"Les 3 Ballons 2013" - ofte "hoe een mens kan afzien..."

Al vanaf het afzeggen voor de Ronde van Vlaanderen begin april, door vertrek op skivakantie, speelde "Les 3 Ballons" door mijn hoofd als 'vervangend' hoofddoel.
Op dat moment zag ik nog ruim voldoende trainingsmogelijkheden en begon ik alle regelingen te treffen zoals accomodatie en planning en in samenspraak met vrouwtje lief werden alle voorbereidingen in kaart gebracht.
Door het slechte weer van dit voorjaar vielen deze trainingen voor een groot deel in het water en had ik op slag meer kilometers op de rollen, dan op de weg. Echte klimkilometers had ik eigenlijk niet gehad.

Vrijdag 07 juni was eindelijk aangebroken en sprong ik gepakt en gezakt in de auto richting de Vogezen, naar een camping, 'La Crêche' genaamd in Val D'Ajol. Blijkbaar was dit dorp volledig afgehuurd door belgen die allen de master of senior tocht van de 3 Ballons gingen bedwingen.

Bij aankomst, eerst naar de startplaats Luxeuil-Les-Bains achter het startnummer, en dan ons gaan installeren op de camping in Val d'Ajol. Na enkele gasten uit het Gentse gesproken te hebben, maakte ik mij klaar voor wat 'losrijden' in de omgeving.
Het probleem was dat de camping aan de voet van een helling lag en ik met koude spieren begon te klimmen. Na amper 10km kreeg ik de hartslag al niet meer onder de overslagpols en ging de opgenomen hoeveelheid water steeds de hoogte in. Vraagtekens voor de volgende dag staken meteen de kop op. Ook de warmte van die dag hoopte ik de volgende dag niet te moeten ervaren.
Gelukkig had ik na 20km reeds een beter gevoel en uiteindelijk kwam ik terug in Val D'Ajol met iets meer dan 40km op de teller en reeds 1000 hoogtemeters.
Op de baan naar de camping voelde ik plots de leegloper achteraan en heb het laatste stuk te voet moeten afleggen. Ik heb bij het nakijken van de fiets voor de volgende dag wel 10 maal de buitenband gecontrolleerd alvorens een nieuwe binnenband te steken, en heb dan toch maar beslist om nog plaats te voorzien voor 2 extra binnenbanden in mijn achterzakken. Liever wat meer gewicht meesleuren dan rondrijden met onzekerheid.

Na een zalige paste-maaltijd met alles op en aan (waarvoor dank Inneke en Jos van La Crêche!!!) en een gezellige tafel-babbel met mijn Belgische campinggenoten Yves, Tristan, Theo en euhm... sorry, naam vergeten ... en de gedachte dat de belgen nu 3 punten los staan voor het WK, ben ik met een goed gevoel in het tentje gekropen en gaan slapen.

Rond 5u ging dan de wekker af en volgde een super ontbijt (waarvoor alweer dank aan gastvrouw en heer!!). Niet van mijn gewoonte toch voldoende suikers binnengestoken en na alles nogmaals te checken de wagen in richting de aankomstplaats Raddon-et-Chapendu. Stress alom, toen de bestelwagen van Yves met een lekke band stond, maar meteen opgelost door Yves een lift te geven. Enigste probleem was voor hem dat hij de Senior versie reed en dus met de fiets nog naar de camping mocht achteraf, waarvoor chapeau Yves.

Na een opwarmingsritje naar de startplaats namen we plaats tussen alle starters op de atletiekpiste. Toen al had ik het gevoel dat ik ging afzien van de warmte. Het was 7u en de zon bracht de temperaturen al tot een goeie 16 graden op mijn Polar. Ik had een laag startnummer (537) maar ik heb toch besloten om verder achteruit te starten om niet meteen door jan en alleman voorbij gestoken te worden. Zodoende kon ik ook met mijn drie Gentse campinggenoten vertrekken.

