Folgen  

3 Ballons 2015

von derdeyn.pieter den Donnerstag 25 Juni 2015 22:34

3 Ballons 2015
(tijd voor revanche...)

12 Juni. Zoals elke andere dag staan we vroeg op en maken de kindjes klaar voor 't school. Enige verschil vandaag: waar ik normaal de kleinste naar de crêche doe, is het deze keer de pagadder van bijna 5 jaar die onder mijn hoede valt. 
Dit heeft alles te maken met mijn vertrek richting mijn tweede deelname van de 3 Ballons in de Vogezen.

De avond ervoor reeds alles gepakt en gezakt, tentje nagekeken, voldoende voeding me?... etc...
Toch nog even de weersvoorspelling bekeken en 'wisselvallig' was de uitkomst, dus meerdere kleding-setjes meegenomen van zomer tot wintertenue, regenvestjes,...
Ook het fietsje kreeg weer een grondige check-up en roadmap op de bovenbuis volgens gekend stramien en traditie...
De conditie werd vorig weekend nog even getest met een ritje van 120km en alles zag er goed uit.
Kortom, we waren klaar om mijn 'prestatie' (please sense some irony) van twee jaar geleden toch wat te verbeteren.
Het doel was dus simpel: geen goud, geen zilver... niet inzitten met de tijd. Gewoon beter doen dan vorige deelname en liefst met een groot tijdsverschil...

Met de nodige knuffels en zoentjes werd de kadee afgezet aan zijn schooltje en werd de auto opgevuld.
Tegen dat ik klaar was, was 't vrouwtje reeds thuis en was het de beurt aan haar voor de afscheidzoentjes in ontvangst te nemen alvorens de 500km richtin Luxieul-les-bains aan te vatten. 

Onderweg toch weer wat twijfels over het weer... de conditie... heb ik alles wel bij?... en dit 500km aan een stuk.

Mits de nodige files/werken te trotseren kwam ik rond 15u30 aan aan de inschrijvingstent in Luxieul. De bekende drukte in de brandende zon was wel gezellig, maar deden mij aan de warmte van twee jaar geleden denken... Hetgeen me toen serieus de das had omgedaan.
Maar na nogmaals de plaatselijke voorspellingen te bekijken, ging het morgen wel beter zijn... Ze gaven zelfs 'wat' regen in de voormiddag.

Dan maar snel naar Val d'Ajol voor mijn tentje op te zetten en de 'auto'-beentjes los te rijden.
Het onthaal bij camping 'La Crêche' in Val d'Ajol was zoals steeds zeer hartelijk. Jos en Ineke hadden weer alles in het werk gesteld om mijn verblijf optimaal te maken. 
Ik had zelf een ideaal plekje voor de tent, dicht bij het sanitair en de wagen, maar toch rustig.

Tentje opgezet, fiets nagekeken en mezelf in mijn zomertenue gehesen... we waren klaar voor mijn geplande ritje van 40km.
Het was hetzelfde ritje als twee jaar geleden, maar ik had het gevoel reeds dat de beentjes dit iets beter verteerden. Twee collekes, waaronder de Col de la Fourche, moesten mijn beentjes wakker schudden voor wat morgen komen zou. Ook de temperatuur was reeds gezakt en het beetje miezel dat uit de lucht kwam vallen, deed super veel deugd en gaf me hoop voor de volgende dag.

Na een gezellige babbel met nederlandse en belgische mededeelnemers, bij een prachtig avondmaal, toch tegen 10u het tentje opgezocht. Alles klaarzetten voor morgen en de helft al in de wagen steken...het ging vroeg worden, maar we waren er klaar voor.
Enige probleem was de regen vanaf 3u. Dus zeer slecht geslapen en wachtend op de wekker van kwart voor 5.. dan toch maar klaargemaakt en wachten op't super ontbijt met pannenkoeken en alles er op en er aan. (opnieuw 'Thx!!' Ineke en Jos)

De rit naar Raddon-et-chapendu ging gepaard met regen. Ging dit ophouden aan de start? Was dit voor de rest van de dag? We'll see.
Wagen op de dichtste parking bij de finisch geposteerd en de fiets op richting start.
Tijdens de rit van 10km richting Luxieul was het gevoel in de beentjes goed. Niet super... maar goed. En... de regen was opgehouden. We gingen dus droog starten, wat toch al veel is. Enkel de afdalingen zullen uitkijken worden.

