4 Juli - La Marmotte 2015 - 170km

La Marmotte is voor de meeste fietsers een begrip. Niet de meest geliefde tocht, maar wel eentje die je ooit eens een keer moet meegemaakt hebben. Vergelijk het met een profrenner wiens carrière maar half is als hij nooit de Tour de France heeft gereden. Dit jaar beloofde een unieke editie te worden: door een tunnel met instortingsgevaar dienden de Télégraphe en Galibier geschrapt te worden uit het parcours. Deze werden waardig vervangen door de Col du Mollard en de Col de Croix de Fer, met als toetje de mooie beklimming van de Lacets de Montvernier. Gratis en voor niks, om toch maar aan eenzelfde aantal hoogtemeters te komen vermoedelijk.

Hoewel het mijn eerste deelname was, had ik vooraf wel de goede hoop om in staat te zijn deze tocht uit te rijden. Het al bij al comfortabel finishen in Les 3 Ballons (213km) drie weken voordien had me het nodige zelfvertrouwen gegeven. Enkel mijn grootste vijand de warmte kon nog roet in het eten gooien, en die was ehlaas op de afspraak: aan de start om 8u 's morgens ging het kwik al vlot boven de 20 graden.

In de eerste 15 vlakke kilometers zorgde het beginnersenthousiasme er voor dat ik wat snellere mannen volgde om zo een hoop mensen te passeren. Totaal onnodig bleek achteraf, maar kwaad zal het ook wel niet kunnen. Bij de eerste stijgende meters aan het stuwmeer van Allemont koos ik meteen een rustig ritme, en dat was ook het devies voor de Glandon. Een erg onregelmatige klim met twee langere stukken die de 8% gemiddeld aantikken. En meteen al flink in het zweet, want van ochtendkoelte was zeker geen sprake meer. Een autovrije klim voor de Franse organisatie betekent dat er toch wat auto's mee omhoog gingen, die dan niet door de massa heen geraakten en dus een wolk van nog enkele graden warmer met zich mee brachten. Maar ah, mijn klimmersbenen voelden erg goed, en door de start achteraan het veld kon ik vooral veel volk inhalen in de klim om uiteindelijk na 2u10 boven te komen.

De bevoorrading op de top was een mierennest. Vooral om aan water te geraken, mocht je tien minuten gaan drummen om toch maar je bidons vol te krijgen. Ze zeggen vaak dat het frisser is op de top van zo'n col, maar veel viel daar toch niet van te merken. Geen seconde heb ik het mij beklaagd om enkel een dun wielertruitje te dragen die dag. Eerlijk is eerlijk, op de geneutraliseerde afdaling van de Glandon werd er uitstekend gesignaleerd met gele vlaggen, en toch gebeuren er nog steeds valpartijen en schiet er af en toe eentje als een pijl voorbij. Zoals elke zichzelf respecterende wielertoerist denk ik van mezelf een goed daler te zijn. En weet ik dat niet alle anderen dat ook zijn. Een kip vindt zijn eigen ei ook altijd lekkerder.

Eenmaal de tijdsregistratie opnieuw begon, kon je al snel de pittoreske Lacets de Montvernier zien liggen. Slechts een goeie 3 km met een gemiddelde iets boven 8%, maar met een 20-tal haarspeldbochten op een hoopje is dit toch wel een spectaculaire klim. Wie de klim niet kent, moet vast en zeker het plaatje eens opzoeken. In de massa was het behoorlijk druk op de smalle en steile baan omhoog, en al zeker met een bestelwagen die om onbegrijpelijke redenen tussen de renners omhoog ging. Bovenaan liet ik het gedrum om water aan me voorbijgaan, wetende dat aan de voet van de Mollard ook een bevoorrading zou moeten zijn.

Na het ommetje via Montvernier volgde beneden in het dal het meest vervelende deel van de rit. Hoewel er parallel met de snelweg ook een baan loopt, had de organisatie het ongezellige idee gehad om ons een aantal kilometer op de snelweg te laten rijden. Vals plat omhoog, zwaar vrachtverkeer en een blakende zon. Geen pretje, zeker niet omdat ik alleen zat te ploeteren tussen twee groepen in. Zelden zo blij geweest om aan de voet van een col te komen als toen. Van de bevoorrading door de organisatie was helaas geen sprake, daar stond ik dan met mijn papiertje op de bovenbuis met alle cruciale punten van het parcours. In plaats van mij te helpen tijdens deze tocht, leek het nu tegen mij te gaan werken. Net als de frustratie hierover de bovenhand nam, waren er plaatselijke bewoners - helden - die met tuinslangen de gretige menigte van water voorzagen. Om dan enkele kilometers verder op de klim de officiële bevooorrading alsnog tegen te komen, daar hoefde het nu ook niet meer...

De beklimming van de Mollard is heerlijk constant en de bomen bieden aardig wat bescherming tegen de zon en hitte. Ik moet zeggen dat het me goed afging, al was het duidelijk dat de tocht en de omstandigheden hun tol begonnen te eisen: steeds vaker zag je renners langs de kant van de weg zitten, liggen en puffen. Sneller dan ik had verwacht, kwamen er bordjes 'sommet à 3km' en 'sommet à 1km', dat heet een meevaller. Op de zogenaamde top was er een waterbevoorrading op zijn Frans: enkele kraantjes, met als gevolg een wachtrij van zo'n 25 meter. Even dacht ik eraan om - zoals zoveel egoïsten - me er ergens tussen te wringen, maar uiteindelijk ging ik toch maar braaf achteraan aanschuiven. Ruim 20 minuten drummen in de volle zon voor twee bidons water, mentaal was dat voor mij het breekpunt om niet langer een degelijke tijd na te streven.

