Alpen 2016 : rit 5

Rit 5

Vandaag is de laatste rit, de dag van de koninginnenrit met de beklimmingen van zowel de Cime de la Bonnette als Pra Loup en meteen ook de apotheose van een mooie 5-daagse. ’s Morgens, bij het openen van de rolluiken stel ik vast dat de toppen boven het skistation van Super Sauze met sneeuw bedekt zijn. Aan het ontbijt krijg ik te horen dat de Bonnette tot nader order gesloten is. Ik besluit dan maar om de dag met de rest van de familie door te brengen in de hoop dat hij morgen, de laatste dag van ons verblijf wel open zal zijn. Gelukkig…. Zaterdagmorgen blijkt hij inderdaad terug open. Direct na een licht ontbijt start de klim naar wat de fransen nogal chauvinistisch “de hoogst berijdbare route van Europa” noemen. De zeven kilometer vlak naar Jausiers geven mij de kans om op te warmen. In het centrum van het dorpje ga ik rechts af, richting Nice en bevind ik me op de route de la Bonnette. Op de parking staat een massa zware motoren van de Hells Angels van het Chapter van  Milaan. Enkel de eerste kilometer is makkelijk, maar vanaf km 2 wordt het al wat moeilijker en schommelt het gedurende een zestal kilometer rond de 6 à 7 %, maar blijft toch een loper met af en toe een kleine piek van een paar procenten meer. De wind is weggevallen en de zon schijnt behaaglijk warm. Tijd dus om even te stoppen en mijn windjack uit te doen. Zelfs de extra mouwen zijn niet meer nodig. Maar nu komt het zwaardere werk. Het volgende gedeelte, zeg maar het middenstuk, is goed voor een tiental kilometer tussen de 7 en 9 %. Voeg daarbij nog de net als op de cold de Vars,  alom tegenwoordige motoren die geregeld vrij kort langs mij doorrazen of in tegengestelde richting nogal eens over de middellijn durven gaan , dan weet je dat het oppassen geblazen is. Vanaf “la cabane noire”, een stuk boven de    2000 m begin ik stilaan de weerslag te krijgen van de ijle lucht te voelen. Langzaam gaat mijn ademhaling zwaarder en moeilijker. Net op dat moment hoor ik in de verte een enorm lawaai van opkomende motoren. Inderdaad, het chapter van Milaan is op komst. Ik ben net aan de parking bij het “Lac des Eissaupres” op 2322 m hoogte en besluit om wijselijk aan de kant te gaan om al die heren door te laten. De betrekkelijke rust die hier heerste wordt plotseling grondig verstoord. Gedurende vele minuten barst de hel(l) los en een oorverdovend lawaai vult het dal, aangevuld met de stank van benzine en verbrande olie. Vele mensen houden de handen over hun oren en/of schudden meewarig het hoofd bij dit gebeuren. Gelukkig komt hier een eind aan en keert de rust weer. Terwijl ik hier stond heb ik er van geprofiteerd om wat te eten en te drinken. Tijd nu om na dit oponthoud verder te rijden. Na nog een drietal pittige kilometers kom ik in de bocht aan de door het leger verlaten kazerne van de Restefond en krijg ik voor het eerst een glimp te zien van het topje van de Bonnette. Met nog een viertal km te gaan moet ik nog een tweehonderdtal hoogte meters overbruggen, maar de lucht trekt in no time dicht. Het wordt opeens gevoelig kouder en er steekt ook nog eens gure wind op. Niettemin kom ik vrij snel op de col. Ik parkeer mijn fiets in de ongeveer dertig cm dikke sneeuwlaag die nog langs de weg ligt en stempel mijn kaart af. Yes…. Mijn brevet van de 7 cols is binnen. Net na het maken van de foto blijkt de batterij van mijn toestel leeg te zijn. Een foto van de Cime zal er dus niet van komen. Ik heb ook niet veel zin meer om de nog 2 resterende kilometers naar de top te rijden. Vooral de laatste is zeer stijl en de wind en de koude doen de rest. Ik trek mijn mouwtjes, mijn windjack en nog een tweede windjack aan om de afdaling aan te vatten. Ondanks dat ik goed aangekleed ben ( in lagen )  bibber ik al na een kilometer van de koude. Tot aan het meertje moet ik meerdere keren halthouden om mezelf wat warm te wrijven, en dat in midden juli. Eenmaal het dal aan het meertje voorbij is de zon weer van de partij en kan ik stoppen om alles weer uit te trekken. In een van de haarspeldbochten die nu volgen schrik ik mij rot door een motorrijder die mij voorbijrijdt en rakelings langs mij doorscheurt. Op dat ogenblik komt uit de andere bocht een andere motard. De knie bijna de grond rakend gaat die over de middenlijn en mist op een haar na degene die mij net voorbijreed. Van dit roekeloos rijgedrag ben ik toch even niet goed. En toch had ik al enkele soortgelijke stoten gezien op andere Alpencols. Maar ik kom zonder problemen beneden en zoals bij de vorige ritten waarbij ik van Jausiers terugkwam staat er ook vandaag weer een serieuze tegenwind in het dal. Maar het was weer een prachtige rit. De beklimming van Pra Loup zal voor een volgende keer zijn. Maar de Bonnette zal voor mij nog wel een tijdje op nummer een staan. Het is een klim die, ondanks zijn lengte nooit verveeld. Over de hele afstand worden lange rechte stukken afgewisseld door haarspeldbochten met prachtige vergezichten en majestueuze rotspartijen die, naarmate je hoger komt kaler en grimmiger worden. Vooral het eerste zicht op de Cime is geweldig en huiveringwekkend tegelijk : een zwart-grijze kegel met de duidelijke contouren van de weg errond. Maar vergis je niet, het is en blijft een zware klim. Het is wel een vrij regelmatige klim maar door de combinatie van afstand (bijna 24 km) en klimpercentage (gem. 6.5%) is het echt wel een lastige klant.

Dit was de laatste rit van mijn vakantie. Op 5 ritten fietste ik in totaal 521 km, waarvan 178 klimkilometers met 12300 hoogtemeters bij elkaar en verbruikte ik 22614 Kcal.