Mijn Eifel Cycling Classic 2015

Eifel Cycling Classic 2015

 

Begin dit jaar kreeg ik van "Cate" van Catena het heugelijke nieuws dat ik de gelukkige winnaar was van een fietsarrangement voor 6 personen tijdens de Eifel Cycling Classic van dit jaar. Drie overnachtigen in een leuke cottage, met op zaterdag een rit van de Eifel Cycling Classic... super prijs!

 

Meteen op zoek naar metgezellen voor dat weekend dan maar; met als uiteindelijk resultaat dat ik van de gelegenheid ging gebruik maken om met 't gezinneke af te zakken naar ginder en me heb ingeschreven voor de langste rit op Zaterdag, de 200km. De kans bestond dat er nog twee mensen meegingen, maar die gingen sowieso niet fietsen.

Ik ben van nature iemand die zo'n tochten het liefste alleen en op eigen tempo afwerk dus was dit niet zo erg. In het verleden heb ik nog vertoefd in de omgeving, en wist dus ongeveer wat me te wachten stond qua parcours. Maar de planning van mijn solo-deelname aan de 12 uur van Zolder de week voordien, baarde me toch een beetje zorgen. Ging ik voldoende gerecupereerd zijn?... we'll see...

Uiteindelijk viel mijn ongerustheid een beetje weg door het minder dan geplanned aantal kilometers op Zolder door de hevige regen op momenten, maar toch...

 

Op vrijdag 18/09 kwamen we laat aan in Gunderath, locatie van Center Parcs Eifel, en dus ook place to be voor de volgende dag.

Na het aanwijzen van de cottage, kindjes in hun bedje en fietsje en kleding in orde zetten met startnummer en alle toebehoren. Het zou vroeg dag zijn.

 

De volgende dag ging de wekker reeds om 6u af... Klaarstomen dan maar en in vol ornaat naar het (zeer ruime) renners-ontbijt. Tot mijn verbazing was ik de enige die al in koerskleding, helm en koersschoenen aan de ontbijttafel zat. De rest liep daar nog rond in jeans, sportbroeken... ?!?

Na een goed ontbijt, en vertrek naar de startlijn werd duidelijk waarom ik daar als enige in battle-dress zat. We stonden met de volle twee man te wachten op het startschot van de 200km die om 8 uur van start ging. De 150, 100 en 50 startten telkens een uur later. Achteraf heb ik vernomen dat nog 4 renners iets later waren gestart voor de 200km, wat het totaal op 6 renners bracht.

 

De 200km bestond eigenlijk uit 2 lussen van elk 100km met halverwege een passage aan de ingang van Center Parcs. De eerste lus ging naar het zuiden, om dan via de volgende 100km de noordelijk gelegen streek te verkennen.

 

Na het officiële gedeelte van startfoto en -schot, trok ik me met mijn Nederlandse collega (Op Strava achteraf gezien "Armand Kruizinga" genaamd) ons samen op gang en ging het richting Ulmen.

Meteen kregen we een eerste helling voor de wielen die de beentjes wakker schudde... een voorproevertje voor de rest van de dag en ook een eerste teken dat mijn rit-collega iets mindere benen had tijdens het klimmen.

 

Na het ontbreken van een pijl op de eerste T-splitsing, resulterend in 2 extra kilometers, liep het in Ulmen volledig mis door het ontbreken van een paar pijlen. Met ons tweetjes en met de hulp van een gedownload kaartje op Armand zijn smartphone, vonden we het parcours uiteindelijk terug in Driesch. Op weg dan maar naar Cochem.

Dit eerste gedeelte wordt volledig in de regen afgewerkt. Het aan en uitrekken van de mouwloze regenvest zal een weerkerend gebeuren zijn vandaag.

 

Een prachtige, droge en overzichtelijke afdaling bracht ons beiden in het pittoreske Cochem. Even langs het water vertoeven om vervolgens de valei uit te kruipen via een 10km klim naar Landkern.

Na de eerste 2 kilometers, net als je denkt van 'leuk, goed tempo'.. kondigt zich de eerste bevoorrading aan. Bananen, water, sportdrank en een muesli-reep, alles word keurig naar binnen gewerkt en we zetten weer aan richting tweede bevoorading in Monreal.

 

Nog geen 100 meter verder sta ik echter weer stil. Lek voorraan. Langs de kant van de weg, met voor me een diepe afgrond en langs achter autos en trucks die aan 70/u de klim nemen, herstel ik in gezelschap van Armand mijn band en na vijf minuten zijn we weer vertrokken.

