Mallorca 2018, dag 4: op de Formentor naar de Formentor

Één, twee, test, test… Vandaag laat ik mijn fietsvriendjes achter en trek ik naar Pollença, om er een fiets uit te proberen. Niet zomaar een fiets, maar de J.Guillem Formentor, een titanium topper. Mijn vrouw rijdt al een tijdje rond met de J.Guillem Major, en is daar meer dan tevreden over. (Ik trouwens ook, want ik mag hem schoonmaken.) De Formentor staat nog een trapje hoger, en ik wil wel weten of ik dan ook een trapje minder moet geven bergop. :-)

Eerst een woordje uitleg over J.Guillem. Die ietwat vreemde naam is hoe de lokale bevolking “Jan-Willem” uitspreekt. Jan-Willem Sintnicolaas is een naar Mallorca uitgeweken Nederlander die al een jaar of twintig in de branche zit, en bij wijze van spreken titanium ademt. Hij was de drijvende kracht achter Van Nicholas, zijn fietsenmerk dat hij enkele jaren geleden aan een grote groep heeft verkocht. Na een verplichte pauze steekt hij nu zijn hart en ziel in deze nieuwe onderneming die hij bewust kleinschalig en gefocust op kwaliteit wil houden. De naamsbekendheid neemt alvast toe, want zijn fietsen vind je zelfs tot in Australië.

Maar nu zijn we op Mallorca. Er zijn ergere plaatsen dan dit eiland om te wonen en fietsen te ontwerpen. Dat de omgeving Jan-Willem inspireert, is duidelijk. Elk model is genoemd naar een klim in de buurt. Zo is er de Major, naar de Puig Major, de langste en hoogste klim in de Serra de Tramuntana. Of de Atalaya, de duivel-doet-al gravel grinder die zich op alle ondergronden thuis voelt. Maar ik mag vandaag dus gaan spelen met de Formentor, en meer bepaald met de ontzettend high-end afgemonteerde Formentor Disc van Jan-Willem zelf. Feest!

Ik kan natuurlijk niet anders dan dit koerspaardje meenemen naar de bron: de Cap de Formentor. Op die kaap staat een vuurtoren, en om daar te geraken, moet ik –nee, mág ik– eerst langs een prachtige weg langs blauwe baaien en over heerlijke heuvels. Dat gaat belachelijk gemakkelijk. Ik kan niet zeggen aan wat het preciés ligt. Is het het edelmetaal dat voor de comfortabele rit zorgt? Zijn het de ovalen Rotor-kettingbladen die geheel tegen mijn verwachting in echt iets voor mij blijken te zijn? Of moet ik gewoon het vingervlugge elektronisch schakelen danken, of de lichtgewicht wielset, of de precieze schijfremmen die vertrouwen geven in de bochtige afdaling, of, of, of? Nee, het is natuurlijk én, én, én, want de combinatie maakt net dat alles aan deze fiets juist voelt.

Alles? Nee, toch niet: het meest persoonlijke van een fiets is in mijn ogen het zadel, en laat dat net iets te sportief geweest zijn naar mijn gevoel. Dom van me, want ik had natuurlijk mijn eigen Brooks-zadel mee. En hoewel dat er eentje met titanium rails is, had het er vast niet zo flitsend uitgezien op de strakke Formentor. ;-)

Maar “flitsend” is eigenlijk het verkeerde woord. Deze titanium fietsen zijn net van een subtiele schoonheid. Ze nemen de kleuren van de omgeving over, zonder daarbij in het niets te verdwijnen. Een streling voor het oog, en niet enkel het mijne. Op de korte rit naar de vuurtoren en terug ben ik drie keer aangesproken geweest. Mensen die mij kennen, weten dat ik daar niet bepaald op kick, maar toch begon ik telkens enthousiast het evangelie volgens Titanius te verkondigen. Is dat zoals de hersenen van een hoedenmaker vroeger door het lood werden beïnvloed? Het is niet eens mijn eigen exemplaar, godbetert! Ach ja, het is dan ook een juweeltje.

Wanneer ik met pijn in het hart mijn (sorry: zijn) fiets teruggeef aan Jan-Willem, en weer op mijn gehuurde aluminium kruip, besef ik hoe groot het verschil is tussen een degelijke fiets en een fantastische fiets. De Formentor is niet eens de lichtste fiets van vandaag, of de meest gehypete, of de goedkoopste, maar het is wel een ideale keuze voor iemand die op zoek is naar levenslang plezier. Dan is elke dag een beetje #newbikeday.

Dank aan Jan-Willem voor het lenen van zijn persoonlijke fiets, dank aan Werner van J.Guillem om het een en ander te regelen, en dank aan Bart van Vélocien om me met hen in contact te brengen. En dank aan mijn beentjes om me tot hier te brengen. Het was de moeite! (En voor alle duidelijkheid: deze bespreking is niet in ruil voor geld; het enthousiasme waarmee ik spreek, is oprecht. Bekijk zeker de detailfoto's en het vakmanschap valt meteen op.)