Vietnam, dag 01: “Knee sore” is niet Engels voor “kniesoor”

Vrijdag 29 maart 2019: Lào Cai – Sapa

Er rammelt plots een kar, roept een juffrouw “cà phê, trà”. Ik heb wel dorst, toch denk ik: naaaah. Want de trein vermindert vaart en nu zit u met de verschrikkelijke oorworm “per spoor (kedeng kedeng)” van Guus Meeuwis in uw hoofd. Graag gedaan.

Soit, het is vroeg wanneer we na een relatief slapeloze nacht in Lào Cai aankomen. De zon komt op en een niet-grijze lucht lijkt zowaar tot de mogelijkheden te boren. Dat was wel even anders in Hanoi. Maar eerst het belangrijkste: ontbijten. Het plaatselijke stationsbuffet heeft pannenkoeken. Niet meteen een royaal ontbijt, maar we hoeven vandaag ook maar enkele tientallen kilometers te klimmen. :-)

De klim naar Sapa is mooi, maar best moeilijk op vermoeide benen. De bedoeling is om (na een aanloop van 8 km) 26 km te klimmen tot in die toeristische uitvalsbasis, daar een hotel te zoeken, en dan zonder bagage verder naar de hoogste pas van het land te fietsen. In de praktijk blijkt dat plan misschien wat te ambitieus. Liselotte sukkelt al langer met haar knie, en de onregelmatige stijgingspercentages en niet zo ideale voorbereiding zorgen ervoor dat ze na 6 respectabele klimkilometers met pijn in het hart en de knie een busje naar boven moet vangen. Dat is gelukkig niet moeilijk: een voordeel van een groot toeristisch aanbod.

De klim gaat ondertussen verder, en Bieke en ik stijgen gestaag. Toch is het ook voor haar méér dan genoeg wanneer we in Sapa aankomen, en blijven Liselotte en zij in de stad terwijl ik nog verder ga. Het is sterker dan mezelf, die drang om in elk land de hoogste toppen te scheren. Sorry, mezelf. (Excuses niet nodig, mezelf. Excuseer u liever bij uw reisgenoten die ge hebt meegesleurd in uw dwaze plan.)