Bormio en co, deel 3: pas op! En dan nog een pas op, en nog een, en nog…

Zondag 12 juni. In tegenstelling tot gisteren tijdens het mountainbiken, is het vanochtend wel droog. Dan zullen we onszelf maar in het zweet werken op de Mortirolo. Dat is een klim waar ik al lang benieuwd naar ben, zo mogelijk nog meer dan naar de Stelvio. Een zekere Lance A. noemde het de zwaarste klim die hij ooit gedaan had. Kijk, zoiets maakt een mens nieuwsgierig.

Na ruim 30 km bergaf vanuit Bormio te hebben gereden, staan we in Mazzo di Valtellina centrum op de Via Mortirolo, een mooi kasseibaantje, zowaar. Na enkele bochtjes zien we een bordje met “Passo del Mortirolo” en daaronder “Aperto / Open / Offen / Ouvert”. Andiamo! Euh. Wacht, wacht: is dit echt al mijn lichtste verzet? Zo voelt het niet; ligt hij vanvoor nog op de grote? Euh. Euh? WAT IS DIT?! Dat, beste Jan, is dus de Mortirolo.

We bedekken het komende uur met de handdoek der liefde (de mantel der liefde absorbeert niet genoeg zweet) en de oordopjes des zedigs taalgebruiks. We dalen de Mortirolo af langs de minder moordende kant richting Grosio, en rijden dan terug naar Bormio. Aangezien de aanloop deze morgen naar beneden ging, hebben we nu de hele tijd vals plat omhoog. Soms wel héél vals, zelfs. Terug in Bormio besluiten we eens te gaan kijken naar het skigebied Bormio 2000. Dat is een klim van nog geen 10 km en nog geen 10%: een peulschil na de Mortirolo; een beetje losrijden als afsluiter van de dag. :-)

Maandag 13 juni. Dé berg waarvoor iedereen naar Bormio komt, is natuurlijk de Stelvio. Het weer ziet er ook vandaag niet al te best uit, maar als het net als gisteren droog blijft tot we terug zijn, kunnen we er nog een mooie rit van maken. Het plan: van Bormio naar de Passo dello Stelvio, afdalen naar Prato, omrijden via het dal, en terug aan de Umbrailpas (en de laatste 3 km van de Stelvio) omhoog, om dan weer naar Bormio af te dalen. De Umbrail hebben we nu al enkele keren vanuit de auto gezien en goed bevonden: tijd voor een inspectie vanop de fiets.

Het is een lange weg tot boven, met enkele behoorlijke akelige tunneltjes, maar aan de top wacht hetgeen waar we dit allemaal voor doen. Een prachtig uitzicht? Nee, zot: warme choco! Met een gratis meringue erbij. En verschillende kitscherige winkeltjes. En ongewenste sneeuwval. Kak. Dat zijn de bergen, natuurlijk: het weer is hier moeilijk te voorspellen. Daarom besluiten we om terug naar onze uitvalsbasis te gaan. De eerste kilometers zijn zo koud dat Ronny bijna onderkoeld geraakt, en we dikwijls moeten stoppen. Maar hoe lager we komen, hoe warmer het wordt, en zowaar ook weer droger. Oké, dan gaan we eerst wat eten en kruipen daarna weer op de fiets. Nieuw plan, goed plan.

Die ándere mythische klim vlak bij de deur is de Gavia. Met een gemiddelde van slechts 5% en een afstand van meer dan 25 km lijkt het duidelijk dat vooral dat laatste voor de moeilijkheid zal zorgen. Alleen zou ik ondertusssen beter moeten weten: gemiddeldes zeggen niet alles. Van 8 km voor de top tot ongeveer 4,5 voor de top is het zwoegen en zweten. En in vergelijking met de Stelvio van deze morgen, valt er meteen één ding op: de warme choco is hier een halve euro duurder.

En ge krijgt er niet eens een meringue bij!

Dinsdag 14 juni. Vandaag, onder voorbehoud: met de mountainbike op de weg naar de minder bekende Passo dello Foscagno, dan nog even verder naar Livigno (belastingvrij tanken!!1), en dan off-road terug met nog enkele pieken erbij. Maar helaas: we zijn amper boven op de Foscagno, of het begint hard te regenen en regelmatig te hagelen. Na een halfuur schuilen, doen we hetzelfde als gisteren: we besluiten terug naar huis te gaan, en “daarna zien we wel weer”. Eens in Bormio besluit ik dat 50 km voor mij genoeg is voor vandaag. Morgen is er nog een dag, en volgens de vooruitzichten zelfs een goede dag!

Woensdag 15 juni. Nieuwe dag, nieuwe kans: vandaag proberen we eindelijk eens een mooie lus te maken. We beginnen met onze oude makker Mortirolo, maar dan vanuit Grosio. Een stuk makkelijker. De afdaling naar de Camonica-vallei aan de andere kant voert ons langs heel wat haarspeldjes, maar is duidelijk minder steil. Daarna een bekend verschijnsel: het lange valse plat tussen twee klimmen. Naar Ponte di Legno (“Houten Brug”) voor de Gavia langs de “echte” kant. En wat is die zwaar maar mooi, zeg! Een smalle weg zonder vangrails die zich door een bos omhoog slingert. En een eind na het bos, bam: een aardedonkere tunnel. Mijn lichtjes zijn goed genoeg om gezien te worden, maar in dit onverlichte mollenhol tonen ze me amper enkele meters voor mijn wiel. De tunnel luidt ook het begin in van de bijzonder zware finale van de klim. Meer dan een handvol kilometers afzien, en dan eindelijk de top, en eindelijk de afdaling, en eindelijk terug in Bormio.

En helaas: nu al helemaal gedaan.