Om 7u25 werd dan uiteindelijk het startshot gegeven en een goed half uur later waren we de startmat gepasseerd. Meteen werd de eerste cartouche verschoten om in een deftig groepje te zitten richting de eerste helling in Faucogney. Op een gegeven moment splitste de groep van 100 man echter en kwam ik net tussen de twee groepen te zitten. Twee van de drie jonge gentenaars waren toen al gaan vliegen en zouden achteraf een supertijd neerzetten, Op de tweede helling werd ik voorbijgereden door de derde Gentenaar Tristan, die eveneens op Goud uitkwam. Respect gasten...

Met 5 'tussenhangers' zijn we dan zo naar Faucogney gereden met de neus in de wind. Niet echt slim maar ik had er toen nog geen erg in. De eerste klim werd soepel verteerd en werd de hartslag perfect onder controle gehouden; en met een man of 20 reden we richting de gevreesde Col de Chevrères. 'gevreesd' was een onderschatting. Van souplesse en klimmen was geen sprake. Het was meer kruipen of harken aan 5 à 7 per uur op de 32x27. En als je denkt van 'oké, dit tot boven houden we net vol', draait je voorligger de kant in en moet je dus ook voet aan grond zetten. Ter plaatse terug vertrekken heb ik tot twee maal toe geprobeerd maar het grind op de weg deed het achterwiel doorslippen en ik was gedoemd tot 200m te voet af te leggen. Ik wou kost wat kost nu al krampen vermijden. In de afdaling werden we even herinnerd aan de gevaren door een jonge knaap die de rechter schouder stevig vasthield, al zittend in de graskant. Menig belletje gaat dan rinkelen: 'sluitelbeenbreuk'.

Op de eerste bevoorrading was het kommer en kwel. Mijn truitje stond al wagenwijd open en van deftige bevoorrading was geen sprake. Gelukkig stond een jong frans manneke via een tuinslang bidons te vullen, want van fris water was aan het kleine tentje geen sprake meer. Ook de keuze voor stokbrood met vlees of camembert was me volledig vreemd dus heb ik enkele stukjes appelsien, twee partjes banaan en snoepjes naar binnen gewerkt. Na nog een peperkoek heb ik me terug op weg begeven.

Met een groepje van een man of 20 reden we over glooiende wegen richting de volgende hindernis, de Ballon d'Alsace. 10km voor de voet wil ik in een afdaling naar het buitenblad schakelen wanneer voor de eerste maal de ketting er langs buiten afvalt. na een goeie 5 minuten gevloek en gezweet terug op pad, maar ik zat volledig alleen.
Me iets te veel forserend terug kunnen aansluiten met de vorige groep, kwamen we aan de voet van de Ballon d'Alsace. De eerste kilometers gingen nog vlot en kon ik makkelijk met het groepje in de voorste gelederen standhouden. Maar toen begon de ademhaling te stokken door de warmte en heb ik die mannen wijselijk laten rijden. Met open truitje en pikkende ogen van het zweet verder naar boven. Op de koop toe zat ik 3km voor de top van de Ballon zonder water, wat de problemen alleen maar erger maakte.
Op de bevoorrading op de top heb ik me, na eerst 20 minuten aanschuiven voor water, even een kwartier afgezet om de ademhaling te stabiliseren en ben dan verder gereden.

De beslissing van te rusten heeft me deugd gedaan en in de afdaling had ik terug een goed gevoel. Maar dan in de aanloop van de Hundsrück rijd ik lek achteraan en verlies daar opnieuw 15 minuten. Ook het feit dat ik mijn band vervang in een open vlakte in de volle zon doet me geen deugd.
Ik vertrek weer en sluit aan bij een groepje van een man of tien met daarin onder andere een Deen. Geintresseerd naar het parkoursverloop van zijnentwege in combinatie met het 'roadbook'-lijstje op mijn bovenbuis van de fiets, geraken we in een geannimeerd gesprek. Samen rijden we naar de voet van de Hundsrück.
Aan de voet voel ik mij plots veel beter en ik laat het groepje achter mij. Halverwege de Hundsrück, in de kleine afdaling, neem ik de tijd om aan een bron mijn water bij te vullen en ik zie mijn Deense vriend aan een strak tempo voorbijrijden. Ik vervolg mijn weg maar slaag er niet meer in het zelfde tempo als op het eerste stuk aan te houden en kan het groepje niet meer bijbenen. Al bij al kom ik met een goed gevoel boven en geniet ik van de afdaling, en dan vooral van de wind...

