Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen, editie 2015.

De Ronde 2015, met voorsprong de lastigste van mijn vier deelnames.

De voorbije jaren stond er telkens 1 grote uitdaging op mijn programma. Was het niet de Ronde rijden, dan wel de 3 Ballons of de 24 van Zolder solo rijden. Er moet toch 1 deftige uitdaging per jaar afgehaspeld worden.Na ergens in november de jaarplanning te hebben opgesteld voor 2015 blijkt dat dit jaar toch wel specialer is. Op mijn programma staan zowel de Ronde, als 3 Ballons, de 12u van Zolder solo en de Eiffel Classic te blinken.Reden dus om vanaf Januari er een lap op te geven gesteund door vrouwtjelief en de twee kadeekes, en geholpen door de aankoop van een spinningfiets (die trouwens voor 't vrouwtje ook welgekomen is blijkt nu)

Op naar de eerste uitdaging van dit jaar dan maar... 239km over Vlaamse wegen,kasseien en hellingen.Na een afwezigheid van twee edities, had ik me dus weer ingeschreven voor de klassieker der klassiekers. Voor de vierde maal startend vanuit Brugge, voor de tweede maal eindigend 
in Oudenaarde, een dag genieten op de fiets.
Tweemaal per week een spinningsessie in onze keuken, gevolgd door ritten met en zonder de Wijngaardvrienden van Borsbeke, zouden de basis moeten leggen voor deze editie.Even was er lichte paniek, toen de datum van het Criterium van Herzele (Grote Prijs De Groensjurt) bekend werd gemaakt en dit twee dagen na de Ronde zou plaatsvinden. Maar ja, "we'll see" was het uiteindelijke verdikt. Niet te onnozel doen tijdens de Ronde was de boodschap.

In de week voor de Ronde heb ik naar gewoonte alles zo goed mogelijk voorbereid. Roadbook voor op de bovenbuis gemaakt, kleding en bevoorrading gecheckt. Velotje in orde... We waren er klaar voor.

04/04/2015... Wekker gaat af om 4u30 en ik schuifel naar beneden in de hoop de kadeekes en vrouwtje niet te wekken. Pasta met suiker binnenspelen (toch een raar smaakske van 's morgens vroeg...) en om vijf uur staat mijn pa voor de deur om me naar Brugge te voeren.Merci de pa, merci, merciii...
Aan het Jan Breydel Stadion van Brugge maak ik mij klaar, maar is er toch lichte twijfel over de kleding wegens lichte miezel. "Gaat deze overgaan?", "Toch regenvestje of windtex?",...

Na het afgeven van mijn bagage koop ik me nog snel een nieuw setje lichtjes, en roep nog naar mijn pa dat ik vertrek.Hij was ondertussen in een geanimeerd gesprek geraakt met een of andere Amerikaan de hier ook zijn zinnen heeft gezet op een fietsavontuur.
Eerst nog wat kilometertjes opwarmen tot op de markt in Brugge, waar het al goed vol stond met verschillende deelnemers. Van mountainbikers (?!) tot Nederlanders, Italiaanen, pippo's uit de unites nates... allen staan te wachten op het startschot om 7u...

*knal* en weg...

In het centrum van Brugge worden de eerste groepjes gevormd in de miezelregen, maar tegen dat we aan de officiele start aankomen, 7km buiten Brugge, is deze miezel al overgegaan in lichte regen. Het zal afzien worden in de eerste 100km naar 't zuiden.

De zwaantjes spelen hier een kleine maar gevaarlijke hoofdrol. Ze rijden naast de groepjes om ze aan te manen toch maar rechts te blijven rijden, maar krijgen dan plots de ingeving om op serieuze snelheid terug te keren ...op de witte lijnen in het midden van de weg!?!? Een renner die niets vermoedend een groepje zou willen voorbijsteken zou hier pardoes opknallen... niet echt verantwoord...

Over de eerste km's kunnen we kort maar krachtig zijn. Regen, koud, pikkende ogen van de spray van je voorligger, en een gemiddelde van toch 33/u... niet echt de aanloop die je wenst.Ik had me voorgenomen om gezapig te straten, maar door de regen en koude, toch maar besloten om er wat tempo in te steken, deels om warm te krijgen, deels in de hoop dat hoe zuidelijker we kwamen, hoe droger het ging worden.
Op de eerste bevoorrading snel iets binnensteken en de achterzakjes nog wat bijvullen en weer op weg.