Bij de start nog even gekeuveld met twee nederlanders (vader+zoon?) van op de camping en om 7u15 waren we weg.

Ik had me voorgenomen om niet zo zot te starten als twee jaar geleden en liet me langszaam meedrijven met verschillende groepjes tijdens het eerste stuk van 14km richting Faucognay. Met een gemiddelde van om en bij de 34/u kom ik in een grote groep aan aan de voet van de 1e klim. 

3km aan een gemiddelde van 5%, kortom een eerste keer de beentjes in metronoom-stand zetten. Op het binnenblad, met nog drie tanden over, klimmen we naar boven, steeds het zelfde wiel volgend. Zonder zorgen komen we boven en beginnen we onze weg richting de befaamde/gevreesde Col de Chevrères. De aanloop is alles behalve vlak en trekt de groepjes uiteen. 15km verder is het zover. We zetten ons op een laag verzet en vatten de klim aan. De eerste km's zijn aan 5%, maar met de laatste km's (11%) in het achterhoofd doen we het heel rustig. Ik blijf bij een groepje nederlanders die iets trager klimmen als mezelf en hoop zo met overschot aan de 11% stukken te beginnen. Afstappen op de laatste 2km is uit den boze. Twee jaar geleden was dit het geval en ik moest 200m te voet wegens niet meer kunnen vertrekken door het volk en het grind. Met z'n vijven rijden we richting de stijlste stukken. Even krijg ik in de aanvang van de steilste stukken het moeilijk daar ik aan de binnenkant van een bocht zit en moet mijn metgezellen laten rijden. Maar eens het juiste ritme gevonden knaag ik gezapig stukje voor stukje van mijn achterstand. Ik heb over, Yes!! Mijn eerste opzet van rustig te starten en alles op't gemak te doen in de aanvangsfase, blijkt reeds vruchten af te werpen.
Ik kom als eerste van het groepje boven en de smile staat op't gezicht.Dit doet deugd. 

Iets verderop de eerste bevoorrading. En de verrassing is groot als ik het aanbod zie. Waar bij vorige deelname dit bestond uit brood, droge perzikjes, kaas en water... nu water/cola/ sportdrank / snoepjes / sinaas/... een lopend buffet dus.
Enige nadeel is de opkomende regen. Dus niet te lang blijven stilstaan is de boodschap.

Op weg naar de Ballon d'Alsace begint het heviger te regenen. In het tussengedeelte moeten er echter een paar kleine klimmetjes worden overwonnen en daarvoor posteer ik mij in een omvangrijk groepje van een man of 25. Meedraaien vanvoor is er niet bij, ik laat me gewoon meevoeren op de vlakke stukken en rij het opgelegde tempo braaf mee op de hellingen. Het verstand laten gelden...

Aan de voet van de Ballon scheurt het groepje en zien we de snelle klimmers vertrekken. Ik blijf rustig mijn tempo onderhouden en schakel op de 23 achteraan. Metronoomsgewijs raak ik aan de klap met twee gasten in rode 'schotse tartan'-tenue. De jongste van de twee dartelt op de helling, de oudste ziet iets meer af. Halverwege de klim, een goede 6km van de top, laat ik samen met de jongste van de twee de andere achter en rij aan een deftig tempo verder. Mijn metgezel trapt iets zwaarder en ik laat hem op mijn beurt vertrekken... Met nog twee 3km te gaan begint het harder te regenen op de col. Een immens verschil met twee jaar geleden waar ik in de warmte op dit punt zonder drank viel. 

Ik bloei open, krijg meer zuurstof en schakel twee tanden bij. Ik ga zelfs op de trappers staan en haal de een na andere, die mij voorbij waren gestoken van aan de voet, weer in. 'En Danseuse' gaat het richting bevoorrading op de top. Ik slaag er zelfs in om onze rode klimmer terug bij te benen voor de top. Supergevoel in vergelijking met twee jaar geleden.

Opnieuw genieten van de bevoorrading is de boodschap, maar met de miezelregen duurt dit korter natuurlijk, om geen kou te vatten. Het moet gezegd dat de bevoorradingen tot hiertoe super zijn en ruim voldoen om aan te sterken.

