16 Mei - Waalse Pijl

Met 217 kilometer en iets meer dan 4000 hoogtemeters komt de Waalse Pijl op papier bijzonder dicht in de buurt van Les 3 Ballons. Ideaal als finale test dus, en voor mij meteen de eerste keer om de barrière van 200km te slopen. Het vergt wel wat discipline: opstaan om 5u op een zaterdagmorgen om rond 7u15 in Spa op de fiets te springen bij welgeteld 3 graden. De mens met gezond verstand in mij denkt dan alleen te zijn met dit gekke idee, maar er was ook op dat uur al een gezellige drukte in Spa. Vooral veel Hollands gehoord, ook onderweg. Ofwel rijden vooral Nederlanders dit soort tochten, ofwel babbelen zij meer. Ik gok op beide.

Het mooie aan deze tocht is dat hij zowel start als eindigt met een beklimming van de Rosier. Dat is mijn favoriete trainingshelling in de Ardennen (vooral de noord- en oostkant), en tegelijk zowat de enige in dit parcours die ik op voorhand kende. Het codewoord was dus doseren, al loert het gevaar zeker in de eerste uren om elke hoek. Zo liet ik me rond kilometer 20 al verleiden om toch maar te volgen in een groep die eigenlijk te snel voor mij ging. Gelukkig is er in die streek om de paar kilometer wel een helling of hellende strook die je al snel confronteert met je eigen beperkingen. Tot de tweede bevoorrading (90km) ging het parcours vooral gezapig op en af. Zonder steile stroken, maar het continue op en af zorgde toch al voor een enigszins vermoeid gevoel op dat moment. Die combinatie van grotere Ardense wegen waar je tempo kan maken, afgewisseld met egale klimmen en doorkomsten in kleinere dorpen, ik hou er wel van.

De meest onverwachte klim van de dag was voor mij de côte de Roche à Frène. Gemiddeld 9.5% en 2km lang, en dat vlak na de bevoorrading. Die had ik niet zien komen, en uit angst om zonder brandstof te vallen, had ik uiteraard te veel gegeten. Zo gaat dat met beginners… Verder liep de tocht wel vlot, het voorspelde wisselvallige weer leek uit te blijven, al was een regenjasje geen overbodige luxe tegen de kou. Zeker voor fietsers zoals mezelf die voorzien waren op korte mouwen en korte broek. Ik had op voorhand al opgevangen dat elke deelnemer van de Waalse Pijl rekening moest houden met “het drieluik”. Het drieluik slaat op een drietal hellingen die pas na 170km aangesneden worden: Stockeu, Wanneranval en Thier de Coo. Drie keer 9 tot 10% gemiddeld en dat binnen een afstand van 15 kilometer. Daar wil je inderdaad niet met lege benen aan beginnen.

Voor mij in elk geval drie onbekende hellingen en onbekend is onbemind. Veel tijd om na te denken was er niet want na een afdaling komt er wel heel plots een brute bocht naar links en wacht de muur van de Stockeu. Zeker het eerste deel is toch gruwelijk steil, maar ik hield me voor de hartslag onder controle te houden, en aan 7km per uur lukte dat nog zowaar. Waardoor ik in de lange uitloper (nou ja, die nog steiler was dan de gemiddelde helling) toch wel wat lijken kon oprapen. Ik vind het een heerlijk gevoel: rustig beginnen aan een klim om dan in het tweede deel of zelfs bovenaan een tandje bij te kunnen schakelen. Uiteraard moet ik daarbij ook zij die te fors aan zo’n helling starten bedanken, want hun doodsstrijd maakt het voor mij alleen maar leuker. Ook op de Wanneranval – als tv kijker herinner ik me enkel de ‘Wanne’ maar geen ‘Ranval’ – en de Thier de Coo kon ik mijn hartslag onder het omslagpunt houden zodat ik bovenaan meteen door kon fietsen.

Na het drieluik overvalt je een gevoel van ‘er zo goed als helemaal te zijn’, terwijl er toch nog 30 kilometers op je wachten. En om die wat lastiger te maken, begon het dan alsnog stevig te regenen. Zo werd de Haute Levée de rothelling van de dag: een brede drukke weg die gestaag bergop loopt en dat in de regen, daarvoor komt de gemiddelde wielertoerist niet naar de Ardennen. Gelukkig eindig je steeds waar je begint, en de oostkant van de Rosier is dan vast en zeker een waardige afsluiter van deze Waalse Pijl.