D56, maandag 15 juni: Postojna – Trieste (51 km)

Een enorme druk rust er op onze schouders. Vandaag is de laatste fietsdag van de reis, dus die móét memorabel zijn. Slik. Gisterenavond en de voorbije nacht leek dat plan alvast in het water te vallen, maar bij het opstaan zien we warempel al wat zon. Onvoorstelbaar. Loven wij heden Cyclotourion, god van de fietsreiziger!

Op aanraden van onze gastheer van gisteren, hebben we onze geplande route lichtjes veranderd. Op een boogscheut (omgerekend is dat anderhalve steenworp) van de Italiaanse grens ligt het dorpje Lipica. Als je weet dat wordt uitgesproken als "Lipizza", en je iets van "schimmels van het equestriale type" kent, dan leg je misschien al de link met Lipizzanerpaarden. Die gracieuze dieren zijn 100% vergelijkbaar met flamingo's, want beide soorten verkleuren naarmate ze ouder worden. Net zoals bij mensen die grijs worden, dus.

(Tenminste bij mensen wier haar niet uitvalt, zoals het mijne dat wel doet. Niet erg: trouwen is houwen, en Liselotte kan geen aanspraak meer maken op de dertigdagengarantie.)

Ook over de grens met Italië houdt de oogpret niet op. Daar mogen we een toegewijd fiets- en wandelpad volgen dat gemaakt is van een voormalige spoorweg. Via een rustig grindpad rijden we zo het centrum van Trieste in.

Trieste is een mooie stad met een overduidelijk rijk verleden. Dit is een mooie plaats om aan te komen en onze fietsreis te beëindigen. Zelfs de naam van de stad is toepasselijk wanneer we hem op z'n Nederlands uitspreken. Dit was hem dan: de ultimo chilometro…