En dan... speeltuin. Ik mag dan wel geen gevleugelde klimmer zijn, in een afdaling word de 'Savoldelli' in mij wakker. Ik smijt me vol overgave naar beneden en haal snelheden van rond de 65/u met soms pieken boven de 70/u. De een na andere renner word ingehaald en zelfs een dalende wagen moet er aan geloven. Gelukkig stopt het halverwege de afdaling met regenen. Het scheelt toch iets minder pijn in het gezicht door priemende regendruppels aan zo'n snelheden.

Eens in de vallei volgt de hergroepering. Over een afstand van goed 10km vormt zich een groepje van vlamingen en nederlanders met de okkazionele fransman ertussen. 15 man sterk trekken we richting Hundsrück, meteen de volgende bult van betekenis op dit parours. Er word stevig doorgereden en de zon komt voor het eerst serieus piepen. De beentjes zijn nog goed, en de ademhaling heeft nog niet één keer gestokt. 

Masevaux verlatend beginnen we er aan. Meteen valt het groepje uiteen en samen met een duo van Gaul.nl rij ik omhoog. De Hundsrück is een klim in twee delen met een kleine afdaling tussenin. Waar ik twee jaar geleden nog in het tussenliggende dorpje stopte om water bij te vullen, heb ik dit keer beter mijn drankverbruik ingedeeld en kan meteen het tweede gedeelte van de klim aanvatten zonder te moeten stoppen.
Op dit deel laat ik mijn metgezellen achter en in strak tempo bereik ik vrij snel de top.
Ik stop niet, zoal meerdere andere, en smijt me meteen in de afdaling.

Deze is echt een feest. Opgedroogde straat, overzicht in de bochten. ik rij weer van renner tot renner en haal hier, achteraf gezien, mijn topsnelheid van de dag 74.5/u. In Bitschwiller (Tahn) word er even langs het water gereden en daar vormt zich het volgende peleton om samen 
de zwaarste brok van de dag aan te vatten: Col d'Amic en Grand Ballon. 
Hier ging voor mij twee jaar geleden even het licht uit op de top door de warmte.

De zon was ondertussen serieus aan het branden en ik moest echt opletten om genoeg te drinken. In de verte zie ik de top in de wolken hangen en hoop stilletjes dat het weer daar iets slechter is, daar ik dan beter voor de dag kom. Niets is minder waar, want we worden op elke kilometer van de Grand Ballon en kleine broer getrakeerd op volle, brandende zon.
Van bij de eerste kilometers van de klim zie ik enkel geisoleerde klimgeiten, de één al wat meer aan het afzien dan de andere. En okkazioneel een keuvelend groepje. Ik slaag er in om toch een deftig tempo te rijden, mij zeker niet te overdoen maar nog 2 tanden over te houden.

Halverwege de Col d'Amic moet ik toch even stoppen om aan een bronnetje (die ik nog kende van vorige editie) mijn bidons bij te vullen. Door het debiet van het kraantje...als dat al debiet kan genoemd worden... heb ik hier toch een 10-tal minuten verloren. Maar dat zal me alleen maar helpen denk ik dan.
Bij het verlaten van de Col d'Amic ga ik even op de trappers voor de voet van de Grand Ballon. Met een goed gevoel kan ik een paar keer ronddraaien, maar hoor dan mijn bril vallen die ik in mijn nek had gehangen.
Van de fiets dan maar, enkele meters terug, bril oprapen en opnieuw beginnen. 
De cadans van daarvoor is echter weg en op de 27 hark ik de Grand Ballon verder af. Toch blijft de smile op mijn gezicht staan met in het achterhoofd het besef dat ik stukken beter ronddraai dan twee jaar geleden.
Zonder in de problemen te komen, maar wel op't kleinst mogelijk verzetje, kruip ik naar de top waar ik mij dit jaar niet laat verrassen door de verplaatsing ofte 'verkeerd informeren' van de locatie van de bevoorrading. 

Ik rij meteen vol door naar de top van de Markstein naar de volgende bevoorrading.
Hier zet ik me toch even neer en voel dan een lichte pijn in de liesstreek. Het is de zelfde pijn als na de Gentlemenkoers van Herzele vorig jaar, die iets wegheeft van liesbruikpijn maar het toch niet is. Vervelend.
Ik blijf hier ongeveer 20 minuten zitten in de hoop dat dit over gaat maar besluit toch te vertrekken.

