Kiezen is verliezen - Zat 30 mei

De voor de hand liggende keuze was La Chouffe Classic: duur, maar in ruil wel een toporganisatie en een prachtig parcours. Het was enkele jaren geleden ook mijn allereerste toertocht in de Ardennen, dus op nostalgie scoort La Chouffe ook goeie punten. En toch liet ik die vier uur autorijden doorwegen in mijn beslissing om niet deel te nemen.

Op zoek naar een alternatief dus. Via volgende website (http://www.sport.be/cycling/nl) vind je al een aardig lijstje aan toertochten per dag. Mijn oog viel op de "Omloop Het Volk" in Zwalm. Slimme zet: je kiest de naam van een (oude) klassieker bij de profs, dat lokt extra volk. En bovendien: daar kon ik met de fiets naar toe, nul uur autorijden dus. Zo is kiezen makkelijk, en lijkt het altijd winnen te zijn.

Ik hou wel van de sfeer van die kleine en ouderwetse toertochten. Daar waar de plaatselijke bomma inspringt om de inschrijvingen te verwerken, waar de gemiddelde deelnemer een koffietje drinkt voor de start en waar fietsers eigenlijk nog in Belgische frank horen te betalen. De Omloop Het Volk paste perfect in dat plaatje. En we kregen zowaar een gedetailleerd routeplan mee, straat per straat. Geprint zelfs, niet handgeschreven.

Onder de stralende zon vertrokken we, om bij het eerste kruispunt al meteen pijlen-twijfel te krijgen. Er stonden meerdere pijlen - allemaal van andere organisaties zo bleek later - maar welke volg je dan? Na een half uur draaien en keren, en uit wanhoop zelfs de pijlen van de wandelclub Het Groene Gras te hebben gevolgd, kwamen we tot de conclusie dat er geen pijlen waren voor onze tocht. Vandaar het gedetailleerde stratenplan. Lap!

Omdat fietsen met een A4-tje in de hand geen leuk plan is, besloten we dan maar op eigen kracht naar de eerste bevoorrading te rijden. Die lag op de top van de Kluisberg, daar geraken we wel met onze parcourskennis van deze streek. Met ondertussen 80 kilometer op de teller bereikten we de groezelige kroeg. Alwaar één suikerwagel en geen water (laat staan sportdrank) ons deel was. En op aandringen kregen we er nog eentje om te delen met twee - "de laatste" aldus de toogmadam. Ik zag in het volgende kwartier nog zes andere fietsers de laatste wafel krijgen.

Op gras kan een auto ook niet rijden, dus dan maar de supermarkt in voor bevoorrading. Ondertussen was de zin voor het fietsen flink bekoeld, en dus gaven we het definitief op om 'het parcours' te volgen en kozen we voor onze eigen weg richting huis. Uiteraard hoorden daar nog een fikse regenbui en een platte band - in die volgorde - bij, een ongeluk komt nooit alleen.

Finaal toch 130km gefietst, maar voor een toertocht zonder pijltjes en met één suikerwafel was mijn 4.50 euro inschrijvingsgeld niet meteen een goeie investering. De Omloop Het Volk: een vergane glorie, niet enkel voor de profs maar ook voor wij gewone stervelingen. Kiezen is dan toch verliezen.