Ind03: te land, ter zee, en in de heteluchtoven

Zondag 24 december 2017: Alleppey – Kottayam (per boot), Kottayam – Erattupetta (44 km)

Die houseboats waar ik het gisteren en eergisteren over had, die vertrekken dus wel degelijk in Alleppey, maar niet naar waar ik wil dat ze vertrekken. Of toch niet deze dagen, want het is kerstmis, en dan is er een zodanig grote vraag dat het voor de uitboters winstgevender is om snellere pakketten aan te bieden. Begrijpelijk, natuurlijk. Alleen jammer dat we dan een andere manier moeten vinden om naar Kumarakom of Kottayam moeten vinden. (En dat ik dus alwéér een slechte reisorganisator blijk.)

Bon, het wordt de publieke ferry. Die verbindt de ingedijkte eilanden tussen Alleppey en Kottayam, en is voor veel mensen de enige manier om zich te verplaatsen buiten hun eigen stek. Daarom is hij ook belachelijk goedkoop: voor ongeveer 25 cent per persoon zitten we 2,5 uur op de boot, samen met een flink aantal Indiërs in hun zondagse kleren. Samen met een boel kinderen ook, en die zijn niet tevreden met enkel de verplichte selfie. Nee, om onbegrijpelijke redenen willen ze dat we liedjes zingen, én nemen ze die nog op op hun gsm ook. (Ter info: ik zat al met Peppi en Kokki in mijn hoofd, en Liselotte kwam niet verder dan Broeder Jacob. We zijn gespeend van zangtalent. Veel mensen hier ook, maar dat lijkt hen niet tegen te houden. Jammer genoeg.)

Terug aan wal nemen we deel aan een lunchbuffet in een zaak met naar schatting 7 man personeel per klant. Ook dat is typisch voor hier. Gelukkig komt er een toeloop op gang vanaf 13:00. Duidelijk geen immer hongerige fietsers! Wij wel, en we eten een beetje te veel, tegen beter weten in. We moeten immers nog aardig wat fietsen.

Dat fietsen gaat niet superhard, dankzij venijnige klimmetjes genre Vlaamse Ardennen en loden hitte genre Vlaamse kust (nee, niet dié Vlaamse kust; de Vlaamse kust rond Benidorm). We stranden even voor het donker wordt in Erattupetta. Na een douche (dat die verkwikkend is, hoeven we niet meer te vermelden) gaan we nog even kijken om iets te eten. Het is ondertussen al donker, en Indische steden na zonsondergang en zonder voortbeweging op wielen vallen dik tegen. Nee, we zijn hier echt niet voor het stadsleven gekomen. Wie hier een beetje geld heeft, verkast ook meteen naar “de buiten”. Vandaag vielen onze ogen nogal open bij de lokale versies van de villawijken. (Werktitels voor die wijken: Bombrasschay, Ernakuleerbergam, en Saint-Martins-Latamalam.)

Het avondeten was wel weer lekker, en absoluut niet duur. Precies een jaar geleden kwamen we op kerstavond aan in IJsland. Wat een contrast: zowel qua temperatuur als qua eten. (Daar hebben we toen noodgedwongen aan een uiterst middelmatig Chinees buffet deelgenomen, voor ongeveer 100(!) keer de prijs van een goede maaltijd hier. De temperatuur is dan weer veel hóger tijdens deze kerstvakantie, maar gelukkig geen 100 keer.)