Paddestraat sloten deel 1 af.

In deze fase zijn er nog wat meer vlakke stroken te vinden dan in de finale, waar je ook tussen de officiële hellingen vaker dan je lief is een heuveltje links en rechts op moet. De Haaghoek - op en af dobberen - is niet de meest lastige strook, maar wel meteen gevolgd door het trio Leberg-Berendries-Valkenberg. Drie mooie asfalt beklimmingen, maar met enkele vrij steile stukken. De Eikenberg na 160km vormt de overgang naar de finale met de gekende kasseiklimmen. Hij ligt me niet, die Eikenberg, en ook nu weer heb ik een moeilijk moment en begin ik het slopingswerk van de opeenvolgende klimmetjes te voelen.

En dan begint het pas echt: de Koppenberg na 171km. Ik ben er al vaker langs geweest, maar het aanzicht blijft spectaculair als je opdraait. Meteen zag ik bovenaan ook de flessenhals met wandelende fietsers, dit zou niet lukken. Ik maakte me sterk dat het een rationele keuze was om af te stappen en niet het risico op valpartijen te nemen door toch omhoog te willen slalommen, uiteraard lag het dus aan de anderen dat ik het steilste deel te voet moest afleggen. Na de afdaling van de Koppenberg volgt een absoluut rotstuk: eerst een vervelend stijgende gewestweg, en dan linksaf richting de Mariaborrestraat, Steenbeekdries en de afdaling van de Stationsberg. Alleen maar kasseien. Zonder parcourskennis komt menigeen zichzelf tegen op deze strook. Ik had me al een ganse dag gedeisd gehouden en durfde dus stilaan wat meer door te zetten op de resterende hellingen. Zo ook op de Taaienberg waar ik het traditionele gootje liet voor wat het was en de berg op de kasseien beklom. Als je de berg respecteert, hoort het nu eenmaal zo.

Op zo'n dag ervaar je erg veel lawaai: kletterende fietsen op de stenen, haperende versnellingsapparaten, roepende mensen, ... Op de kanarieberg veranderde dat plots: een mooie maar stevige asfaltbeklimming in een rustig landschap, geen krakende fietsen of kettingen en plots was iedereen rond mij ook stil. Ten volle genieten van de ultieme stilte. Samen apart lijden op de fiets. De berg tegen jou. Mentaal even taken voor de absolute finale van de Ronde.

Die begint met een klim die me nooit heeft gelegen: de Kruisberg in Ronse. Op de één of andere manier boezemt die me steeds angst in en kom ik er zelden met een goed gevoel boven. Ook nu weer niet, maar ik prent me in dat dat best normaal is na 200km. En gelukkig wordt die gevolgd door mijn favoriete helling: de Karnemelkbeekstraat. Die naam alleen al. Even mooi in het Frans: Rue du Lait Battu. Prachtig verscholen in een mooi landschap en een leuke afwisseling tussen steile en minder steile stukken.

Zelfs na zo'n tocht stijgt de nervositeit toch nog in aanloop naar de Oude Kwaremont. Vele bekende hellingen in de Vlaamse Ardennen, maar de Kwaremont blijft voor mij het monument der monumenten. Op het steile stuk is er een strook van niet meer dan 10 meter waar de kasseien zodanig slecht liggen dat ze zelfs in Parijs-Roubaix ter discussie zouden staan. Net daar was ik twee weken geleden nog gevallen door een wegglijdend achterwiel op de natte kasseien. In niks te vergelijken met de omstandigheden nu, het was best genieten om naar boven te rijden met in het achterhoofd het idee dat het einde wel zeer dichtbij komt. Hoewel er vrij veel fietsers te voet gingen, had ik er echt wel mijn zinnen op gezet om de Paterberg alle eer aan te doen en fietsend te bedwingen. Dat ging zelfs nog vrij gezwind, tot een afdalende dame te voet me in het dranghekken duwde. Ik baalde verschrikkelijk om die laatste 80 meters - want meer was het niet - dan toch te voet te moeten afleggen. Een vals slotakkoord, daar huivert elke muzikant van.

Op het laatste stuk richting Oudenaarde werd er best nog hard gefietst. Uiteindelijk kwam ik rond 17u20 de officiële finish voorbij, helaas volgde nog een zeer enerverend stuk tot de zogenaamde Qubus om je nummerplaatje terug in te dienen. Zo start de Ronde zoals ze begonnen was: vervelend. Maar gelukkig is dat niet het overheersende gevoel achteraf: hij staat eindelijk op mijn palmares, en hij staat daar mooi. En die kniepijn, ach die nemen we er maar bij. Een flandrien hoort af te zien.