 

Door de 'tegenslag' probeer ik snel mijn klimritme van voorheen weer te zoeken en dit is dan ook het moment dat ik langzaam mijn metgezel achterlaat. Eens Kaisersesch voorbij is hij niet meer te bespeuren achter mij. Spijtig, want was wel gezellig. Maar niet getreurd, we zullen nog wel volk tegen komen als we de mannen van de 100 en 150km vervoegen in de noordelijke lus straks... niet?

 

Via een glooiend, maar vooral, voor de in mijn nadeel zijnde wind, 'open' landschap. bereik ik Monreal en staat de eerste Chrono-klim op het programma.

Ik probeer een strak tempo te onderhouden en haal hier enkele mannen van de 150km in. (53e tijd van 189 gepasseerde renners) Boven is de tractatie van de tweede bevoorrading een welkom geschenk.

Net op het moment dat ik wil aanzetten komt ook Armand toe aan BV2. Het zal de laatste keer zijn dat ik hem zie en wens hem nog een aangename rit toe...

 

Verder via Anschau, Nachtsheim en Boos, kom ik in Welcherath waar terug richting Gunderath word aangevat. In de verte hoor ik motorgeluiden en een speaker, en maak ik de bedenking dat ik mij toch wel dicht bij de Nürburg-ring bevindt...het brengt zelfs een glimlach op mijn gezicht.

 

10km verder wijst een pijl naar links me de weg naar een smal pad en begint de afdaling richting Center Parcs. Via een, door de regen en bladeren, zeer verraderlijke en gevaarlijke afdaling kom ik aan de ingang van Centerparcs en zit de eerste lus van 100km er op. Even bijtanken aan BV3 en dan maar op weg voor de tweede helft.

 

Opnieuw tractatie van enkele regendruppels op de toch wel saaie en gevaarlijke steenweg richting Kelberg en Müllenbach, dewelke mij volgens de verkeersborden en wegwijzers, dichter bij de Nürburgring brengt.

Eens het rondpunt in Müllenbach kiezen we echter een andere richting en denk ik bij mezelf 'volgende keer rij ik wel even om om de 'Ring' te zien.

 

Ik snij een 5km lange klim aan die me plots langs verschillende parkings van het F1-cirquit brengt. Tussen de dichte bebossing hoor ik de sportwagens passeren maar heb geen benul waar ze zich juist bevinden. Tot ik bovenkom aan de ingang van de Nürburgring. Een fantastisch zicht en beleving toch wel... Even genieten en dan weer vol aan de bak in de afdaling naar Adenau.

 

De benen voelen nog goed en ik kom goedgemutst op BV4 aan. Twee jonge gasten vragen me of er nog volk komt en ik vertel over Armand die achter me zit, maar voor de rest geen weet. Ik denk bij mezelf "breek dit tentje maar niet te snel af...".

Ik informeer me naar wat volgt en blijkbaar kondigt de tweede Chrono-klim zich binnen 10km aan.

 

Wat volgt is een gezapig tempo richting de Col d'Obliers; Toch wel een beetje inhoudend om eens de beentjes te testen op de klim. We blijven haantjes nietwaar. Geef ons een klassement, en we worden zot...

De klim gaat vlot, maar er is geen 'stoef' meer op de benen. (43e van 69) Het applaus boven van enkele omstaanders en de mannen van de timing, geeft kleine vleugeltjes en we zetten verder in de afdalig naar Brück...

 

Het verdere verloop vanaf kilometer 160 is er echter een van een iets minder roze kleur...

De volgende 20km is het sakkeren en vloeken. Ik krijg de teller niet meer boven de 23/u en de 'saaie' baan met zwart-witte paatjes in een voor de rest groene vallei zonder 1 huis te bekennen helpt ook niet echt mee.

Op een gegeven moment stap ik zelfs af in de miezelregen, leg mijn fiets op kant en stap even rond. 'Even iets anders doen dan maar'... Ik maak van de gelegenheid gebruik om een plaspauze in te lassen en wanneer ik even op mijn kaartje op de smartphone kijk, valt mijn spreekwoordelijke euro. Ik zit blijkbaar op een glooiend, maar langzaam stijgende helling van 20km richting "Hohe Acht"; ofte het dak van deze rit. Geen wonder dat ik het gevoel kreeg dat ik niet meer vooruit kwam.

Door het veranderen van weer (regen, zon, regen...) gaf mijn polar ook niet de juiste stijging weer, hetgeen me op een dwaalspoor had gezet. Met nieuwe moed de fiets weer op en klimmen dan maar.