Na 90km is de eerste helling aan de beurt, Tiegemberg. Zonder zot doen, zonder de gebruikelijke 'test', wordt deze in groep afgehaspeld.Waarna zich reeds de tweede bevoorrading aandient. Weer het zelfde scenario, drinkbusje bijvullen, achterzakken vullen, iets eten... en doorweekt weer op pad. 
Op 105km zijn daar dan de eerste kasseien, Wannegem dorp en Lange Astestraat, en wonder boven wonder, door het dokkeren op de stenen krijg ik het warm... Waar, door de regen, eerst schrik overheerste wat betreft kasseinen, is het nu vooral hopen op de volgende strook, om het warm te krijgen... rare kronkels in mijn hersenen...

Na de Wolvenberg en de kasseien van de Ruiterstraat, doemen de kasseien van Kerkgate voor ons op. Hier moet ik voor de eerste keer opbotsen tegen een dipje. Ik laat het groepje van 20 man rijden waar ik mee ronddraaide en kies mijn eigen tempo dat een pak lager ligt. Even toch die twijfel..."niet genoeg op kasseien getrained?"..."niet genoeg meer dan 100km gereden in de aanloop naar de Ronde?"... maar dan mijn frank...euhm Euro die valt. Door de regen en koude was ik vergeten regelmatig te eten en drinken. Na 130km had ik nog maar 1en1/2 drinkbus binnen en niet genoeg gegeten. Herpakken was de boodschap dus.
De Molenberg ging na de hongerklop dan wel weer goed. Ik kon mijn eigen tempo rijden en kwam zo weer aansluiten aan de achterhoede van het peletonnetje van voor Kerkgate, die nu wel serieus uitgerokken was.

Met het oog op de 3e bevoorrading en het kunnen wisselen van kleren na de Paddestraat, zet ik de ketting op het buitenblad en schakel in Roborst fors hoger om de aanval op de 2,3km lange kasseistrook in te zetten.Ik vlieg naar mijn gevoel over de stenen en krijg het weer lekker warm (enkel de voeten en vingers blijven ijsklompen). Ik slaag er in om mijn metgezellen los uit het wiel te rijden en krijg een serieuse mentale boost. De 'haat-liefde' verhouding met kasseien blijft toch een raar gegeven. Ik ben er niet zot van, maar fietsen op de stenen gaat me echt goed af.
Net voor de derde bevoorrading in Velzeke kan ik eindelijk van kleren wisselen. Achter de bestelwagen met bagage, hebben de chauffeur en z'n metgezel een soort tentje opgezet met stoeltjes en kussentjes... een woord: zaaaaaaalig! Nieuwe kousen, nieuwe handschoenen, Buff vervangen en windstopper inruilen voor windtex... vol goede moed kunnen we verder.Niet te lang stilstaand bij de volgende bevoorrading, gaan we op pad voor het niet te versmaden stuk tussen Zottegem en Oudenaarde. 
Na het dokkeren op de Haaghoek die voor mij eerder een helling is dan enkel kasseistrook, mogen we het vierluik Leberg, Berendries, Valkenberg en Eikenberg aanvallen. De groepjes liggen serieus uiteen (is er wel nog sprake van groepjes dan?...) dus is het puur eigen tempo rijden.De Leberg is eerst aan de beurt en wordt gezapig opgereden, met het oog op zijn broer die iets verder ligt, Berendries genaamd. Deze ken ik zo goed als van buiten en weet perfect 
waar ik moet schakelen. Ik slaag er in om hier een serieus aantal renners in te halen wat weer een boost geeft.Daarna de valkenberg. De boost op de Berendries verdwijnt als sneeuw voor de zon, want hier heb ik het echt lastig. Tweede dipje van de dag op 164km? op het kleinste tandje naar boven dan maar...

Met de gedachte dat we bijna in Oudenaarde terug zijn voor bevoorrading 4, vat ik de Eikenberg aan na 176km. En het is die gedachte die me naar boven blaast. Het tempo en cadans liggen dubbel zo hoog dan op de Valkenberg, en met de smile die zonet volledig zoek was, kom ik boven.

 

Op bevoorrading 4 neem ik voldoende tijd. Zeker 20 minuten blijf ik daar staan, wandelen, eten, drinken,... alles met het oog op wat nu komen gaat. Ook de bandendruk wordt even verminderd voor de komende kasseihellingen.

Eerste hindernis, de Koppenberg.

Onderweg naar de koppenberg haal ik een Nederlands duo in. Deze beschikken echter niet over een nummer en na wat gekeuvel kom ik te weten dat ze te laat waren met inschrijven maar toch waren gestart.Net voor de trambaan worden ze echter van het parcours gehaald door één van de geplaatste controlepunten... Van zover gekomen, reeds 180km afgehaspeld, om dan de finale te moeten laten links liggen... ze hadden beter moeten weten.

Het is ondertussen als bij wonder gestopt met regenen, maar de chaos is er niet minder om.