In de aanloop naar de Grand Ballon geraak ik verzeild in een groep Nederlanders die deze toch als 'vrijgezellen-dag' hadden aangevat. Dan moet ik wel zeggen dat ik enkele maanden geleden content was dat ik enkel een MTB-toch in Gent-Brugge met bananenpak heb moeten afhaspelen...
De Grand Ballon gaat aanvankelijk deftig. Het gevoel op de Col D'Amic is niet goed, maar ik kan mijn ademhaling en hartslag onder controle houden. Wel word ik even opgeschrikt als ik plots aan de kant van de weg mijn Deense kompaan zie liggen hyperventilleren. Gelukkig zat er al voldoende volk bij en kon ik verder rijden. Maar goed zag het er alleszinds niet uit.
Op de top van de Amic, met de klim naar de top van de Grand Ballon, begint het echter pas en gaat het slechter en slechter. De ademhaling stokt volledig en van warm water word je ook niet vrolijk. Met horten en stoten, en veel zweet geraak ik boven. In het bosje net voor de open vlakte onder de top ligt de kant bezaaid met renners en fietsen. Ik hark en probeer zeker niet te stoppen. Op de top van de Grand Ballon, na 124km, gaat het licht echter volledig uit. Op mijn 'roadbook' stond hier namelijk een bevoorrading maar deze blijkt iets verder naar beneden te liggen op de Markstein. Ik beslis van mij even af te leggen in de schaduw. Truitje volledig uit, borstband open, alles om toch maar iets meer lucht te krijgen. Ook de obligatoire overgeefbui zat er bij. Na een goed uurtje beslis ik, volledig leeg, mijn weg te vervolgen en met de bedenking van 'je komt niet voor niets naar de Vogezen' vat ik de bijtrap-afdaling richting Markstein aan. Met moeite haal ik de 20km/u, niet normaal. Eens op de bevoorrading volgt de volgende ontgoocheling,... geen water meer... Opnieuw blijf ik wijselijk wachten en na een half uur komt er toch iemand met een gele ton water.

Ik kom een paar bekende gezichten (lees: 'truitjes') tegen op die bevoorrading, waaronder het groepje waaruit ik wegviel door mijn kettingproblemen en na een banaan en een paar
gellekes Vatten we de langste afdaling van de dag aan richting Kruth met een man of 7. Ik ben blijkbaar een betere daler dan mijn kompanen en halverwege de afdaling zit ik kompleet alleen. In de Verte zie ik donderwolken hangen en word mijn aandacht getrokken door een bliksemschicht. Met de hoop dat dit niet onze richting opkomt daal ik verder.
Eens in Kruth is het goede gevoel even terug, mede door het feit dat de zon even weg is. Ik slaag er in met een sympathieke Aalstenaar aan +-35km/u naar een koppel te rijden tot aan de voet van de Col d'Oderen.
Deze vatten we aan met een man of 5 en als bij wonder bepaal ik het tempo in de eerste twee kilometers. Daarna speelt de ademhaling weer op en moet ik het groepje laten rijden.
Harkend haal ik toch de top, maar heb veel volk zien passeren. In de afdaling naar Ventron neem ik ruim de tijd om te recupereren. Ik weet dat Goud en zilver, qua tijd, al lang niet meer mogelijk zijn en wil kost wat kost uitrijden.

De volgende klim, de col de Croix, gaat zeer langzaam, ik probeer de ademhaling onder controle te krijgen, en met veel moeite lukt dit. Mede door een wegversperring moet ik toch even van de fiets. De hartslag? wel, om deze onder de overslag te houden is geen probleem meer. Sinds de Col d'Oderen komt hij met moeite boven de 140, en dit puur door vermoeidheid.