Uiteraard passeer je dan enkele minuten later een waterbron waar je zonder aanschuiven had kunnen bijtanken... Toen pas bleek ook nog eens dat de 'top' helemaal niet de top was, maar wel het einde van het eerste deel van de Mollard. Twee keer op korte termijn bedot door de organisatie, helpen doet dat niet. Die laatste kilometers van de Mollard zijn erg grillig en terug in de volle zon, en plots begon mijn maag ook te protesteren. Zowel fysiek als mentaal leek ik al het goeie te hebben achtergelaten op het einde van de Col du Mollard.

De volgende hindernis was de Croix de Fer, weliswaar maar half van waaruit wij kwamen. Maar vooral de laatste 6 kilometers zijn bijzonder zwaar, ik denk niet dat het stijgingspercentage onder de 8% vandaan kwam. Door de maagproblemen voelde ik alle kracht uit mijn benen wegsijpelen. Voor het eerst werd ik meer ingehaald dan ik anderen kon inhalen. Tenminste van de renners in beweging, want steeds meer en steeds vaker zaten mensen langs de kant kapot te gaan. Een Nederlander kroop in mijn wiel op zo'n 5 kilometer van de top, en daar bleef hij uiteindelijk zitten tot helemaal boven. Gek genoeg gaf het ook mij moed om tot boven te blijven rijden. Dat zelfs mijn trage maar gestage tempo gevolgd werd door iemand, deed me deugd. Zijn bedanking boven overigens ook. Samen sterven schept een band.

Ik geloof dat ik na zo'n 6u30 officiële tijd boven op de Croix de Fer was. Wat eigenlijk nog steeds op schema was om een redelijke eindtijd neer te zetten. Maar ondertussen had ik ruim anderhalf uur niet meer gegeten en nauwelijks gedronken, en het slechte gevoel dwong mij een ruime pauze te nemen. Een half uur absolute rust later kon ik net één reep en twee slokken water nemen. Eigenlijk wist ik toen al dat ik het zo nooit zou redden, maar de keuze tussen zelf verder rijden of wachten op de bus der gebuisden was snel gemaakt.

De afdaling van de Croix de Fer was de eerste (en laatste) van de dag waar je jezelf goed kon laten bollen. Dat deed zowaar wat deugd. Ik had gehoopt om op een ontspannen manier richting Bourg d'Oisans te kunnen fietsen, maar dat was een misrekening. Uit het niks kwam er een ellendig stuk aan 10% omhoog, en ik voelde meteen weer dat de maagproblemen mijn lichaam aan het overnemen waren. Ook aan de stuwdam bij Allemont bleek dat we niet mochten afdalen naar het vlakke dal, maar nog even een stuk omhoog mochten klimmen. Een extra geintje van de parcoursbouwer, dat kon er nog wel bij.

Op weg naar Bourg d'Oisans was de overheersende gedachte bij mij dat ik deze tocht vermoedelijk nooit meer ging rijden, en net daarom zou ik het toch maar moeten proberen om Alpe d'Huez op te klauteren. Je weet maar nooit. Denken dat je een racewedstrijd kan winnen met een Lada, zoiets. Stoppen aan de bevoorrading aan de voet had geen zin, ik kreeg er toch niks meer in. Ondertussen was het ongeveer 17u15 en mijn officiële racetijd bedroeg 8u35. En het was meer dan ooit broeierig warm, tot 40 graden in het dal hoorde ik later.

In de eerste meters liet ik mijn groepje al meteen los en aan wandeltempo begon ik aan de steilste kilometers. Nog voor de eerste bocht kreeg ik krampen in een bovenbeen, maar eerlijk gezegd vond ik die pijn draaglijker dan het misselijke gevoel dat ik al uren met me meesleepte. Op een manier kon ik zo de eerste kilometers door komen en kwam ik bij de waterbevoorrading. Twintig minuten heeft het me gekost om me zover te krijgen om twee bekertjes water uit te drinken. Verbazend trouwens hoeveel mensen in tussentijd met de fiets in de hand de berg op wandelden. Niet willen opgeven heet dat dan. Of een hotel boven op de berg geboekt hebben...

Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het zwaarste achter de rug lag, en met die gedachte klauterde ik weer op de fiets. Enkele bochten en vele minuten later moest ik weer van de fiets. Op een muurtje op 1150 meter hoogte heb ik zo'n half uur gezeten om het nutteloze van mijn poging in te zien. Negen kilometer voor de top. Eerst komt het besef dat je onmogelijk nog boven geraakt. Dan komt het besef dat je eigenlijk zelfs de afdaling van die enkele kilometers niet ziet zitten. Verrassend genoeg was ik ergens blij om het verstand te laten zegevieren en mijn lichaam niet verder uit te persen. De grenzen opzoeken maar niet overschrijden. Of toch niet te ver overschrijden. Finaal daalde ik zo rond 19u15 Alpe d'Huez af mét een fietsplakkaatje nog aan mijn stuur. Het slagveld was nauwelijks te overschouwen, je moest al moeite doen om nog een vrij plekje te vinden op de muurtjes langs de baan. Allemaal helden.