les 3 ballons 2015

Vrijdagnamiddag 15h30 komt Pascal Der Flaeminck mij oppikken voor de trip richting Vogezen. Na de nodige files en tijdverlies komen we tegen 22h00 aan in ons verblijf in Ventron. Nog vlug iets eten en dan beddemans. Het wordt draaien en keren om in slaap te geraken, wat uiteindelijk toch lukt. De wekker staat om 4h45. Lijkt zot en dat is het ook, maar het is nog 1h rijden met de auto naar de start en ons inschrijvingen zijn nog niet geregeld. Enfin, tegen 7h10 staan we klaar, samen met 4200 anderen om één van de zwaarste cyclopsportieven te rijden.

Ik denk niet dat 1 van ons goed en wel weet waar we eigenlijk aan beginnen. All we know is: 213 km, 6 cols en een paar niet echt in het roadbook opgenomen steile knikken. Wat we ook weten is dat we vooral moeten blijven eten en drinken. Pascal weegt dubbel zo zwaar van het proviand dat hij in zijn shirt heeft gestopt. Full loaded starten we achteraan, met de bedoeling om al inrijdend een heel pak naar voor te schuiven. Albrechto Contador, Sander en ik beginnen hieraan en het loopt vlot. Aan de eerste knik na 20 km in Faucogney zie ik 36,1 km/h staan op de gps. De eerste hellingen verteer ik vlot. Sander en Albrechto ook. Pascal is voorlopig bij het groepje met Yves de Mollema, Pim Stannard, Bart Boldemaarvoorde, Samuel Sanchez en nog een paar anderen gebleven .

Na 30 km is het zover, de 1ste col, de Chevrères. De eerste kilometers zijn best verteerbaar, maar het venijn zit bij deze duidelijk in de staart. De laatste 3 km kun je best vergelijken met bvb. een Stockeu. De gps geeft 16 % aan. Goed om voor de 1ste keer de beentjes te doen ontploffen. Ik beslis dit niet te laten gebeuren en houdt een beetje in, dit terwijl mijn telefoon 5 x overgaat. Sander rijdt even weg en Albrechto komt mij voorbij. Supersteile hellingen zijn zowizo mijn ding niet. Net over de top, terwijl ik de 1ste bevoorrading negeer, krijg ik opnieuw telefoon en beslis ik te stoppen om te zien wie er steeds opnieuw belt. Ik houd rekening met een noodgeval, maar het blijkt mijn vrouw te zijn om mij succes te wensen. Zij had helemaal niet door dat ik al 1h30 aan het koersen was.

Samen met Sander daal ik de Chevrères af en gaat het met een paar puisten richting Ballon D'Alsace. Ik blijf in de buurt van Sander, maar Albrechto is blijkbaar schampavie. Is hij gestopt in de bevoorrading of doorgevlamd? Met dat gedoe met die telefoon heb ik dat niet echt goed meer kunnen volgen. En waar zit Pascal? Ik heb hem niet voorbij zien komen...blijkt later dat hij de hele rit slechts enkele minuten achter mij zit.

De Ballon D'Alsace gaat relatief vlot, het is dan ook niet de zwaarste klim die erin zit. Ondertussen blijf ik maar eten en drinken. Sander rijdt een beetje voor me uit en samen snijden we de Hundsruck aan. Een vrij onregelmatige klim  waar je niet echt je tempo op kunt vinden: steile stukken afgewisseld met vals plat en zelfs een afdaling in het midden. Maar hij begint opnieuw en dan toch iets forser naar omhoog. Ondertussen ben ik Sander wat uit het oog verloren. Beneden de Hundsruck gaan de slagbomen van een overweg net neer voor mijn neus. Een paar andere cyclers glippen er Vanavermaetsgewijs toch door. Belachelijk eigenlijk want 100 meter verder staat een groepje stil voor de rode lichten. In dat groepje zit ook Sander. Gevloek en gemor rondom mij omdat die trein toch wel heel lang stilstaat aan dat stationnetje. En 100 meter verder staan we nog eens stil voor de lichten op de koop toe.

Iemand vertelt mij dat de Grand Ballon er zit aan te komen en dat de kaarten nu pas echt worden geschud. Gelijk heeft hij! Als we over de andere cols nog zouden kunnen discussiëren of dit nu echte cols waren of langgerekte Ardense hellingen dan valt die Grand Ballon toch in een andere categorie. Buiten categorie zou ik zelfs durven zeggen met een overbrugging van wel bijna 1000 hoogtemeters en een meer dan behoorlijk stijgingspercentage. Deze bergpas zorgt er ook voor dat Les 3 Ballons in de categorie van de echte bergritten thuishoort.

