Mallorca 2018, dag 1–3: vlakaf bekaf (en erg op bergop)

Samen met Gody, Johan en Wouter –mijn drie ploegmaats van de Twenty10 Bicycle Club– ben ik in Mallorca om te fietsen. Uit ervaring weet ik dat dit een ideaal fietseiland is, zowel qua klimaat als qua reliëf. Dat het ook een ideaal feesteiland is, blijkt bij aankomst in een buitenwijk van Mallorca. De namen van de vele worstenhuizen en taveernes van bedenkelijk allooi –30 Jahre Bierkőnig!– maken meteen duidelijk wat hier de voertaal is: dronkemansduits. Gelukkig leven zij volgens andere uurroosters dan wij, en hebben we er niet veel last van.

Net als de vorige keer koos ik voor een huurfiets om het gedoe dat fietstransport toch altijd met zich meebrengt te vermijden. Bij Ciclos Quintana vond ik enkele dagen voor mijn vertrek nog een degelijke aluminium koersfiets van Merida. Aan het materiaal zal het dus niet liggen dat ik op dag 1 al mijn spreekwoordelijke peren afzie.

Een rustig opwarmingsritje is het bezwaarlijk te noemen: meer dan 1800 hoogtemeters over verschillende colletjes, waaronder de Orient, Soller en des Grau. In het midden van de 140+ km krijg ik al een hongerklop. Als pseudo-randonneur ben ik fan van Echt Eten™ tijdens lange fietstochten, en de repen en zoetigheid volstaan niet om mijn motor (een allesbrander) aan de gang te houden. Het feit dat jullie dit nu lezen, betekent gelukkig dat ik het hotel wel gehaald heb, met dank aan een pitstop in een van de strategisch geplaatste tankstations-met-eetzaakje.

Dag 2 is op papier rustiger: slechts één klim in een voor de rest vlakke etappe. Vlak is eerder glooiend, en met de nodige wind ook behoorlijk afmattend. We rijden naar de Puig de Randa, een behoorlijke puist met een klooster erop. Mooi uitzicht boven. Johan sukkelt sinds gisteren met gastro-intestinale ongemakken en keert teleurgesteld terug naar het hotel. Gody, Wouter en ik gaan nog wat verder naar het oosten, waar de Sant Salvador ligt. Dat is nog een klooster (wat zijn we toch vroom), boven op een erg rustige en fotogenieke klim. Op de terugweg hebben we een goddelijke rugwind, waardoor het ritgemiddelde eigenlijk belachelijk hoog ligt. Hallelujah.

De volgende dag, nummer 3 al, gaat het weer veel in stijgende lijn. Op het menu: de Col(l) des Grau, de klim naar Galilea (Jezus, wat een zondvloed aan religieuze referenties op dit eiland!) en de Coll de sa Creu. Allemaal typisch Mallorcaans: niet te lang, niet te steil, en ook behoorlijk druk befietst. Om daarvan af te wijken, stel ik nog een toetje voor: een doodlopend steil ding van nog geen twee kilometer. Genre Vlaamse Ardennen: kort, krachtig, kapot wegdek. De meningen zijn achteraf verdeeld. :-) Dan maar een echt toetje: als ware hipsters stoppen we in het Rapha Clubhouse in het oude centrum van Palma. Mooie winkel, lekker eten, goede locatie: een aanrader voor wie zichzelf niet te serieus neemt. Of net wel.

Als openingsdrieluik kan dat tellen.