Mont-Ventoux: De "overwinning"

We  hebben  gekozen  voor  de  makkelijkste  kant, vanaf Sault, door de bossen naar Chalet Reynard via D164. Onderweg  een klein drama, Bren maakt  zich wat  te druk en krijgt last van hyperventilatie. Ze klimt gewoon te hard. Dit gebeurt nog een keer of drie en daarom besluit Brenda bij Chalet Reynard om niet verder te gaan. Maar hier ontstaat wel een probleem! De belofte aan haar collega`s van die kaart, van de  top  van  de  Ventoux,  met  het  stempel  wat  alleen  daar  te krijgen is. Goede raad is duur, wat doen we? Ze vraagt of ik de kaarten met de  stempels wil  halen  maar  dat weiger  ik  want  dat  is pronken met andermans veren.

Bij  het  vertrek van  huis  deed  ik  nog gauw  een  extra achtertandwiel in de tas, onder het motto  van  “je wordt  ouder  papa”.  Dit tandwiel  zit  bij  Brenda al  op  haar  wiel gemonteerd.  Toch  zeg ik, Bren ik heb een ander tandwiel in de tas en dat doe ik op je wiel, dan gaat het denk wat makkelijker. Zo gezegd zo gedaan. Brenda gaat even naar het  toilet en koffie bestellen en pa gaat sleutelen.  Komt  er  een  man  aanlopen  met  een  paar handschoenen, is bang dat ik smerige handen krijg, trek ik aan en de man kijkt toe als ik begin. Ik kijk Brenda in haar rug en stop met mijn pogingen om het  tandwiel  te  verwisselen. Gauw gooi ik het nieuwe tandwiel in de tas en doe het wiel weer in de fiets.

De  aardige  man  vertrekt  glimlachend  want  met  deze “fraude”  wil  hij  niets  te  maken  hebben  zegt  hij.  Te  gauw  is Brenda terug en laat mij schrikken met de woorden “bent u nu al  klaar”.  Snel  kijk  ik  waar  het  tandwiel  is,  is  hoop  ik  diep genoeg  in  de  tas  gezakt. Gelukkig  zie  ik het  niet  liggen,  diepe zucht. Pa gaat mee naar de koffie en als die op is vangt de “dan echt spannende”  tocht weer aan. Op de vraag of het goed gaat krijg  ik  een  bevestigend  antwoord  en  de  wedervraag  of  het monument van Tom Simpson al snel in zicht is. Deze loodzware laatste km voor Bren zijn achteraf meegevallen. De klim is 8 tot 11%, kaal, er groeit niets. Veel wind die altijd tegen is en denk kracht  5 á 6.  Koud,  ik  denk  7 á 8º.

Bij  het  monument  van Simpson  wat  foto`s  gemaakt  en  de  achtergelaten  attributen bekeken. Enige  jaren  geleden  toen  ik  hier  kwam was  dat  nog niet zo dat je wat achterliet. De laatste km`s maakte Brenda zich nog  kwaad,  ze  werd  gehinderd  door  een  automobilist  die  wat vreemd  deed,  en  ging  zo  hard  naar  boven  dat  ik  diep  in  de beugel  moest.  Boven  gekomen  wachtte  Bren  een  klaterend applaus  van  de  mensen die  ons  in  de  klim,  in auto`s  en  bussen, voorbij  gereden  waren. Brenda  blij  dat  ze  heeft doorgezet  al  heeft  het wel  een  paar  tranen gekost.

Kaarten  kopen en  laten  stempelen, schrijven en posten. Met een voldaan gevoel gaan we  ons  gereed  maken voor  de  afdaling  naar Bedoin  en  de  camping. Winterkleding  aan,  handschoenen,  muts  onder  de  helm  en thermojack. De eerste zes kilometer zijn erg gevaarlijk vanwege de  felle wind waardoor  je  zowat de bochten uitgeblazen wordt. Met koude handen en dode vingers kom  ik beneden  in Bedoin. Van  alle  keren  dat  ik  hier was  is  dit  de  eerst  keer  dat  ik  deze afdaling deed en kon mij dan ook haast niet voorstellen dat  ik hier  omhoog  ben  gegaan,  wat  een  afdaling,  dus  ook  wat  een klim zeg. Zelfde camping als een aantal jaar geleden. Vandaag 90  km  gereden  waarvan  40  km  klimmen  en  een  grenzeloze overwinning voor Brenda op de top van de Mont Ventoux.