D35, maandag 25 mei: Reggio Calabria – trein naar Metaponto

Had ik al verteld over die keer dat we naar zwavel stonken? Dat was eergisteren, en gisteren, en vandaag. Voor alle duidelijkheid: het zijn niet zozeer wijzelf als onze kleren, ondanks de wasbeurten (óók zowel wijzelf als onze kleren). Hopelijk denken onze gastheer en -vrouw niet dat de hygiëne van De Belgen te wensen overlaat.

Vandaag gaan we een record breken: 440 km in ongeveer 6,5 uur. Non-stop, jawel. Weliswaar met de trein, maar dat is toch ook al een prestatie. Met de TGV naar het zuiden van Frankrijk duurt ook wel enkele uren, maar dan zit er meestal nog een overstap bij. Deze keer niets van dat alles.

Vooraleer onze trein vertrekt, hebben we nog tijd voor een van de belangrijkste bezienswaardigheden van Reggio di Calabria: de bronzen beelden van Riace. Die zijn gemaakt in de vijfde eeuw voor Christus (alleen noemden de mensen toen die periode waarschijnlijk anders) en hebben enkele millenia lang in de Middellandse Zee gelegen. Indrukwekkend goed bewaard gebleven — ik kan amper een kwartier in bad liggen zonder een totaal verrimpelde huid.

's Avonds komen we aan in Metaponto, waar er een overaanbod van lege en/of nog niet heropende vakantiedorpen is. Een waar vakantiedorpdorp dus, al lijkt het momenteel meer op een spookdorp. Niet erg, wij hebben een gerieflijk appartement (met wasmachine, ideaal voor onze zwavelkleren) bij het ietwat vreemd klinkende Blumen Bad Beach.

Voor het avondeten gaan we naar het ietwat verschrikkelijk klinkende Hotel Turismo, waar we de enige gasten zijn. Het prachtige plastieken tuinmeubilair in de binnenzaal is vast blij dat het nog eens wat zitwerken mag ondersteunen. Het is geen haute cuisine, maar de twintig euro per persoon voor het menù turistico, leveren veel waar voor weinig geld. We vragen ons af hoe ze daarmee uit de kosten komen. De crisis zindert hier nog na.