Ind12: hotel hopping

Vrijdag 5 januari 2018: Cherai Beach – Willingdon Island (44 km), daarna alweer 2 twee rustdagen (ja, alwéér)

Ja, we leven nog. Of is het: we leven opnieuw? Na een rustdag na een rustdag (die tweede was door mijn tijdelijke temperatuurstroebelen) trekken we er opnieuw op uit. Niet superver, maar toch genoeg om een blogberichtje te verdienen. Al was het maar omdat er anders mensen zouden denken dat er echt wat scheelde. :-)

We blijven nog even aan de kust. Van Cherai Beach gaat het zuidwaarts richting Vypin, via een typische KKK. Wel nieuw is dat deze weg langzaam maar zeker verzandt. De smalle kuststrook die er is, waait op en bedekt het wegdek. Dat fietst niet gemakkelijk, maar gelukkig is deze weg bijna verlaten. Dat verandert wanneer we naar de SH-63 moeten. Na enkele dagen rust is dat toch weer even wennen, het constante luide getoeter, en de uiterste flexibiliteit van rijstroken en rijrichtingen.

Volgens wee wee wee punt internet is er een ferry van het zuidelijkste punt van Vypin naar Fort Kochi, eentje waar ook fietsen op mogen. Een van de werknemers beweert echter het tegendeel: “Pedestrians only.” –“And bicycles?” –“No bicycles.” Kak. Dat is een omweg van een tiental kilometer, en die is langs drukke industrie- en invalswegen. Het grootste deel ervan hebben we overigens al eens gedaan. Ah, handig, dan kunnen we het met de ogen dicht. Kwestie van te rijden zoals de lokale bevolking.

Kort verhaal lang, we zijn aangekomen in het chique Trident hotel op Willingdon Island, een groot eiland dat volledig gebouwd is op zand dat destijds elders is weggehaald om de haven uit te diepen. Het eiland is genoemd naar een Engelse Lord, en zo voel ik mij hier ook een beetje: het personeel is wel héél gedienstig. Op het kruiperige af, zelfs. Liselotte en ik vinden het er wat over, maar het hotel is zeker een aanrader. Rust en luxe: een mens zou er nog aan kunnen wennen.

Na de eerste deugddoende nacht (en ontbijtbuffet, en zwemmetje, en ligsessie) volgt een uitstap naar de toeristenval Fort Kochi (koloniaal verleden in diverse staten van slecht onderhoud). Op de tweede volledige dag begint de verveling al wat toe te slaan en gaan we zowaar vrijwillig naar een dansvoorstelling voor wat couleur locale. Rust en luxe: een mens mag er zich niet te lang in wentelen.

Morgen, maandag 8 januari, is het al tijd voor de laatste fietsdag. Los van deze voorbije rustdagen: wat een verrassende wervelwind van een vakantie. Ik vind het zowaar jammer. India, een geslaagde eerste indruk! (Hiermee vervloek ik mezelf, natuurlijk. Morgen draaien mijn banden in mijn spaken, ontploft mijn gps, en kondigt Liselotte aan dat ze wil scheiden omdat mijn snor niets voorstelt.)