D09, woensdag 29 april: Suske en Wiske in De Rustige Rustdag

Na de meteorologische uppercuts van water en wind doen we het vandaag rustig aan. Dat betekent: geen fietstocht van A naar B. Deze namiddag nemen we de ferry naar La Maddalena, een eiland in een archipel net ten noorden van het hoofdeiland van Sardinië. We moeten wel eerst naar Palau om daar op de boot te stappen. Dat is 5 km van onze tijdelijke uitvalsbasis Porto Pollo, dus nemen we de fiets.

La Maddalena zelf is best groot. Wij wandelen niet graag, dus… nemen we de fiets. Als we staduitwaarts rijden, valt het op hoe veel gebouwen van het leger hier staan. Blijkbaar is dit een strategische locatie voor de Italiaanse marine, want er lijkt geen einde te komen aan de slaapplaatsen links en de aanlegsteigers gemarkeerd met "zona militare" rechts van de kustweg. Dan maar verder naar Caprera, een eiland annex natuurpark nog ietsje verder. Dat is verbonden met La Maddalena via een brug en een lange dijk, dus nemen we de fiets.

Caprera is alleraardigst, en we vragen ons af waarom een natuurpark zoveel asfaltwegen nodig heeft. De vele baaitjes zijn dan weer Sardinië in een notendop: paradijselijke zand- en kiezelstrandjes, betoverend blauw water, en geen kat in de buurt. Die asfaltwegen brengen wel veel mensen naar hier, maar ze storen niet. Natuurlijk profiteren wij ook graag van dat wegdek, dus –u raadt het al– nemen we de fiets.

Ondertussen rijd ik trouwens rond met onze vuile was. Op rustdagen doet een mens immers zijn was en zijn plas. In Palau was er geen wasserij open, maar op La Maddalena zou er vast wel een open zijn, zo verzekerde men ons. Geen probleem, we zijn toch met de fiets. Of toch een klein probleem: ons oorspronkelijke plan om de was te doen en ondertussen de sights te seeën hield geen rekening met de siësta, vandaar. (Nog plezanter: als de middagpauze om 16:30 eindelijk voorbij is, blijkt de wasserette vandaag helemaal niet open te gaan. Goed dat we met de fiets zijn, of ik zat hier mooi mee rond te zeulen.)

Na de ferry gaan we terug naar huisje.tmp, en zijn we weer verduiveld vermoeid. Niet moeilijk: we droegen dan wel geen fietskleren, maar ondertussen hebben we toch maar weer 40 km gedaan, met de fiets. Rustdag, heet dat dan. :-)