Ik start de Koppenberg in de linkergoot en wordt luid aangemoedigd. Roepend 'Goot' trek ik me naar boven en enkele 'wandelaars' gaan voor mij opzij. Waarvoor dank!! Ik had de juiste beslissing genomen kwa bandendruk want tussen alle renners te voet baan ik mij een weg uit het gootje op het steilste stuk, nog steeds niet gehinderd door het 
doorslippen van het achterwiel. Bijna op het minder steile stuk... nog twee keer ronddraaien... tot één van de 'wandelaars' het vertikt om aan de kant te gaan, niet tegenstaande mijn geroep en dat van de aanwezige supporters hem toch een serieuse hoofdpijn moet hebben bezorgd...Voet aan grond dus... DOEME!!... Ik krijg nog een 'sorry hoor...die maar als iedereen... te voet' als sneer als ik hem voorbij stap...rare mensen toch...

Dan maar te voet tot na de registratiemat waar de drankhekkens me helpen om weer op de fiets te geraken en de rest van de 'Bult van Melden' af te haspelen. Achteraf gebleken, heeft deze 'dove wandelaar' (pardon my irony) mij weerhouden om als een van de weinigen de koppenberg toch op te kunnen rijden... spijtig.. het knaagt nog...

Op de Mariaborrestraat geven we nog eens vol door, Kasseien hé... Ook Stationstraat en Steenbeekdries is genieten, doordat de grond steeds droger wordt met de stijgende temperaturen.

De Taaien'Tom'berg (staat zo op een bordje aan de voet... best grappig) brengt geen verassingen buiten een paar enkelingen die in de kant gaan liggen. De kaap van de 200km komt er blijkbaar aan...

 

Maar...na 196km ...de Kaperij. Zowel de kasseinen als de helling, snijden een stukje uit mijn enthousiasme. Het tempo stokt weer, de cadans is om zeep en ik 'kruip' omhoog. Dan toch het spook van de 200km? Gelukkig staan boven de dametjes van Redbul met het gepaste recept. Blikje op, blikje in bidon, even wat squirt-lube op de ketting, en wij verder.

Op de baan naar Ronse doe ik bewust niet zot en ook op de Kanarieberg spaar ik me door een lager tempo te kiezen. Ik haal hier een klein groepje in die klaarblijkelijk bestaan uit een koppeltje vrijgezellen-vierders en hun aanhang.In navolging van de Vrijgezellenvierders die ik tegenkwam op de 3 Ballons in 2013 (zie verslag 3 Ballons), terug zo'n bende die (welliswaar de 140km) dit evenement gebruikt om het toekomstig bruidspaar even te laten zweten.

Een mountainbiketocht in het Gentse met een bananenpak is dan toch iets minder zwaar... niet, schoonbroers?

Na wat gekeuvel zeg ik ze vaarwel en veel geluk voor de rest van de 'tocht'... zowel op de fiets, als de jaren daarna...; en verhoog ik mijn tempo.

Na Ronse volgt de Kruisweg, en deze gaat weer super. Cadans is goed, tempo perfect, en veel volk aan de kant...kortom perfect gevoel.
Volgens mijn roadbook kwam er nu de laatste bevoorrading van de dag aan... maar... blijkbaar waren zowel ik als de organisatoren even in de fout gegaan. Eerst moesten we nog over de Hotond (vlaams uit te spreken volgens onze Michel Wuyts) en als klap op de vuurpijl lag de laatste bevoorrading boven op de Karnemelkbeekstraat.

Iets te enthousiast geweest op de Kruisstraat dus.

Maar niet getreurd, met drie metgezellen, leuke jonge gasten uit het Lokerse, klauteren we naar boven en kunnen genieten van opnieuw een super bevoorrading.Nog een goeie 20km te gaan, met twee serieuse kleppers van hellingen.
Ik trek me weer op gang richting Berchem, ofte 'voet van de Oude Kwaremont'.In de afdaling op de steenweg kom ik op het fietspad in het zog van een traagrijdende bestelwagen/busje met drie fietsen ervoor. Consternatie alom als ik passeer en net voor het busje een loper zie. Mijn drie Gentse metgezellen halen me terug in en weten me te vertellen dat deze man de volledige Ronde gaat uitlopen en al van gisterenavond bezig is... Respect!!! Later hoor ik dat hij blijkbaar niet de enige was die dit huzarenstuk heeft verwezelijkt.

Samen naar de Kwaremont nu...

