10 mei - Tour de Namur

Voor mezelf was deze Tour de Namur de eerste tocht in de Ardennen in 2015. 130 kilometers leek dus ruim voldoende, ook al omdat de weerman enkele buien had voorspeld. Ik zag dan ook heel wat lange mouwen/broeken om me heen aan de start, wat me meteen deed twijfelen aan mijn optimistische kledijkeuze. Onterecht bleek achteraf, want 't was best warm bij momenten en die lange mouwen/broeken zullen het alleen maar nog warmer gehad hebben. Soms is kiezen ook eens winnen.

Op basis van het plannetje leken de klimmen in deze rit mij stuk voor stuk onbekend terrein te zijn. Tenminste voor mezelf als gedegen wielerkenner zonder meer. Of kent u de côte de Sorinne la Longue of de côte de Faulx-les-Tombes? Namen als klokken, maar geen idee waar de klepel hangt. Eén van de voordelen van de Ardennen is altijd al het gebrek aan kasseiklimmen geweest. Nu zat er in deze tocht onderweg echter een variant in: de kasseibocht-klim. Elke bocht was voorzien van een partij kasseien, en dat viel niet mee. Gekke uitvinding...

Mijn nieuwste dikke vriend sinds deze winter is de hartslagmeter. Steevast zorgt die ervoor dat Jan en alleman me voorbij vliegt in de eerste twee uren, maar ook het omgekeerde tafereel in de laatste uren. Het verbaast me elke tourtocht opnieuw met wat voor enthousiasme de menigte zich smijt in de eerste 50 kilometers om dan zichzelf tegen te komen. Toegegeven, tot vorig jaar fietste ik ook als zo'n jong veulen zonder kop. Maar dankzij mijn nieuwste dikke vriend weet ik wel beter. Ik heb me immers Les 3 Ballons en La Marmotte tot doel gesteld in 2015. Dan moet je met je verstand leren rijden, zeker als je van nature heel matig getalenteerd bent.

Hoewel ik de eerste uren niet meteen met een goed gevoel rond reed - dat die menigte je voorbij stormt, helpt ook al niet - ging het toch beter naarmate de kilometers vorderden. Zelfs een lekke band na 85 kilometer kon de pret niet bederven. De verrassing van de dag kwam toen op het einde bleek dat de op papier eveneens onbekende klim 'Route merveilleuse' helemaal niet zo onbekend was, maar wel de citadel van Namen. Een prachtklim: mooi uitzicht op de Maas tijdens het klimmen, niet te steil, en klinkers die zowaar vlotter leken te bollen dan asfalt. Meteen een waardige concurrent voor mijn favoriete helling in België (heden ten dage de alomgekende Karnemelkbeek).

Uiteindelijk kon ik mijn toer beëindigen met een gemiddelde van 25.3, en daar ben ik zowaar tevreden mee. Een mooie tocht met onbekende maar haalbare hellingen, het kleine tandwiel vooraan van mijn triple heb ik zelfs niet nodig gehad. En toch (en speciaal voor de wijsneuzen): beter drie dan twee, leve de triple!