Maxime Montfort Classic

Donderdag vroeg in de morgen naar Stavelot gereden met de auto. Toch een rit van 2u30. Eerst zoeken naar een parkeerplaats die wij vonden niet ver van de startplaats. De inschrijvingen gebeurden nog op de oude manier, dit wil zeggen dat je nog een papier moest invullen want inscannen was er die dag niet bij. Resultaat een lange rij wachtende wielertoeristen. Wij kozen voor de afstand van 100 km met daarin de vier voornaamste beklimmingen Haute levee, Le Rosier est, Cote De Wanne en dan nog de Stockeu. Wij begonnen dan met veel moed aan de Haut Levee. Een zeer moeilijke en zware beklimming want vooral de eerste 600 m gaat het aan 11 procent, dan vlakt het wat af voor korte tijd en gaat resoluut verder met 9 procent. De klim duurt bijna 4 km en mijn longen en adem kreunden van de pijn. Na wat op en afrijden want het parcours van deze classic telt ook nog vele hellingen die geen naam hebben komen wij bij de Rosier est. Dit is de kortste van de drie maar wel een van de moeilijkste . Bijna 4 km gaan resoluut omhoog en voor mij was het weer zwoegen geblazen. Ik vond mijn ritme niet en daardoor stak menig wielertoerist mij gewoon voorbij. frustrerend was dit mee te maken. Het bolde van geen kanten en mijn zoon van 15 reed als een gazelle gewoon naar boven alsof het niets was. Na deze beklimming volgden de andere die eigenlijk ook zwaar waren. Mijn hoogtemeter toonde dit ook aan. 700  meter hoogteverschil na amper 30 km. Zo kwamen wij na 48 km aan bij de bevoorrading. Veel stelde dit niet voor, banaan en sinaasappel en peperkoek en doodgewoon water. Zeg zelf voor 6 euro inschrijvingsgeld toch wel een beetje karig. Nu was het verder rijden naar de Cote d'Odeigne, terug een lang ding van 5 km met als steilste stuk 7,5 procent. Mijn benen begonnen zwaar aan te voelen en meer en meer moest ik grijpen naar wat druivensuiker. Ondertussen was mijn zoon al aan de einder verdwenen en kon hij zich meten met de anderen, ik was daarentegen altijd op mezelf aangewezen. Na een lange afdaling en nog een of andere helling kwam een ander helling in het zicht Cote de Wanne. Weeral een van 3 km met als steilste stuk 12 procent. En als ik naar hoogtemeter keek zaten wij ondertussen al aan 1800 m, dit voor ongeveer iets meer dan 90 km. Ik zwoegde mij naar boven, of beginnen de jaren al een beetje door te wegen ( 55 ). Het was trouwens toch reeds een aantal jaren geleden dat ik nog zo iets had boven gereden. Maar ik wist wat er mij nog te wachten stond de harde Stockeu. De aankomst lag getrokken bovenaan de top en dit na 108 km. Zo na de afdaling van de Wanne konden wij er aan beginnen. Voor mij met een heel bang hart, want zou ik de top toch kunnen bereiken. 20 jaar geleden vloog ik hem boven, maar nu? De Stockeu behoort zonder twijfel tot de moeilijkste beklimmingen van Belgie en voor velen ook de moeilijkste. Stijgingpercentages van meer dan 20 procent om stuk op te gaan. De beklimming is ongeveer 2 km, maar tot aan het standbeeld van Eddy Merckx 1100 meter. Ik wist waar ik voor stond en met mijn al mijn krachten naar boven. Heel vreemd ging dit tamelijk vlot. Ik reed op mijn kleinste versnelling, dus het was duwen tot boven maar ik was trots op mezelf dat dit zo vlot ging. Zelfs mijn zoon was amper voor mij aangekomen en stond met grote verbazing mij aan te staren.. Al bij al kon ik mijn diploma gaan afhalen en kan ik met een tevreden gevoel terug kijken naar deze mooie maar wel zeer zware tocht. 108 km en 1990 meter hoogteverschil en dit kan toch tellen voor zo'n een afstand.