Togo Jungle Challenge 2013: zondag 17 november 2013

"Maar weet je liefste, het was een beetje koud deze nacht." Tenminste, dat zou Frank Boeijen zeggen mocht hij hier meedoen. (Met zijn 56 jaar zou hij niet eens uit de toon vallen; de gemiddelde leeftijd is 44, geloof ik. Wel veel mensen die jonger –en fitter– lijken dan ze zijn.)

Het was de eerste keer dat ik mijn lakenzak kon gebruiken. Een lakenzak, voor de niet-ingewijden, is een slaapzak voor erg warme klimaten; eigenlijk niet meer dan een lap katoen. Tot nu toe was het te warm om zelfs maar zo'n dunne lap stof op me te leggen. Deze nacht echter niet: dankzij de hoogte en de frisse bries, is het hier 's nachts niét klam en vochtig — letterlijk en figuurlijk een verademing.

Overdag is het hier gelukkig niet vochtig, en dat heeft alles te maken met de zon: die brandt de vochtigheid weg. Ook vandaag is ze weer van de partij, dus niet getalmd: los geht's.

Omdat we nu eenmaal boven op de berg zitten, begint de rit met een korte afdaling uit het kamp. Daarna moeten we een klein stroompje over, onder het toezicht van enkele lokale kinderen. Ik kruip in een boom voor wat foto's, en het lijkt alsof zij dat zo mogelijk nog amusanter vinden dan ikzelf.

Na ongeveer anderhalf uur krijgen we een relatief brede maar geaccidenteerde afdaling. Dit lijkt me een goede plaats om wat plaatjes te schieten. De geconcentreerde fietsersgezichten zijn erg fotogeniek, en ik oefen om ze met de flitser op afstand mooi te belichten. De resultaten zijn variabel, maar we reizen om te leren. 😊

Wat mijn mede-deelnemers nog moeten leren, is dat ze vooral niet op mij moeten afgaan als het op navigatie aankomt. Ik rij verkeerd en beland in een ananasplantage. Tiens, die dingen groeien dus gewoon in struiken? Sorry, vertrouwende volgers, maar beschouw het als een dubbel leermoment.

Terug op de juiste weg en enkele kilometers rode aarde (en decaliters zweet) later komt Team Derks voorbij: vader Jack, zonen Teun en Bart, en gelijkgestemde Alex Van Ginkel dalen vlotjes de kapotte asfaltweg af. Niet moeilijk: als Nederlanders zijn ze het waarschijnlijk gewoon om met caravans over de Belgische snelwegen te rijden.

Die jongste Derks is amper 16 en kan een aardig eindje fietsen. (Toen /ik/ zestien was, was ik nog nooit buiten Limburg geweest met de fiets. Maar toen werkten de iPods ook nog op stoom, dus dat betekent niets.) Als hij me na een volgende foto samen met Alex voorbijrijdt, sluit ik aan. Het gaat me echter net iets te hard, en ik los voor ik mezelf opblaas. Emo-eter die ik ben, steek ik een sandwich in mijn mond. Door de hitte vind ik het moeilijk om genoeg te eten tijdens het fietsen.

Even voor het einde van de rit komen we op een prachtig stuk singletrack voorbij een beekje waar zonder overdrijven honderden vlinders zijn samengetroept. (Bestaat er iets als Facebook voor vlinders? Hoe spreken die dieren in godsnaam af? Ze zijn immers te klein om een gsm mee te nemen.) Ik ben zowaar even ontroerd door deze delicate natuurpracht en vind het bijna jammer om terug naar het kamp te gaan.

In dat kamp wachten wel nog een deugddoende waterval van een lokaal stroompje, en een oppeppend concert van een lokaal groepje. Een lokaal tropisch onweersbuitje dreigt even alles in het honderd te doen lopen, maar door met zijn allen aan het tentzeil te gaan hangen, wordt een ongewenste douche vermeden. De bui gaat al snel liggen, dus op naar een tweede comfortabele nacht!

Oh, en het irritant toepasselijke nummer van vandaag: "Mystic - ritmo de la noche", wat in mijn hoofd klinkt als "ritmo de la Notsé", onze bestemming van morgen. Olé.