Alpen 2016 : rit 2

Rit 2 ( een drieluik )

Op vrijdag voormiddag is de col d’ Allos (2250 m) enkel voor wielertoeristen toegankelijk tussen 9 en 12 hr. Dus rijden we deze rit maar eerst, al was ze pas voorlaatste geprogrammeerd wegens zeer zwaar. (drie 2000-ers over 130 km). De dag begint onder een slecht gesternte. Het is koud, winderig en zwaar bewolkt. Dat belooft, maar er is geen alternatief. Er zitten 2 cols in voor mijn brevet. Klokslag 9 uur rij ik de wegversperring voorbij en begin ik aan de eerste klim. Tot overmaat van ramp begint het te regenen. ’t Ziet er naar uit dat het een Flandriënrit gaat worden. Gelukkig niet te hard, maar het zal duren tot halverwege de col vooraleer het ophoudt. De weg op zich is smal en bochtig maar goed berijdbaar. Ik stop ook geregeld om foto’s te maken en te genieten van de adembenemend mooie omgeving. Op zich is het een vrij makkelijk te beklimmen col, maar met 1135 hoogtemeters over 17.5 km best wel pittig. Met de tussenstops erbij bereik ik na 2 uur de top op 2250 m hoogte. Het is ronduit koud en ik haast me om mijn windjack aan te trekken en de obligatoire foto te maken vooraleer ik aan de afdaling begin. Tot in het dorp Allos moet ik verscheidene keren stoppen om mezelf wat warm te wrijven, maar dan verschijnt de zon en wordt het langzaam warmer. Beneden, in Colmars aan het “Fort de Savoie” draai ik de D2 op en begin aan de klim van de col des Champs (2087  m). Deze klim verloopt grotendeels tussen de bomen, zodat je zo goed al niks ziet van de omgeving en dat is best wel jammer. Voordeel is dat het wel koel blijft nu de temperaturen snel oplopen. Hij komt echter over 12 km, op een paar korte stukjes nergens onder de 7 %. De paar kilometers aan 9% en (iets) meer zijn best wel pijnlijk. En dan kom ik boven de boomgrens. Wat een prachtig landschap alweer. Maar op het moment dat ik uit het bos kom wordt ik omzwermd door tientallen vliegen. Het lijkt wel het bos op de mont Ventoux in hartje zomer. Ik moet harder gaan rijden om ze achter mij te laten.   Resultaat : binnen de kortste keren zit mijn hartslag aan 170 en meer. Met de mond wijd open geef ik al wat ik kan, maar dat duurt niet lang. Dit tempo kan ik niet blijven volhouden. Temporiseren, nog meer vliegen, terug tempo, weer vertragen, mond ver opengesperd om zoveel mogelijk zuurstof in te ademen. Twee keer moet ik zo’n vlieg zelfs uitspuwen want, recht naar binnengevlogen ……. Niet te doen. Ik wordt ingehaald door een wielertoerist die, net als ik vergezeld wordt door een armada aan vliegen. Eenmaal op de top na een drietal kilometer gaat het dan ook net als op de Allos razendsnel: Foto, stempel en wegwezen. De afdaling? In een woord, ronduit prachtig : brede weg, mooi asfalt zeer overzichtelijke bochten en zeer weinig verkeer. Een bijtrapafdaling waar je lekker naar beneden kan scheuren. Beneden, in St. Martin d’ Entraunes is het hoog tijd voor ravitaillering en drinkbussen vullen. Ik geniet op een terrasje in de vlakke zon. Maar niet te lang want er ligt nog een kanjer te wachten : de col de la Cayolle, met zijn 20.5 km de langste van de dag. Het luieren in de zon heeft me niet echt goed gedaan, want in Entraunes moet ik opnieuw aan de kant. De benen voelen zwaar. Het is ook flink opgewarmd. De gps geeft 38°; Da’s nog niks, vergeleken met de 51° verleden jaar in de klim naar de Port de Pailhères, maar toch. Het doet wat met eens mens. Na een tijdje voel ik mij weer goed en vat ik het laatste stuk aan. En hoe hoger ik klim, hoe moeilijker het wordt. Ik moet nog een paar keer aan de kant want mijn hartslag zoekt alsmaar de hogere regionen op. Mijn hartritmestoornissen van eerder dit jaar indachtig ben ik niet van plan om risico’s te nemen. Maar na enkele stops verbetert ook dat en kan ik op mijn overslagpols verder. Maar wat een prachtige omgeving. Het blijft genieten en geregeld stoppen voor een zoveelste foto. Niettemin ben ik blij wanneer ik na x-tijd de top bereik. Na het zelfde ritueel zoals op elke top vat ik de afdaling aan. En wat een afdaling…. Hier ga je echt wel in overdrive. Vooral de canyon na Villard d’ Abas is van een ongekende schoonheid. Maar ook daar komt een eind aan en na een rit van 124 km in iets meer dan 6 uren rijtijd en 3548 hoogtemeters ben ik terug bij af. Morgen rustdag.