Het is even zoeken in de afdaling naar Kruth om de juiste positie te vinden op mijn zadel. Maar langzaam ebt de pijn weg, en na enkele kilometers trek ik een groepje op het lint en rij hier langszaam van weg. In Kruth heb ik een goede 200m gewonnen.

Even tempo drukken en wachten op die gasten en met z'n vijven rijden we naar de volgende uitdaging, Col d'Oderen.
Bij mijn vier metgezellen zitten blijkbaar drie berggeiten en een aanklamper. Ik blijf in het begin even meerijden met de berggeiten maar besluit dan toch om samen met de vierde het tempo te laten zakken en samen verder te rijden. De klim van de Col d'Oderen voelt zalig. Beetje afzien, maar veel schaduw en geen super zware steigingspercentages zorgen ervoor dat ik aan een deftig tempo naar boven rij. 
Op de 25 achteraan, één kroontje overhoudend voor gebeurlijke ongevallen, laat ik 2km voor de top mijn metgezel achter. Dit voelt goed. Ik geniet...
Ik kom boven en stop even bij de drie berggeiten en blijkbaar stonden zij hier ook nog maar net stil. Toch deftig de klim ingedeeld dus. 

Samen snijden we de afdaling naar Ventron aan.

Na de afdaling, in het bijtrap gedeelte richting Travexin, vormt zich een groepje van om en bij de 15 man sterk. Het tempo wordt de hoogte ingetrokken. Aan een gemiddelde snelheid van om en bij de 30/u rijden we richting Le Thillot, ofte 'voet van Col de Croix'. Ik klamp aan en 

weet niet of dit verstandig is. Maar hier alleen vallen lijkt me dan ook geen goed gedacht.
Le Thillot voorbij beginnen we gezamelijk aan de col, maar al vanaf de eerste meters voel ik dat dit toch iets te veel van't goede is. Ik los en krijg twee renners in mijn wiel. Eén van de twee is een jonge nederlandse die vraagt of dit de laatste helling is, daar ze deze niet op haar papiertje had staan. Ik moet haar teleurstellen en geef zoveel mogelijk mee wat nog komen gaat. De moed zakt even in de schoenen maar met twee praten we even op haar in en rijden samen verder naar boven. Blijkbaar hebben de anderen zich ook iets overdaan, want we blijven op zo'n goeie 100m van de groep hangen. Alhoewel 'we'... even naast mij kijkend merk ik dat de twee moesten lossen en ik rij op miniverzet iets dichter naar de groep toe. Op de top hang ik zo'n 25m achter hen. De groep stopt bovenaan de col, maar ik besluit van door 

te rijden wetende dat de afdaling richting Servrance ideaal is om te recupereren.

Ik weet dat de Jaillot en die driedubbele 'La redoute' (even de naam kwijt) tot op het platteu ons nog staat te wachten dus hou ik wijselijk de snelheid rond de 25/u in de afdaling, mezelf tijd gunnend om ten volle terug op kracht te komen.
Bij het binnenrijden van Servrance is het groepje reeds op zelfde hoogte gekomen en samen vallen we de monsterhelling van amper 400m aan maar met stijgingspercentages tot 14%. Het is harken en de 27 geselen, maar boven gekomen worden we beloond met een prima bevoorrading. Ik doe me te goed aan munt-water, sinaas partjes en banaan, en als antwoord op het feit dat ik hier vorig jaar met de moed der wanhoop niets 

meer binnenkreeg en als zombie verder reed, kies ik een goed stukje brood met Camembert uit en geniet met volle teugen... 'statement maken' noemen ze zoiets.

Terug op pad voor het laatste gedeelte. Nog geen 100m na de stop, staat ons een serieus obstakel te wachten. Een geaccidenteerde helling met percentages tot 18%, 2.5km lang maar klaar om de laatste loodjes uit onze benen te persen. Ik voel mijn benen verzuren maar bijt door. Op een gegeven moment betrap ik mij op zigzaggen om die percentages toch wat te drukken.

Eens op het plateau van de duizend meren, 'petit Finlande' noemen ze dit hier, is het met de smile en volle benen genieten.
Ik sluit aan bij een trio en samen rijden we 10km over een glooiend parcours richting afdaling naar Faucognay.
De laatste 5km op het platteau krijg ik mijn tweee adem (of derde, vierde.. tel kwijt...) en trek de snelheid serieus op naar ongeveer 35/u. 

