D44, woensdag 3 juni: Herceg Novi – Dubrovnik (57 km)

Na een uitgebreid ontbijtbuffet (wie zei dat vier gangen enkel tijdens het avondeten konden?) en nog een laatste duik in de zee, laten we Hotel Perla in Herceg Novi achter. Niet alleen het hotel, en niet alleen Herceg Novi, maar heel Montenegro. Een prachtland voor fietstoerisme, als je niet bang bent van een klim (en niet allergisch bent voor zeewater). Vaarwel, en waarschijnlijk tot in de toekomst.

Maar nu op naar Kroatië. Het voelt vreemd om Montenegro, waar we op zo'n korte tijd zoveel liters zweet hebben verloren, af te sluiten met een hoofdzakelijk vlakke rit, maar onaangenaam is het niet. In het niemandsland tussen de grenscontroles van Montenegro en Kroatië is er wel een steile klim. Voorbode van wat er te komen staat?

Wat in Kroatië alvast niét anders is: slangen! We hebben al meteen een vrij dik exemplaar te stekken. Ondertussen is de reeks al aardig: Thailand, Portugal, Sardinië, Sicilië, Albanië, Montenegro en nu dus ook Kroatië. Dat wordt een griezlige fotomuur thuis. :-)

Onze eerste indruk van Hrvatska, zoals het land lokaal heet, wordt helaas erg negatief. De weg naar Dubrovnik is druk, en de chauffeurs lijken allemaal deelnemers aan een helse race waarbij ook nog eens bonuspunten verdiend worden door zo weinig mogelijk centimeters tussen ons hun voertuig te laten. Bijzonder enerverend, en mentaal uitputtend.

Dubrovnik zelf is gelukkig wel mooi. Het oude stadscentrum is een autovrije verademing. Heel erg toeristisch, maar toch charmant. We sluiten de dag af met sushi, en met voorzichtig optimisme over de volgende dagen. Dat we morgen een bus nemen om uit Dubrovnik te gaan, staat al vast.