Follow  

Spaak & Spier Berggeit 2018: een week in de Dolomieten

by Jan on Friday 7 September 2018 00:19

De trein: altijd een beetje reizen

De jaarlijkse trip naar het hooggebergte met Spaak & Spier leidt ons dit jaar naar de Italiaanse Dolomieten. Daar zijn Liselotte en ik nog nooit geweest, maar de verhalen en beelden hebben ons op voorhand doen watertanden. Het is natuurlijk wel een flink eind met de auto rijden. Kan dat niet anders? Jawel, dat kan: met drie treinritten geraken we er ook. Eerst de hogesnelheidstrein naar Keulen, dan de nachttrein naar Oostenrijk, en ten slotte een gewone trein naar Brixen (Bressanone) of Bozen (Bolzano), waar we rond 11 uur 's ochtends aankomen. Nog net op tijd voor een cappuccino!

Die stations liggen wel al in de Dolomieten, maar om ons hotel in de Val di Fassa te bereiken, mogen we nog eerst de Passo Sella over. Langs de lange kant is dat zo'n 37 km klimmen. Ideaal om onze Dolomietenweek te beginnen! Alleen jammer dat het na een uur of twee begint te regenen. Onderweg worden we nog ingehaald door S&S'ers die met de auto zijn. Hun bezorgde blikken spreken boekdelen. :-D

Passi op de fiets

De volgende ochtend, de officiële eerste dag van de fietsweek, is het gestopt met regenen, maar ligt de weg er nog niet droog bij. Boven op de Passo Pordoi, de eerste klim die ik samen met enkele onversaagde Spaak en Spierders aanpak, is er zelfs een flink pak sneeuw gevallen. Mooi om te zien, maar toch fresco aan de vesco.

Na de midag is de echte openingsrit: naar het meer van Fedaia met zicht op de Marmolada-gletsjer. De Passo Fedaia langs de kant van Canazei is gematigder dan de andere kant. Die schijnt kilometers lang aan 12% omhoog te gaan. Nee, dan liever deze kant.

De Dolomieten kende ik vooral van de oprit thuis, en van de Maratona dles Dolomites, een van de mooiste en zeker ook een van de zwaardere wegmarathons in Europa. Op dag twee ga ik samen met Bart en Bram voor de mountainbikeversie van de kortste editie van de Maratona, de Sella Ronda. Vanuit het hotel gaat het vrijwel direct steil omhoog, met stukken tot 20%. Leve de lichtere mountainbikeverzetjes! Maar zelfs met die lichte verzetten, blijkt al snel dat de volledige versie (een kleine 90 km) vandaag niet zal lukken. Daarvoor gaat het te traag en zijn we te laat vertrokken. Maar desalniettemin: genieten. Wat een prachtstreek!

Abracadabraconcerto

Ik maak graag tijd voor “speciallekes”, en ook dit jaar heb ik een mooie nevenuitstap gevonden. De hele zomer lang zijn hier gratis concerten in openlucht, in de spectaculaire decors tussen de bergen. Op dag 3 kunnen we naar de Oekraïense groep DakhaBrakha gaan kijken en luisteren. Speciale muziek, maar wel een fietstocht waard. En niet alleen een fietstocht: we moeten ook nog enkele kilometers hiken. Na “Kruistocht in spijkerbroek” is er nu dus ook “Bergtocht in fietsersbroek”. Dat wordt wellicht géén bestseller.

Maratona dles Dolomites, de remix

Dag 4 ondertussen, tijd voor de koninginnenrit. Dat is een zelfgemaakt remix van de lange afstand van de Maratona. De officiële versie maakt een acht, maar omdat ik niet graag twee keer over dezelfde weg rijd, heb ik wat geknutseld. Nog altijd 131 km en net geen 4000 hoogtemeters: me dunkt dat dat volstaat voor deze laaglanders.

Achtereenvolgens beklimmen/bekruipen we de Passo Sella (langs de andere kant dan onze heenreis; korter maar mooier), Passo Gardena, Passo di Valparola, Passo di Giau, en Passo Pordoi (langs de andere kant van dag 1; langer en mooier). Afzien en genieten tegelijk. Wat een lange maar heerlijke dag. Deze week kan niet meer stuk.

Niet meer stuk, zei u?

Ja, oké: de weersvoorspellingen zijn niet zo goed. Dat is sneu. Daarom neem ik op dag 5 opnieuw de mountainbike, en klauter naar Sella Brunéch. Een klim van meer dan 1000 hoogtemeters en minder dan 8 km: dat is steil. Belachelijk steil op veel plaatsen, want ik moet zelfs enkele keren afstappen. Djeezes, wat is dit!

Eens boven is het al flink nat en kil, dus wil ik snel naar beneden. Iets té snel, helaas: op een stukje van nog geen 100 meter zonder wandelaars laat ik de remmen even los, en bij de volgende bocht geraak ik niet meer genoeg afgeremd. Ik wil gecontroleerd tot stilstand komen in een grasweide/skipiste, maar daar ligt een greppel die ik niet had gezien en niet meer kan ontwijken. Crash, boom, bang: gps-scherm en -houder kapot, twee gescheurde buitenbanden, enkele schaafwonden, een behoorlijk gekneusde schouder, en het ergste van al: met mijn handschoen recht in de koeienstront gevallen. :-) Cowadunga, dude!

Weemoed komt na de val

De dag erna blijkt dat ook een niet-gebroken schouder toch behoorlijk vervelend kan voelen, en blijf ik netjes binnen. Dat is niet eens zo erg, want het regent pijpestelen. Enkele dapperen trekken er toch met de fiets op uit, maar wij gaan met z'n zessen naar de thermen. Als we dan toch nat moeten worden, dan liever met heerlijk warm bronwater.

Normaal gezien zouden we nog een vervolg aan onze fietsweek breien door in drie dagen terug naar Oostenrijk te fietsen, om daar weer de nachttrein te nemen. Dat lukt echter niet: de schouder doet te veel pijn. Met hangende pootjes (letterlijk in het geval van mijn rechterarm) keren we dan terug naar België met de auto. Goed dat onze fietsvrienden nog plaats hebben, en een warm hart. Hoe dan ook: “wat we gehad hebben, hebben we gehad”, en andere dooddoeners. En wat hebben we gehad? Wel, imposante rotswanden, middellange klimmen, diverse hellingspercentages, veel eten, veel verkeer (helaas), en in ieder geval de zin om nog eens terug te komen.

Piccoli arrivederci! (Dat is Italjans voor “ciaokes!”)

|

Comments

herbasti17 (Dutch)

Prachtig reisverslag Jan, spijtig van die val en zeker van die handschoen.
Hopelijk komt het met de schouder weer vlug in orde. Spoedig herstel gewenst.

5 years ago - Inappropriate

Jan (Dutch)

Merci!

5 years ago - Inappropriate

Add comment

archive

More…

Post a message   Load more  

Catena : the one stop cycling community

stay up to date

Partners…

Birzman Q-Cycling
Merida Centurion