D40, zaterdag 30 mei: Bar – Shkodër (52 km)

In alle vroegte (acht uur 's morgens) komen we aan in Bar, Montenegro. We blijven de meereizende auto's voor en komen snel door de douane en grenscontrole. Lang geleden dat we die nog eens gehad hebben: het voelt nu al minder Europees aan. En straks wordt het nog minder vertrouwd, want we gaan vandaag naar Albanië. (Shqipëria voor de vrienden, en voor de quizliefhebbers.)

Er zijn overigens ook ferry's rechtstreeks naar Albanië, maar die meren een stuk zuidelijker aan. Uit tijdsgebrek en omdat we niet bepaald onverdeeld positieve fietsreisverslagen uit dat land kregen, houden we het nu op twee halve dagen. Niet om te zeggen dat we Albanië echt "gedaan" hebben, maar dan zijn we er tenminste geweest, en kunnen we beslissen om later eens een volwaardige Balkan-tocht te doen. Maar dan met de grote trekfietsen, waarschijnlijk.

Maar ik loop vooruit op de zaken. We moeten eerst nog enkele tientallen kilometers door het nu al intimiderende Montenegro rijden. Blijkbaar staan Montenegro en Albanië niet op de meegeleverde kaart van mijn gps, dus nemen we in de oude stad van Bar een koffie en een sapje (en ik een omelet als tweede ontbijt), en download ik lokale kaarten van OpenStreetMap. Leve de open-source.

De rit naar de grensovergang is aangenaam: goed wegdek, mooie contrasten tussen de bergen en de zee, en veel slangen. Ah ja, en een olijfboom van meer dan 2000 jaar oud, een van Montenegro's topattracties. Gaandeweg komen we ook meer en meer moskeeën tegen. Vroeger heerste het machtige Ottomaanse rijk over heel deze regio.

Albanië ging in de vorige eeuw dan weer lange tijd gebukt onder de alleenheerschappij van de totalitaire Hoxha en zijn opvolger. Onder zijn communistische (in de negatieve zin) bewind werden onder andere 700.000 bunkers gebouwd, die nu nog over het hele land te vinden zijn. In Shkodra (of Shkodër, afhankelijk van uw voorkeur) merken we daar niet veel meer van. Het is er wel nog altijd een mix tussen oud en nieuw, wat vaak neerkomt op een mix tussen vervallen en smakeloos.

's Avonds eten we bijzonder lekker voor omgerekend zo'n 6,5 euro per persoon, en besluiten dat Shkodër een goéde eerste indruk van Albanië geeft, maar hoogstwaarschijnlijk niet een juíste. Daarvoor is het hier te proper, zijn de wegen te goed en de chauffeurs te beheerst. Het doet me in ieder geval afvragen hoe het échte Albanië is, maar dat is dan voor een andere keer. Ik hou alvast niemand tegen om zelf eens te gaan, voor het massatoerisme er losbarst.