We rijden niet tot in Berchem maar slaan iets voor het centrum het smalle straatje in dat uitgeeft op de voet van de Kwaremont.Op het asfalt kiezen we gevieren voor eenzelfde, laag tempo, maar eens de kasseien beginnen kriebelt het te erg en ga ik in hogere candans de strijd met de scheefliggende stenen aan. Mijn Gentse metgezellen zijn er aan voor de moeite. Ik twijfel even in het centrum van Kwaremont om even in te houden, maar de kasseien 'dwingen' me door te gaan. Het tweede gedeelte van de helling, de gekende 'uitloper' schakel ik zelf een paar tanden hoger en haal nog een pak stervende zwanen in. Ik voel als bij wonder mijn benen niet meer en kom met een supergevoel boven. Puur op de euforie dat dit de laatste hellingen zijn die aan de beurt zijn.
In het tussenstuk naar de Paterberg toe, na 228km de laatste hindernis van deze lange dag, krijg ik gezelschap van een Amerikaan, zo blijkt.De man komt uit Albuquerque, New Mexico, en heeft dit jaar een heuse planning opgesteld. Ronde Van Vlaanderen, Paris-Roubaix Challenge, Tilf-Bastogne-Tilf, La Marmotte, de Östaler Radmarathon... ze staan allemaal op de planning... sterk!I

k maak hem attent op de gevaarlijke afzink voor de Paterberg en hij laat een klein gaatje uit veiligheid. Net voor de Paterberg doe ik teken dat hij naast mij moet komen rijden, maar hij komt niet dichter. Ik roep nog "Shift Lower! Much Lower!", maar bij het opdraaien op de pater hoor ik gevloek achter mij...gevolgd door het geluid van schoenplaatjes op kasseien... Het voordeel van parcourskennis denk ik dan maar...

Op de Paterberg is het genieten, volk aan de kant die staat te juichen, aanmoedigingen tussen renners over en weer, het gedacht van de laatste helling, het zonnetje die er eindelijk doorkomt... Genieten met hoofdletter 'G'...

Ik kom met een smile tot achter mijn oren boven, schakel en zet mij schrap voor de laatste 13km naar Oudenaarde.
De man van over de grote plas is duidelijk uit het goede hout gesneden want net na de korte afdaling zit hij terug in mijn wiel en rijden we samen als een mini-radertje naar een groepje van een man of 8.

Zoals elk jaar worden de laatste 10km afgehaspeld aan een hels tempo. we halen snelheden van om en bij de 33km/u. De euforie van het naderen van de finnisch zorgt ervoor dat de benen super voelen. We draaien perfect rond en halen zo nog veel volk in.

In het zicht van de meet wordt er zelf nog iemand van TS-bikes gepiloteerd en ik zit in zijn wiel... Hij gaat echter vol door vanop kop en ik besluit hem te laten gaan en te genieten van de laatste paar hectometers van deze lange rit...
Nog even knikje naar Eddy Plankaert die me met een snel schouderklopje nog feliciteerd zonder me te kennen...simpatieke mens, en we kunnen op weg naar de Qubus. Eerst nog even thuisfront verwittigen dat ik ben aangekomen, en wat blijkt, mijn schatje komt me halen met de wagen, dus ik moet de 20km tussen Oudenaarde en Herzele niet meer afhaspelen, woohooow!!!

Bij de Qubus aangekomen staan er uiteindelijk 259km op de teller... Ik hijs me in droge kleding en overloop de volledige rit nog eens in mijn hoofd onderweg naar vrouwtje en mijn twee pagadders.
Moe en voldaan ff nagenieten in de wagen, volgende dag beetje Koers kijken en voetballen met de neefjes na het paaseieren zoeken en 's avonds fietsje kuisen, en dan maandagavond koers in Herzele.

(over de koers : als bij wonder zijn de benen maandagavond super, maar speelt enkel de vermoeidheid niet in mijn kaarten. Optrekken tot 40+/u likt nog... volhouden iets minder...

Met een gemiddelde van 35km/u op 40km, een 17e plaats op 24, en 21 van de

25 ronden in het peleton, mag ik best tevreden zijn)

Conclusie: Na een hels begin met regen en koude, toch een supertocht gereden. Met voorsprong echter de zwaarte editie van de vier volledige rondes die ik tot nu gereden heb. Hopelijk volgend jaar wat droger.

Nooit echt in het rood moeten gaan en op de hellingen vol kunnen genieten.Op naar volgend jaar, maar eerst nog wat kilotjes kwijtspelen en opbouwen naar de 3 Ballons in Juli.
Een dankwoordje is echter ook zeker op zijn plaats. Niet in het minst voor mijn drie schatjes thuis die mij dit laten doen, en me ook vol steunen en digitaal aanmoedigden.

Ook mijn pa voor de 'taxi' en aanmoedigingen, alsook mijn moedertje en schoonbroer voor de aanmoedigingen onderweg (al heb ik deze pas achteraf gelezen...*bloos*)

Voor foto's en video's --> startnummer was 1572.

Cijfertjes:

Totaal : 259.4km

Gemiddelde : 26.3 km/u

Hellingen : 16 (17 met Hotond bij)

Kassei : 10km

Hoogtemeters : 1965hm

Greetz,
Pieter