Bormio en co, deel 2: Ortler Bike Marathon

Zaterdag 11 juni. In internationale verdragen is vastgelegd dat mountainbikewedstrijden die 's ochtends vroeg beginnen moéten begeleid worden door veel te luide (slechte) muziek. Maar ik laat mijn ochtendhumeur niet in de weg staan van een mooie dag — die taak is immers weggelegd voor het weer. De voorspellingen die we de afgelopen weken vanuit België angstvallig in de gaten hielden, zijn uitgekomen: slecht weer. Bij de start gelukkig nog maar enkele druppen, maar in de loop van de dag zal het er niet bepaald droger op worden. Ach ja, we zijn hier nu toch. :-)

Dat deze wedstrijd geen licht lolletje wordt, was gisteren al duidelijk bij de briefing: 90 kilometer, 3000 hoogtemeters. En 't is al direct raak: de openingsklim van 21 km is er eentje die man en materiaal doet kraken. Ik voel de inspanning serieus in mijn rug, en ik ben blijkbaar niet de enige. Na net geen uur (en nog lang niet boven) kom ik Ronny tegen, en die zegt hetzelfde. Bovendien is het nu goed aan het regenen, en de toegenemen hoogte zorgt sowieso al voor extra koude.

Maar genoeg geklaagd: het is hier sowieso prachtig, zelfs bij slecht weer. (Oké, op voorwaarde dat er geen enorm dikke mist hangt, zoals in de eerste afdaling waarbij het zicht beperkt was tot 10 m.) Het is genietend afzien en afziend genieten van de vele hoogtemeters, van de 8 (!) bevoorradingen en van de enthousiaste supporters die zich niet lieten afschrikken door de neerslag. Ondertussen rijd ik nog altijd als vijfde van mijn startbox rond, wat ik best mooi vind — ook al besef ik zelfs op dat moment dat dat niets betekent, aangezien ik in startbox 2 van de al erg specifieke categorie "hobbyisten zonder licentie en waarschijnlijk zonder al te veel kunde" zit. Maar toch: het helpt om niet te veel te verslappen.

Net iets minder dan 300 minuten na de start ben ik aan de aankomst. In de laatste kilometer was mijn regenjasje nog gevallen, maar gelukkig kwam er niemand meer voorbij. Tot mijn verbazing zie ik een proper gewassen Ronny al aan de finish staan: het verkleumde klimmen heeft hem de das omgedaan, en hij is eerder afgedraaid. Ikzelf kan uiteindelijk wel tevreden zijn dat ik heb volgehouden: 41/370 overall, of 15/205 hobbyisten, of nog altijd 5e van mijn startbox. Het leven is wat ge er zelf van onthoudt…