Parijs Roubaix 2004 - Mijn eerste!!!!

Zondag 13 juni 2004

Dit zou mijn eerste Parijs Roubaix worden, zouden ik dit kunnen klaar spelen?

S’avonds werd er richting Roubaix gereden met de auto waar ik rond 1 uur ’s morgens verwacht werden om opgepikt te worden door de bus. Toen ik daar stopte en mijn auto aan het uitladen was kreeg ik al dadelijk de opmerking van een toevallig voorbijkomende vlaming, “Gaat gij vandaag met die VELGEN rijden ???” Alweer ene was mijn onmiddelijke commentaar want dit was niet de eerste keer dat ik er een opmerking over kreeg.
Maar ja hoor, ik zou daarmee rijden en daarmee BASTA!!
Toen was het tijd om met zijn alleen in de bus te stappen, die mij naar de rand van Parijs zou brengen. Nadat eindelijk alle fietsen in aanhanger gelegd, geplaatst en op elkaar gegooid waren vertrokken de bussen. Van slapen was onderweg geen sprake dus stond er om 5h een Zombie aan de start van de beruchte Hel van het Noorden. Ik wou weten of het echt zo erg was en wilde mijne “Echte Franse kassei” verdienen.
De eerste 80 km waren echt een Hel, raar gevoelens in maag en darmen, en viel bijna in slaap door te weinig rust, als dat maar goed afloopt? De eerste bevoorrading deed wonderen, na een bezoek aan een typisch frans toilet en na een goede koffie werd ik een ander mens, net op tijd want de eerste kasseistroken kwamen eraan. De eerste kasseistrook werd aan een goed tempo genomen, net als een echte prof, enfin ik vond dat toch. Ik heb alles uitgeprobeerd, het zijpadje, boven op de kasseien, … maar het zijpadje is toch niet alles, scherpe kantjes, putjes. Het bos van Wallers Arenberg sprak tot de verbeelding! Een mens zou nog van deze extreme uitdagingen gaan houden. En wat een bevoorrading is het hier, alles in overvloed, hier hebben ze serieus werk van gemaakt. De eerste uren waren zo al lang vergeten en ik ging er nog maar eens ne lap op geven. De kasseistroken minderden en de aantal kilometers stegen. Nu begon ik ook lijken tegen te komen want die sturen hun fiets alle kanten op, naar links en naar rechts … de laatste kasseistroken heb ik dan ook onversaagd getemd. Aanmoedigingen en applaus stuwde me in de laatste kilometers naar de piste in Roubaix. Met koude rillingen en traantjes van geluk doe ik mijn ereronde … ik heb mijn “Kassei”. En mijn wielen “Campagnolo Scirocco”, die zijn vanaf nu IJZERSTERK!!!