Naarmate de top nadert wordt het steeds een beetje steiler en de wind komt hier ook op kop. De vergelijking met bvb. Col du Soulor en zelfs Tourmalet komt in mij op. Het feit dat we reeds 110 km gebold hebben en dit onding 16 km lang is voel ik aan mijn benen. Het gaat stroef (zie foto), ik zat bij de beteren...maar nu moet ik terugschakelen naar een basistempo dat mij zeker een aantal minuten en tal van plaatsen kost. Ik beslis opnieuw om mezelf niet op te blazen en stop zelfs even op 3 km van de top om eens te pissen en het landschap te bewonderen.

Eindelijk boven na 1h10 klimmen bevindt zich wat verder in Markstein de broodnodige ravitaillering. Het is er een ware ravage, alsof een bende wilde beesten is langs gekomen. Renners liggen uitgestrekt tegen het asfalt, vuilnis allerhande op de grond, iedereen graait zoveel mogelijk mee en schrokt zoveel mogelijk op zo'n kort mogelijke periode van alles en nog wat naar binnen. Brood, hesp, brie, appelsienen, bananen, gellekes, gedroogde abrikozen, power bar, plakkoekskes...vers water moet je scheppen uit een emmer (!). Ik leg mij ook eventjes op het asfalt en besef ondertussen dat dit la pièce de résistance was. De Grand Ballon is de ongenaakbare scherprechter van deze cyclosportieve, laat u niets anders wijsmaken. Niet dat het nadien steeds bergaf is, verre van...maar deze moet je goed overleven om nadien te kunnen aftellen. 125 km staat er op de teller.

We duiken naar beneden, maar aangezien ik heel diep in het krachtenarsenaal heb moeten tasten op de Ballon houd ik de benen meer stil dan bij te trappen. Had ik beter toch gedaan om het melkzuur uit de spieren te krijgen want bij het begin van de volgende bergpas, de col d'Oderen, schiet mijn rechterbeen in een kramp. Ik ben niet de enige: voor mij zie ik ook iemand plots het rechterbeen stijf langs zijn kader laten hangen. Raar gevoel, nooit eerder gehad en ook zo plots. Ik besluit om wat kleiner te schakelen en hoop op beterschap. En het gaat beter, maar die Ballon hangt duidelijk in mijn benen. Van vlot klimmen is al lang geen sprake meer en van bekenden in mijn buurt ook al niet. In de tussenstukken sluit ik aan bij gasten van café Zeezicht in Antwerpen en probeer samen met hen tempo te maken naar de volgende helling.

De col de Ménil is 2 keer niets, maar ik laat me toch naar boven sleuren door een sympathieke jonge gast. Ik bedank hem voor het kopwerk en neem terug over op het vlakke als wederdienst. Met een klein groepje snijden we vervolgens Col du Croix aan. In elke andere omstandigheid zou ik dit opvliegen want dit is echt wel mijn ding. Drie tot vier kilometer aan 5 tot 7 %, I love that shit. Maar er zit geen jus meer in de benen en ik moet de anderen van het groepje een voor een laten gaan. Iemand herkent mij van  'La Flêche de Wallonie'. Die bleek toen ook in het zelfde groepje te zitten als we in de vallei van de Amblève aan het vlammen waren met Nys en Vanthournout op kop. Hij wist zich zelfs te herinneren dat mijn gps toen tegen de stenen sloeg door in een put te rijden. Weg Nys, weg groepje. Het waren 15 lange kilometers toen naar de Stockeu :-(. Maar we zijn in de Vogezen nu en aan de orde van de dag op de col de Croix.

Een Nederlandse vrouw merkt op: "ik find het best wel fèr". Gelijk heeft ze, maar een beetje verder rijdt ook zij 'fèr' weg van mij. Ondertussen hou ik natuurlijk de tijd en het gemiddelde in de gaten. Enkel brute pech of een valpartij kan mij nog van goud binnen mijn leeftijdscategorie houden. De stress valt beetje bij beetje weg.Niettemin blijf ik tempo maken, soms alleen, soms met iemand in het wiel waarvan het vet ook van de soep was. En dan, de pandora's box! Rechts afslaan s'il vous plaît en daar wacht een rotsteil ding. Blijkt dit het eerste deel te zijn van Le Champ Jaillet. Na een kleine kilometer bevindt zich de laatste ravitaillering en ik beslis te stoppen. Het is daar super rustig en gezellig. Veel cyclers zijn aan het stressen en laten voor de tijdswinst deze bevoorradingspost links liggen, maar ik weet dat ik binnen ben dus ik neem mijn tijd. Ik giet 2 cola's ad fundum naar binnen, prop er nog een banaantje en 2 appelsienstukken bij en na nog een praatje met de bevoorraders ga ik voor de laatste 25 km.