De afdaling richting Servrance geeft dan weer moed en ik zie het opnieuw zitten. Maar de bocht om, met zicht op de Joillet, doet mij dichtklappen. Ik stop om water te nemen uit een
fonteintje en blijf toch een minuut of 20 zitten. Uiteindelijk schiet ik mij weer op pad om aan 3 à 4km/u... ik wist niet eens dat je dan nog recht kon blijven...de klim aan te vatten met stukken tot 15 à 20%. Met brandende longen, pikkende ogen en lege benen bereik ik hier de top. Dood... hijgend... leeg...
Ik vat de afdaling aan maar word meteen voorgesteld aan het laatste beest. Nog geen kilometer na de top van de Joillet volgt de trapjesklim van de laatste hindernis.
De 32x27 word gegeselt, mijn benen zijn moegedraaid en als een lijk bereik ik de laatste bevoorrading. Enkel water bijvullen is hier de boodschap, want van eten is al geen sprake meer, ik krijg niets meer binnen. Het zal tot het ontbijt van zondag duren eer ik nog iets 'niet vloeibaar' naar binnen zal krijgen...
De moed zakt even volledig in mijn schoenen als ik te horen krijg dat ons nog 22km staat te wachten in plaats van 15....en... dat er nog twee kleine kuitenbijters ons te wachten staan op dit platteau alvorens de vallei in te duiken.

De zon zit nu volledig achter de donderwolken en samen met drie sympathieke nederlanders vat ik het laatste stuk aan en deze sleuren mij de laatste hellingetjes op. Op het prachtige glooiende platform neem ik wel de tijd om te genieten van 'klein Finland' en laat de nederlanders rijden. De kleine meertjes, groene omgeving... super mooi en zeker eens te doen met 't gezinnetje...

Vanaf dan gaat het door het zakken van de temperatuur, plots iets beter. Ik rijd in de afdaling van het plateau mijn drie nederlandse 'bevoorradings'-vrienden voorbij en kom met kleine voorsprong op de nationale weg richting aankomst. 'IK GA HET HALEN' is het eerste wat in mij opkomt. Ik leg mij nog eens plat op het stuur en rij zo aan 35km/u naar Raddon-et-chapendu. Nog even chapeau vermelde aan het jonge koppeltje op de mountainbike die ik hier heb ingehaald en deze tocht ook tot een goed einde hebben gebracht.

In Raddon-et-chapendue laat ik mij over de meet rollen en smacht ik naar mijn 'pasta-party'... Ik kap een colaatje achterover, maar de lauwe cola (echt jammer) zorgt ervoor dat ik na 1 hap pasta beslis van nog even de grond te bekijken, en daarna de maaltijd terug in de zak te stoppen.
Ik ga de ship binnenbrengen en hoor daar dat de medailles reeds op zijn, puur zonde... en wacht nog even op mijn diploma.
Uiteindelijke resultaat: 219km op 12u en 29 minuten waarvan 9u25 op de fiets. Voldoende ruimte dus voor verbetering *bloos* *bloos*.

Op weg naar de camping, moet ik de wagen nogmaals aan de kant zetten wegens 'tegen lauwe cola protesterende maag'. Ik besluit op de camping nog even te bellen naar het thuisfront en meteen de tent in te kruipen om te gaan slapen. Ik was volledig leeg.
Tijdens het ontbijt op zondag heb ik nog even nagekaart met Yves, thx for the company makker... je bent een top kerel.., en dan op weg naar huis...

Conclusie van dit weekend Vogezen: Naar een volgende cyclo-deelname toe, zal ik toch meer training nodig hebben en nog wat kilo's moeten verliezen; en wat de warmte betreft, ik weet niet of ik hier ooit tegen zal kunnen, en of er remedies bestaan hiervoor.
Wel heb ik mij super geamuseerd en genoten van de streek. Ik was volledig leeg, het heeft niet veel gescheeld of ik had niet uitgereden, maar het doel van uitrijden is gehaald. En daar ben ik super blij mee.

Aan mijn schatje en zoontje: super merci dat ik mocht deelnemen en jullie mij drie dagen konden missen...

Yves, thx voor de company, voor't telefoontje zaterdagavond