Zat 13 juni - Les 3 Ballons (219km)

Les 3 Ballons 2015 was voor mij de allereerste cyclo ooit. Een stap in het onbekende dus, al had ik wel geprobeerd om op voorhand het parcours en de hellingen zo goed als mogelijk te memoriseren. En omdat een geheugen je tijdens zo'n tocht wel eens in de steek laat, plakten ze ook gewoon op de bovenbuis van mijn fiets.

De dagen voordien waren broeierig warm, maar op de grote dag werd ik om 4u al gewekt door de stromende regen. Het nadeel van de regen is voor mij persoonlijk echter kleiner dan het voordeel van de lagere temperatuur, dus daar zat ik niet mee. Uiteindelijk ging de wekker om half zes, en bij elke passerende wagen keek ik even buiten. Stuk voor stuk bleken het medefietsers te zijn op weg naar de start, het zorgde zowaar voor een gevoel van gezelligheid op dit vroege uur.

Zelf arriveerde ik rond 6u30 in de omgeving van de finish in Raddon et Chappendu. Verrassend genoeg bleek er meer dan voldoende plaats op de voorziene parkings langs de grote weg. Van daaruit waren er nog zo'n achttal kilometer te fietsen naar de startplaats. De kenners raadden aan om deze extra kilometers voor de start te doen, ik gaf ze achteraf groot gelijk. In licht dalende lijn en ondertussen droog reden we richting start. De start was gepland voor 7u15 en iets na 7 kwam ik pas aan. Dan sta je eerder achteraan in het grote startvak, maar daar weigerde ik me zorgen over te maken.

Bij een Franse organisatie verwacht je je aan alles, maar verrassend stipt ging de meute van start, zodat zelfs ik rond 7u25 over de mat reed. De eerste 20 kilometer gaan bijzonder vlot, meegezogen door de massa rij je ruim boven de 30 zonder veel moeite. Dan volgen in Faucogney de eerste klimkilometers aan een matig percentage, ideaal om warm te lopen. Het stuk erna loopt op en af waar een leek zoals mezelf zich continu afvraagt waar de klim eindigt en de afdaling begint. En belangrijker, waar de volgende klim begint want dat is de Col de Chevrères, een kuitenbijter met in het middenstuk twee kilometers ruim boven de 10%. Achteraf kan ik iedereen geruststellen dat je die stukken heus niet onopgemerkt voorbijfietst... Met een hartslag net boven het omslagpunt geraak ik al bij al gecontroleerd boven, maar een aantal fietsers gaan toch al te voet naar boven. Niet meteen bemoedigend met nog 180km voor de boeg.

De chaos aan de eerste bevoorrading op de top laat ik links liggen, want het schema op mijn bovenbuis leert mij dat er een kilometer verder een waterbron is. Wie niet snel is, moet slim zijn. De gewonnen tijd verlies ik ruimschoots door in een bushokje aan de praat te geraken met een deelnemer die gedillusioneerd opgeeft na twee lekke banden en zo zijn top-100 doel ziet wegglippen. Mijn top-4000 doel blijft echter overeind na dit tussendoortje (er waren 4200 deelnemers), dus moet ik wel weer verder, en nog wel in de regen.

De Ballon D'Alsace na 65 kilometer is een aangename klim van weliswaar 14 kilometer, maar nooit steiler dan 5 à 6 procent. De regen maakt het wel wat vervelend, zo wordt de bevoorrading op de top eerder een grijpen wat je grijpen kan tafereel. In de afdaling krijg ik het zelfs bijzonder koud, ik daal dan ook heel behoedzaam af zoals het merendeel van de renners. En toch zoeft er af en toe nog eentje voorbij die in zijn persoonlijk woordenboek het woord 'gevaar' heeft geschrapt voor een dag. Volgens mijn plannetje moet ik na de Ballon D'Alsace een groepje vinden om een tussenstuk te overbruggen. Voor ik goed en wel een groepje vind, is het tussenstuk echter reeds voorbij. Een te verwaarlozen tip voor wie in de buik van de koers rijdt dus. Ook de volgende klim - de Hundsruck - valt vlot te verteren en van daaruit leidt een aangename afdaling je naar de grootste hindernis van de dag: de Grand Ballon. Het valt me trouwens op dat de Fransen erg kwistig zijn met de bordjes 'gevaarlijke afdaling'. Voor de eenvoud hebben ze maar van elke afdaling een gevaarlijke gemaakt. Onterecht overigens.