Maar dan opent de muil van het monster zich: Le Champ Jaillet! Niets daarvan te vinden op het roadbook van de organisatie, maar ik was gewaarschuwd door info op het internet. Maar dat het zo erg zou zijn....dit overtreft mijn stoutste verwachtingen. Mijn gps slaat tilt, 19 %, 23 %,....wat is het nu. Ik roep luidop "Waarom is dit godverdomme nog nodig!". Drie man die voor mij ook kreunend naar boven aan het stampen zijn kijken verbaasd om van deze uitbarsting van pure woede. In verschillende steile taluds bereiken we 'Petite Finlande'. Maar hoe ydillisch dit ook moge klinken, deze natuurpracht zal me worst wezen. Het blijft op dit hoogplateau maar op en neer gaan. Formidabele natuur, daar niet van maar er lijkt geen einde aan te komen en elke meter bergop doet nu geweldig zeer.

Ik zie die jonge sympathieke gast van daarnet terug en nog een paar anderen die ik eerder al ben tegengekomen. Samen snijden we de laatste hoogtemeters aan. Plots voel ik opnieuw kracht in mijn ledematen en spurt die kleine rothellingetjes op. Ik schep er een paar op die van mij waren weggereden op de col de Croix en kondig breedsprakerig 'de versterking is hier' aan. Ik gooi mij als een volleerde Gilbert in de allerlaatste afdaling. Beneden kijk ik om, niemand meer in het wiel.. Met nog 12 km vlak te gaan hou ik even in en al snel vormt zich een groepje. Een paar jonge gasten van ACG, die nog voor het verstrijken van de limieten 9h00 of 9h20 willen binnen zijn gooien alles open. Tegen een rotvaart van 42 km/h gaat het richting aankomst in Raddon et Chappendu.

Ik bol binnen op 9h19. Ik heb er 8h44 rijtijd op zitten tegen gemiddeld 24,6 km/h. Ruimschoots voldoende voor goud binnen mijn leeftijdscategorie, zelfs goed voor goud in de categorie 30 -39 jaar, wat me plots 20 jaar jonger doet voelen. Mijn vrouw zal blij zijn, zit ik plots terug in de periode voor mijn midlife crisis :-). Ik slok vlug een sportdrankje naar binnen en wordt gewenkt door Albrechto en Sander die reeds een half uurtje binnen waren. Hoe sterk hebben die niet gereden man! Vijf minuutjes na mij rolt ook Pascal Der Flaeminck moe maar voldaan binnen. Er glippen een paar pinten naar binnen terwijl we op de anderen wachten. Yves, Pim, Bart, Samuel, Floor en de rest hebben er een 'sneukeltoer' van gemaakt inclusief restaurantbezoek en komen pas heel wat later binnen. Yves de Mollema omschrijft het lyrisch: "het is niet de tijd die telt maar de beleving". En heel uitzonderlijk, voor de 3de maal op 1 dag, moet ik iemand zonder tegenpruttelen zomaar gelijk geven. Hoe je het ook opvat....deze monsterrit uitrijden is al een prestatie op zich. Het prachtige eraan is dat iedereen die mee was zijn eigen grenzen heeft verlegd, het doel heeft bereikt, zijn eigen verhaal kan schrijven en behouden is weergekeerd.

En dan de vraag, komt er een vervolg? De mens (of sommige toch) is een raar beestje....ik persoonlijk voel nog groeimarge zelfs op mijn gezegende 51 jaar. Dus terugkomen, graag als het van mij en de omstandigheden afhangt. En dan piets ik hier nog met plezier een half uur van de tijd af :-)

Praktische tips

• Monteer een casette 11-32
• Steek buitenbanden anti-leklaag
• Steek voor vertrekken nieuwe binnenbanden
• Monteer nieuwe remblokken
• Probeer 3 drinkbussen van 75 cl te monteren, waarvan 1 zeker gevuld met puur water
• Neem naast gellekes en powerbar ook geconcentreerd notenbrood met rozijnen mee
• Neem een stevig avondmaal de avond voordien en een deftig doch niet te zwaar ontbijt 's ochtends
• Drink en eet heel de dag door wanneer het parcours zich daartoe leent
• Ga, indien mogelijk vroeg slapen en zet de rit uit uw hoofd. Stressen heeft geen zin.
• Skip zeker 1ste en laatse bevoorrading als je een toptijd nastreeft.
• En trainen hé. Vooral bergop natuurlijk en begin vroeg genoeg op het jaar

Sportieve groeten,

LUCE VOIGT