Is rij een paar koppels voorbij en kom goedgemutst aan de afdaling toe.
Nog éénmaal vol genieten van de laatste echte afdaling en dan nog 10km naar Raddon-et-Chapendu afhaspelen.

Ik weet dat ik in de vallei in een groepje moet zitten voor het laatste gedeelte op de steenweg. Ik haal een koppel in en wacht even met overnemen tot er nog iemand, die ik in de afdaling had ingehaald, komt aansluiten. Blijkbaar zijn wij twee de motor van dit groepje want samen afwisselend, trekken we de twee anderen mee aan een gemiddelde van tegen de 40/u. We halen nog enkele koppels en eenzaten in en die haken hun karretje aan. Behalve een sporradische overname van één enkeling komt het werk echter steeds van de zelfde twee. De beentjes voelen we nu al niet meer en mijn strijdmakker moet me zelf aanmanen om niet te fel over te nemen.
In volle euforie rij ik samen met hem richting finisch.

Eens over de meet bedank ik mijn metgezel en komt het besef dat het dit jaar stukken beter ging dan twee jaar geleden. Ik ga naar de aankomsttent achter mijn certificaat en krijg een tijd van 10u18 mee en bijhorend zilver diploma. De dame achter de tafel was even zonder zilveren medailles gevallen maar aarzelt niet en stopt vlug een gouden in mijn handen. Toch wel een dubbel gevoel... 

Na mijn 'pasta-party' naar binnen te hebben gewerkt strompel ik moe maar zeer tevreden naar mijn wagen en rij rustig richting camping.
Ik geniet nog van het lekkere stoofvlees van Jos en Ineke, en kruip tevreden in mijn slaapzak.
Zondag nog een ritje van 500km terug naar huis om samen met mijn klein mannekes te genieten van vaderdag, dus snel in't nestje.

Conclusie, door het slechtere weer in de voormiddag en het betere indelen, en mischien ook de iets betere conditie heb ik een tijd van 10u18 in totaal kunnen neerzetten. Zilver en 2u20min sneller dan mijn eerste deelname, maar wel nog 55min te kort voor goud. Ik weet echter dat ik deze zal moeten goedmaken in het klimmen daar ik in de afdalingen niet meer risico zal kunnen nemen.

Rest er me enkel nog een dankwoordje te uiten aan mijn pa voor zijn tent en toebehoren. Mijn ma voor de steun en natuurlijk voor mijn schatje en kindjes voor de steun en mogelijkheid om dit op mijn eentje te mogen doen.
Merci...Merci...Merci...

Sid

De cijfertjes:
--------------
Afstand : 216km
Gemiddelde snelheid : 23/u 
Max snelheid : 74.3/u
Tijd onderweg : 10u18
Moving time : 9u42
Hoogtemeters : 4520 hm
Caloriën : 8575 kcal
Cols / Côtes : Côte de faucognay; Col de Chevrères; Ballons d'Alsace; Col du Hundsrück; Col d'Amic; Grand Ballon; Markstein; Col d'Oderen; Col de Croix; Jaillot; Bacherelle (of zoiets...)

|

Kommentare

henk (Niederländisch)

Proficiat, mooie prestatie ! Lijkt alsof je genoten hebt van het begin tot het einde.

vor 8 Jahren - Nicht zutreffend

Cate (Niederländisch)

Knap ! en mooi verslag, proficiat bij deze. Deze keer was het weer toch wel iets fietslievender 😉
PS : check de foto van de blog onder jou, net op dezelfde plek genomen 😊

vor 8 Jahren - Nicht zutreffend

Jan (Niederländisch)

Die andere foto (http://catenacycling.com/nl/photogallery/show-media/9014/28898) toont wel meer afzien. 😊

Pieter, bedankt dat we mee mochten afzien én genieten dankzij dit verslag!

vor 8 Jahren - Nicht zutreffend

derdeyn.pieter (Niederländisch)

@jan klopt... maar die ging blijkbaar iets sneller 😉

vor 8 Jahren - Nicht zutreffend

Fügen Sie Ihre Kommentare hinzu

Catena : die One-Stop-Cycling-Community

auf dem neuesten Stand bleiben

partner…

Birzman Q-Cycling
Merida Centurion