Ind11: feeling hot, hot, hot!

Dinsdag 2 januari: Athirappilly - Mookkannoor (28 km), daarna auto naar Cherai Beach voor twee rustdagen

Zo. Dat was niet de beste nacht ooit, en hij was al tumultueus begonnen. Met een nogal grote spin, namelijk. Een spin van 15 cm doorsnede. Nee, een spin waarvan het lijf alleen al minstens 15 cm was. Een spin met poten van 15 cm. Nee, nee, een spin met klauwen van 15 cm pure diamant. Of “gewoon” een jachtkrabspin, zo zou later blijken, en volgens de eigenaar (en het internet) niet gevaarlijk voor de mens. In sommige culturen is ze zelfs een welgekomen huisgast omdat ze grote insecten en kakkerlakken eet, maar ik heb haar toch maar de kamer uit geëscorteerd.

De combinatie van vermoeidheid en uitdroging hebben ervoor gezorgd dat ik wakker word met een lichaamstemperatuur aan de hoge kant. 38,6 graden is veel voor mijn doen, maar hopelijk gaat het beter na ontbijt en extra water. En een paracetamol, natuurlijk. Kwestie van de reisapotheek toch eens aan te spreken.
.
Ik had de route van vandaag groen gekleurd, want “gemakkelijk”. (De andere opties zijn geel voor “best vermoeiend” en rood voor “zwaar”.) Ik had beter moeten weten. Ik wéét ondertussen beter. En toch… Toch blijft een mens zichzelf dingen wijsmaken. Na 10 km de SH-21 te hebben gevolgd, slaan we een rustigere weg in. Die heeft hetzelfde reliëf, maar is bovendien weer een onvervalste Kerala KnokenKlutser™. Tempo nog meer naar beneden, maar het nieuwe decor (een palmolieplantage) is wel tof. Groene bomen, maar gele rit.

Na een uur of twee stoppen we voor een hapje. Bij mij gaat er niets in. Tijdens de eerste tussenstop ook al niet; ik heb gewoon geen honger en dorst, en voel me algeheel ellendig. (Typisch voor een ellendeling, zeker?) Wanneer de koortsthermometer zegt dat we ondertussen goed boven de 39 graden zitten, besluiten we om het dichtstbijzijnde ziekenhuis op te zoeken. Handig genoeg is dat op 200 m van onze pauzeplek — zo alert was ik nog wel, om die bordjes onderweg te onthouden. Volgens de dokter gaat het gelukkig niet om malaria, maar om een niet nader gespecifieerde virale infectie. Ik krijg antibiotica voorgeschreven. Antibiotica voor een virale infectie? Zeer vriendelijke verpleegsters en dokter, maar dit vindt mijn meereizende doctor in de microbiologie toch een bedenkelijke strategie. Bovendien heb ik een sterk vermoeden dat mijn lichaam simpelweg nog aan het protesteren is tegen de onbedoelde drooglegging van gisteren. Laat die antibiotica dus maar achterwege.

Wat ik nodig heb, is rust. Morgen hadden we sowieso een rustdag gepland, en nu begint die iets vroeger. Terwijl ik binnen lig te zweten, regelt Liselotte vervoer naar onze eindhalte, een dertigtal kilometer verder. Eens daar, gooi ik me neer op het bed om er ongeveer 16 uur later weer uit te komen. Verfomfaaid, maar stukken beter. What a difference a day makes! We besluiten prompt om er nog een extra rustdag aan te breien. Het lijkt bijna op een vakantie!