 

Gewoon de mindset dat dit een klim is en geen probleem met de benen, geeft me weer mini-vleugels en toch wel voldaan bereik ik BV5.

Tot mijn verbazing zie ik daar de gasten van BV4 zitten?! Blijkbaar hebben zij nog een uur gewacht op achterkomend volk in Adenau, zonder resultaat en dan maar opgekraamd om de dames van BV5 te vergezellen.

Achteraf ben ik te weten gekomen dat mijn metgezel van de eerste 50km, na 100km, bij de passage van CenterParcs, met buikkrampen is binnengereden. Super spijtig op zo'n dag natuurlijk.

Meteen dringt het tot mij door dat ik dus niet enkel als eerste van de 200km op baan ben, maar dus ook de enige en meteen ook de laatste op het parcours. Een raar gegeven, dat me mentaal nog zal helpen in de komende 35km.

 

Bij mijn aankomst aan BV5 zie ik nog net twee man vertrekken van de 150km. Het eerste fietsvolk die ik tegenkom sinds ik de laatste lus van 100km heb aangesneden in Bij vertrek haal ik ze snel in en rij er van weg op de leuke klim in Siebenach.

Op de klim haal ik nog twee gasten in. Ik zit even in een roes tijdens deze klim en rij vlot naar boven, gelet op de reeds 190km op de teller. De betere van de twee metgezellen tijdens deze klim laat ik net voor de top achter en vervolg mijn weg over het glooiende, soms pittige landschap richting Drees en Welcherath.

 

Wat volgt is een 10km durende herhaling van het geaccidenteerde parcours dat we halverwege richting Centerparcs voor de wielen kregen. Met dat verschil dat de pittige hellingen in Reimerath, Hünerbach en Kolverath aan een serieus lager tempo worden afgehaspeld.

Het pijltje naar links, richting de smalle afdaling naar Centerparcs, geeft me een teken van nog even voorzichtig te zijn.

 

Ik rij Centerparcs binnen met de gedachte dat dit toch wel zwaarder was als gedacht, maar toch wel een beetje fier dat ik als enige de 200km heb uitgereden.

Ik zie de boog van de eindmeet aan de Market-Dome, en mijn oog valt meteen op Louis, mijn (morgen) 5 jarig zoontje die klaar staat voor een welgemeende high five... Ook vrouwtjelief Veronique en kleinste pagadder Matteo, staan me op te wachten. Toch wel leeg-gereden wordt ik overmand door emotie en kan nog net tegen Veronique zeggen "ik ga nog een beetje losrijden...".

Op het kleinste kroontje rij ik even terug weg totdat ik mij kan herpakken.

 

Na een klein gesprek met de general manager (op dat moment was ik daar nog niet van op de hoogte trouwens) rij ik samen met de kadeekes en vrouwtje naar de cottage voor een zalige douche.

 

's Avonds is er nog een prijsuitreiking die ik toch wel wil meemaken, maar waar het enthousiasme van mijn wederhelft toch wel overheerst...?!? Ik wordt op het podium geroepen om gehuldigd te worden als enige 'overlever' van de 200km. (waar zij dus al weet van had net na de aankomst) Speciaal gevoel, en het heeft me nog een leuke prijs opgeleverd.

 

De volgende dag is er eentje van recuperen met 't gezinneke. Speeltuin, lekker eten, Zwembadje... Super-zondag!! Een rit naar huis op maandag en een half dagje alleen thuis met de gastjes maakt dit weekend meer dan af...

 

Samenvattend komt deze rit toch wel in de top drie van dit jaar (3 Ballons met stip op 1 en RVV op de tweede stek). Kom ik volgend jaar terug... wie weet, al is het wel een serieus eind rijden met de wagen.

 

Uiteindelijk had ik 208.5 km op de teller met 4.328 hoogtemeters. Een gemiddelde van 24km/u op dit parcours, in combinatie met de 12 uur van Zolder de week voordien, heeft er voor gezorgd dat ik toch wel zo goed als leeg was op het einde.

Ook het feit dat ik 160km alleen heb gereden - resulterend in zingen, praten tegen jezelf, vloeken en zelfs lachbuien - hebben me mentaal toch een tikje verkocht. Gelukkig was er dan zondag om de batterijen weer op te laden.

 

Nogmaals dank aan Catena voor dit leuke arrangement.

 

Nu kondigt het mountainbike-seizoen zich weer aan...

 

Tot...

 

Sid