Na 108 kilometer bereiken we Willer-sur-Thur waar de beklimming van de Grand Ballon begint. De zwaarste kant, zo hebben we het graag. Het eerste deel (ook wel Col d'Amic genoemd) bolt nog vrij goed, bij één van de twee waterbronnen tank ik nog wat bij. De laatste zes kilometer van de Grand Ballon hebben een gemiddeld percentage van 8%, dat is blijkbaar voor velen het klassieke breekpunt in deze tocht. Ik ben rustig gestart en dus kan ik hier een degelijk tempo van iets boven de 10 km/u vasthouden. In de buik van de koers haal je daarmee vooral anderen in, wat je mentaal ook alleen maar voordelen heeft.

Eenmaal boven rits ik het truitje dicht en rij meteen door. Ik voel een hongerklop komen en dus wil ik zo snel mogelijk de bevoorrading vinden. Die blijkt pas op Le Markstein te staan, een eindje verderop na enkele kilometers licht dalend. Ik laat me zowaar verleiden om de Franse specialiteit te proeven: (taai) stokbrood met saucisson. Zowaar smaakt het me ook nog. Op dit punt van het parcours kan je zeggen dat het zwaartepunt qua beklimmingen achter de rug ligt, een klein detail is dat er toch nog een flinke 90 kilometer op je wachten.

De echte afdaling van de Grand Ballon begint pas vanuit Le Markstein, waar je in een bijtrap-afdaling op goed asfalt erg vlot kan dalen. De Col d'Oderen is niet zo steil, maar door de vermoeidheid (of de saucisson?) geraak ik voor het eerst niet in een aangenaam klimritme. Al helpt het me wel dat de renners rondom mij alleen maar nog meer last lijken te hebben. Dit is ook de fase waarin renners elkaar spontaan vinden, groepjes gevormd worden en praatjes geslagen worden. Gezamenlijke smart doet minder pijn. Ik vind een compagnon om beurtelings de kop te nemen, en dat geeft de burger moed. Af en toe worden er zandzakjes ingehaald, die er echter bij een volgende hellende strook even snel weer afvliegen. Liefdadigheid kent zijn grenzen, zeker in de koers.

De Col de Croix is eigenlijk het vermelden niet waard, maar met deze afstand in de benen voelt ook een molshoop als erg lastig aan. Maar dat is allemaal niks in vergelijking met de Champ Jaillet na 190km, in elke voorbeschouwing genoemed als een smerig ding waar zowat iedereen stuk op gaat. Ik had begrepen dat het een klim in trapjes was, weliswaar steil maar met recuperatiestukken. Gelukkig waarschuwde een ander mij om al klein te schakelen vooraleer we rechtsop draaiden. Het eerste steile stuk werd inderdaad gevolgd door een recuperatiestuk waar de laatste bevoorrading was. Traditioneel kan ik nog moeilijk eten en drinken na zo'n lange tocht en dus rij ik maar meteen door. Helaas bestond het vervolg van de klim naar mijn gevoel enkel uit steile stukken en nauwelijks recuperatiestukken. Ik ging dan ook flink kapot, vaak ging de teller niet hoger dan 7 km/u. Een einde leek er ook niet aan te komen, tot ergernis van menigeen rondom mij.

Om het mooiste tot het eind te bewaren, wachtte ons boven nog een passage door 'klein Finland'. Ondanks de vermoeidheid kon ik toch genieten van het landschap, en bovenal was het amper nog 20 kilometer van hier. Wie maalt daar nog om met bijna 200km op de teller? Klein Finland stond wel in schril contrast met de laatste tien kilometer die ons via de schrale hoofdweg richting finishplaats bracht. Op zo'n baan wil je alleen nog maar tempo maken om er zo snel mogelijk vanaf te zijn, en eigenlijk had ik nog wel kracht over om mijn deel van het werk te doen. Uiteindelijk bracht me dat na een bescheiden eindtijd van 9u45 aan de meet (netto 9u10). Dat is finishen waar ik gestart ben: in de buik van het peloton. Ik troost me met de gedachte dat menig geschoren been na mij over de finish kwam.