Kopje van Bloemendaal

Eddie, PouPou en het Kopje

Enkele maanden terug ben ik benaderd voor het schrijven van een stukje in de ‘wieleruitgave’ van Ons Bloemendaal. Maar dan vanuit het perspectief van de wielrenner…
Om met dat laatste te beginnen; mijn fietsmaat (zijn wielernaam luidt PouPou) en ondergetekende hebben wel de spullen, maar behoren niet tot het keurcorps van de echt rappe mannen. Met ons zijn er nog een paar duizend uit de regio, die het Bloemendaalse hooggebergte en haar prachtige omgeving koesteren.
Eenmaal klaar voor iedere rit ogen we als Chippolini (Eddie) en Tom Boonen (PouPou). Ons materiaal (fiets) glimt alsof we klaar zijn voor Parijs - Roubaix en de derailleurs verraden minstens 150 versnellingen. Helm, thermo-hemd, hielsokjes, schoeisel met klikmechanismen en vingerloze handschoenen. Aalgladde kuiten (nee, niet geharst of geschoren, gewoon haaruitval), strakke stretchbroek, annex halterhemd en last but not least een gifgroen, knalrood of geel shirt voorzien van opbeurende sponsorteksten als: Van de Graaf, Stozuiger onderdelen. We zijn er klaar voor.
Zondag morgen. Op menig hoek in het Bloemendaalse verzamelen zich soortgelijke bijen als wij zelf. ‘We’ zijn met velen. ‘We’ dragen allemaal zo’n glimmend strakke outfit. ‘We’ zijn cool, supersnel en schier onoverwinnelijk. Geen berg is ons te hoog.
Dat laatste komt goed uit, want die zijn er natuurlijk niet in Kennemerland.
Dat heet, op ons roemruchte Bloemendaalse Kopje na. Voor gewone pedalisten (zoals met fietstassen) een pukkel van de buiten-categorie. Voor krantenjongens met de dikke zaterdag editie (waar denkt u dat de term Jonge Helden vandaan komt) een nachtmerrie. Voor ons, redelijk geoefenden een frustratie als er een klein peloton voorbij snelt.
Atletische lijven die soepel uit het zadel komen, handen om de rembeugels klemmen en met een grom naar boven schieten. Bij de ingang van het Openlucht theater begint ie. Links naar boven. De weg draait tergend langzaam naar rechts. Het venijn zit naast het stijgingspercentage van 10% met name in het hobbelige klinkerwegdek. Eenmaal boven is het parkeerterrein van restaurant de Uitkijk rechts het voorlopige einddoel. Reutelend schreeuwen je longen om zuurstof en plots krijg je besef van wielertermen als Hongerklop en Verzuring.
In 1954 begon de start van de Tour de France in Amsterdam. De eerste etappe liep via Haarlem naar het Belgische Brasschaat. Wim van Est gaat aan kop van de Nederlandse ploeg het Olympisch Stadion uit, met daar achter ploegleider Kees Pellenaars in de auto. Enig speurwerk leverde op dat het peloton die dag het Kopje schuwde en (uitermate laf) via Haarlem, Heemstede en Vogelenzang naar het Zuiden denderde. De uitslag van die Tour (de fransman Louis Bobson won) had er waarschijnlijk heel anders uitgezien als de route op die eerste dag wel over het Kopje had gevoerd. Kanjers als Wim van Est of Wout Wagtmans (hij won weldegelijk de etappe) hadden daar ongetwijfeld voor het thuispubliek hun slag geslagen en waren de rest van de Tour nooit meer achterhaald. Die tour werd toen nog in landenteams gereden en een aanblik op die renners van weleer toont stoere bonken met hun ´tubes´ gekruist over hun borstkas. Duizenden renners zijn het Kopje op en afgeraced. De snelheid op het Overveense stuk oplopend tot meer dan 60 km per uur.
Het Kopje. Benaming voor duin en met name in Zuid Afrika vaak gebruikt als mooie term voor alleenstaande hoge heuvel. Voor ons Bloemendalers niks heuvel, niks duin. Een lelijke kuitenbijter van 43 meter hoog!
In het boek ´De Nederlandse toppen top – 40, voor fietsfanaten en wielergekken´, staat het Kopje op nummer 10.
Wijlen Gerrie Knetemann doet in het boek een spraakmakend relaas over het beroemde duin, waar hij als trainingsarbeid tien maal een - wat hij noemt - ´achtje´ reed. Boven aan, 100 meter voorbij genoemd parkeerterrein links de koninginneduinweg in naar beneden en onderaan rechts de Midden duin en daalse weg tot aan de voet (asvalt) van de Hoge duin en daalse weg, die dan weer linksaf omhoog. (dit stuk heet in wielerjargon ´vals plat´, een term die in het vervolg veel respect af zal dwingen). De kneet beschrijft zelf dat hij op laatstgenoemd ´vals plat´ zijn latere echtgenote Gre voor het eerst ontmoet.
We hebben overigens nog twee Kopjes, die van Overveen (bovenaan de Brouwerskolk) en die in Aerdenhout (Mr. Enschedepark). Eerlijk is eerlijk, op een Omafiets is het even trappen, maar zij zijn veeleer meer de voorlopers van de binnen onze gemeente zo talrijk toegepaste verkeersdrempels.
Wielrennen en Bloemendaal, een hobbelig stuk groen waar ieder zichzelf respecterend renner in de omgeving een omweg voor maakt.

Eddie, mei 2008

@ Peter/Eddy
prachtig verhaal ! zo moeten we er meer op Catena Krijgen.