Dag 3: Oudenaarde - Mechelen

Vandaag stond de koninginnenrit gepland van onze zevendaagse door Vlaanderen. We begonnen waar we gisteren mee geëindigd waren: klimmen, klimmen en nog eens klimmeningeningeningen….

De Vlaamse Ardennen lieten ons druppelsgewijs binnen en dachten ons te verschalken met wat natte wegen. Niets van dat. Na de Varent, Edelaere, Kapellenberg, Fayte en Kortekeer was de rest geschiedenis. We waren klaar voor de Muur. Geraardsbergen ontving ons met een stralend zonnetje en vette kasseien. Slippende banden en applaus van wandelaars waren het gevolg. Fré en nieuwe aanwinst ADIR wachtten ons boven op met een verdiende bevoorrading.

We vertelden toen tegen elkaar: ‘Goh, nu is het recht naar Mechelen.’ Maar wat hebben we het Pajottenland onderschat. Geen enkele weg die niet klom of daalde, veel meer kasseien dan die Vlaamse Ardennen en twee venijnige steentjes gaven nog eens een lekke band bij Piet en de Buumratte als gevolg. Afzien, afzien en nog eens afzien. Na een stop aan het gesloten supporterscafé van Remco Evenepoel zetten we aan richting middagmaal. Een gestalte, ongeveer de grootte van een leerling uit de klas van De Meester, gaf aanleiding voor een extra stop. Remco, the manneke himself, stond wat graag een foto toe. We fietsten daarna naar een heerlijk middagmaal onder een stralende zon in Dilbeek.

Daarna vlakten we de rand rond Brussel af met een laatste 50 kilometer richting Mechelen met de Buumratte op kop. Brouwerij èn slaapplaats Het Anker wordt de ideale rustplaats voor een rit van dit kaliber.

Opnieuw een afsluitende quote, dit keer van Pascal, die zijn voorliefde voor rechtervoorspiegels van een Mercedes op een gebalde manier samengevat: ‘Was ik alliene, ik sloeg zijne spiegel deraf.’ Voilà, we zijn klaar voor Genk.