Ind07: Larynx en apekool

Donderdag 28 december 2017: Munnar Top Station – Kanthalloor (87 km)

’t Is behoorlijk chilly aan de willy in de afdaling van Top Station terug naar Munnar. We vertrekken op 1900 meter, en zelfs aan de evenaar levert dat koude ochtenden op. Tijdens het afdalen heeft de temperatuur nog maar één cijfer voor de komma. Niet goed voor de keelpijn en snotneuzen waarmee we allebei opgezadeld zitten. Tijd voor thee, bij de marktkramers die net aan het beginnen zijn. Daar hoort een medu vada bij, iets van gefrituurd deeg op basis van kikkererwten. Het ziet er uit als een donut, maar het grote verschil is dat een vada wél lekker is.

Bij een andere kramer wagen we ons aan de “home made chocolates” (vast, ja) waar Munnar bekend om staat. Die zouden erg lekker zijn, maar… Goh… Misschien zijn wij gewoon verwende Belgen. :-) Nog enkele kilometers verder kopen we geroosterde maïs, die eigenlijk eerder verbrand dan geroosterd is. Liselotte vond hem wel lekker, en de pikantheid was ondanks onze opgedane ontbijtervaring onverwacht.

Eens in Munnar proberen we ergens internettoegang te scoren, maar dat blijkt geen gemakkelijke opdracht. We moeten nog heel wat plannen, en liefst ook iets voor deze avond vastleggen. De eindejaarsperiode is bijzonder druk in India, en we weten nog niet waar we nog plaats vinden om te overnachten. Zeker niet voor twéé nachten, want we hebben nog altijd geen rustdag gehad. Helaas: in Munnar vangen we bot, en we gaan noodgedwongen internet- en accomodatieloos verder. Munnar, Schmunnar. (Het is gewoon een Indisch stadje: druk, vuil en zonder bezienswaardigheden. De oude stad schijnt wel de moeite te zijn, maar die ligt een eind verder, en niet op onze route.)

Tegen de middag zijn we in Marayoor. In deze streek had ik op Google Maps enkele dingen met “resort” in de naam gezien, en dat leek me wel iets voor een rustdag. Tijdens het middageten (rijst op verschillende wijzen, met verschillende curry's van verschillende scherptes, vergezeld van wifi) vind ik iets dat 14 km van Marayoor ligt, dus dat kunnen we nog wel aan.

Ondertussen komt een groep van 15 Indiase fietsers binnen. Dat zijn de eerste plezierfietsers die we hier zien, en dan direct zo'n grote groep. Opvallend veel materiaal van B'Twin: de Franse keten Decathlon heeft ook in India zijn deuren geopend. Ze zijn wel allemaal onder de indruk van onze uitrusting en niet-begeleide tochten. Zij doen het liever met drie begeleidende auto's. Amateurs! ;-)

Bon, die 14 km. Die laatste kilometers van de dag. Die laatste kilometers voor de rustdag. Die blijken niet vlak te zijn. Verre van. Dat is natuurlijk het nadeel van improviseren: ik had geen idee van het hoogteprofiel. Een klim van 10 km aan 6,5% is in theorie niet moeilijk, maar in de praktijk toch niet per se gemakkelijk. Zeker niet als we al even op ons tandvlees zitten. De mentale ongerustheid over het vinden van een slaapplaats helpt ook niet. Eens boven vinden we niet wat ik zocht. Kak. Een behulpzame uitbater van gewone kamers (niet geschikt voor een rustdag) heeft weet van een nieuw ding, anderhalve kilometer verder, en naar verluidt luxueus. Hij belt, en jawel: ze hebben nog plaats. Gered!

Bon, “gered”. “Luxueus”. Een “goede plaats voor een rustdag”. Dat is in werkelijkheid toch niet helemaal de juiste omschrijving. We zitten ondertussen weer op 1500 m hoogte, en dat laat zich voelen. Ook is de inrichting niet meteen super te noemen. Proper, dat wel, en naar Indische normen prima. Alleen niet goed genoeg om een ganse dag door te brengen, de was te doen, en mentaal en fysiek te herstellen. En koud, natuurlijk. :-) We zullen onze vermoeide lijven nog door een achtste fietsdag moeten sleuren.

Mijn teleurstelling neemt nog toe wanneer ik de kamer verlaat en merk dat er nog maar één schoen van Liselotte staat. Tiens, had die er geen twee? Ik verifieer even bij mijn waarde echtgenote, en jawel: één voet links, en één voet rechts. Dat betekent dat er een schoen verdwenen is. Het lijkt wel een raadsel van het niveau van Jommekesalbums, en warempel: ook hier speelt een aap een belangrijke rol. Een plaatselijke Choco is er met Liselottes schoen vandoor. Rotbeesten! En zo komt het dat een blogbericht dat bedoeld was om vooral over eten te praten, toch een broodje-aapverhaal wordt. (Het broodje in kwestie is een chapati van bij ons avondeten. Smakelijk!)