Thesiscatharsis aan de Costa Méditerranée

De voorbije maanden heeft Liselotte weinig rust gehad: naast haar deeltijdse job in het ziekenhuis van Sint-Niklaas werkte ze ook nog haar doctoraatsthesis af. De boog stond dus lange tijd meer dan gespannen, en nu haar thesis is ingediend, is het tijd voor ontspanning. Omdat het hier slecht weer was, boekten we enkele weken geleden een ticket naar de zon (zon): met de TGV in tweeëneenhalf uur van Brussel naar Parijs, en dan op zeseneenhalf uur van Parijs naar Barcelona. Niet kort, wel comfortabel. En geen toeslag voor de Bromptons.

De Bromptons, jawel: trouwe reisgezellen, ondertussen. En hoewel het voornamelijk een ontspanningsvakantie is, zijn ze toch handig om de stad te verkennen, of om van het station naar het hotel te geraken. Barcelona is wel oké om in rond te rijden. Alleen vreemd dat ze op grote boulevards een tweerichtingsfietspad in het midden van de weg leggen, tussen de twee keer twee rijstroken in. Dat voelt een beetje alsof fietsers een buffer zijn tussen de twee stromen autoverkeer in.

Op de eerste ochtend regent het helaas en laten we de fietsen uitslapen in het hotel. Wij nemen de metro, samen met enkele duizenden lopers die zonet aan een lokaal evenement hebben deelgenomen. Tien kilometer langs de Avinguda Diagonal, wat ons niet meteen de meest boeiende route lijkt. Soit, na een dagje eten en sightseeën hopen we op beter weer voor de volgende dag. Vergeefs: het blijft regenen. Op zo'n moment is het pijnlijk om de goede weerberichten voor België te zien. :-) We nemen de trein verder naar Figueres, om daar naar het Dalí-museum te gaan, en uit te kijken naar betere tijden.

Dag drie begint met een stralende zon, en na het bezoekje aan Salvadors speeltuin rijden we de uitlopers van de Pyreneeën in. Een aangename fietstocht met een deugddoende zon. De grensovergang met Frankrijk is er eentje met een opbod aan kitsch in de laatste klimkilometer. Heel anders dan het opbod aan kut eerder op deze weg. Tippelende hoertjes langs de weg: ook dat is Spanje. (Veuillez excuser les mots.)

Voor we het eindpunt van de dag naderen, krijgen we nog een straat met de vreemde naam Route Barrée voorgeschoteld, die vervelend genoeg afgesloten blijkt. Hadden ze dat niet kunnen zeggen?! Natuurlijk begint het net dan weer te regenen. Niets aan te doen, op naar de omleiding. Die blijkt uit te komen op de autoweg, zodat er voor ons niets anders op zit dan een omweg aan de omweg te breien. Om vervolgens weer dood te lopen. Lang verhaal kort: 15 km extra gereden, maar toch aangekomen in het niet meteen charmerende Perpignan. We hadden dit nooit als must-see beschouwd, maar het lag handig voor de trein.

Die nemen we de volgende dag richting Montpellier. Nog altijd regen, jammer genoeg, maar zelfs in de regen valt deze stad goed mee. Het helpt vast om Perpignan als referentiekader te hebben. De charmante uitbater van de B&B zweert ons dat het weer niet gebruikelijk is (alsof hij zich er zelf de schuld van geeft), en jawel: de volgende ochtend straalt de zon. Via een afgeschermd fietspad van zo'n 15 km enkele reis bereiken we de kust van de Middellandse Zee. Niet meteen overweldigend mooi (eerder zoals de Belgische kust), maar al bij al een geslaagde afsluiter van een geslaagd reisje.

EN WE HEBBEN HEEL VEEL GEGETEN MAAR IK HEB ER AMPER IETS VAN GESCHREVEN OOK AL KOST ME DAT ONMENSELIJK VEEL MOEITE!