Mont Ventoux. Vermoeid maar voldaan !

Vannacht was het bijzonder slecht weer met zware onweersbuien en normaal gesproken slaap ik hier gewoon doorheen, maar vannacht ben ik hier zelfs wakker van geworden. Op dat moment hoopte ik dat het overdag droog zou zijn, want op de planning stond de beklimming van de Mont Ventoux vanuit het dorpje Bédoin. Als ik later weer opnieuw wakker wordt en het ondertussen al ochtend is geworden, blijkt het gelukkig droog te zijn. De temperatuur is wel gedaald naar 20 graden. Voordat wij vertrekken heb ik nog eerst op het gemak op de veranda van de stacaravan even een goed ontbijt genomen, waarna we vanuit Mornas met de auto richting Bédoin vertekken.

In Bédoin begint de klassieke beklimming uit de Tour de France en wat volgens de meeste mensen ook wel de zwaarste () beklimming is van de Mont Ventoux. Je kunt deze berg ook nog beklimmen vanuit de plaatsen Malaucence en Sault.

In Bédoin aangekomen parkeren we de auto bij een supermarkt en halen we mijn racefiets uit de kofferbak en controleren we nog even de spulletjes voordat ik vertrek. In het dorpje is het al een druk van je welste met race/toer fietsers. De weg is nog vochtig en het zonnetjes probeert er tussen de wolken door te komen. De eerste 2 kilometer vanuit het dorp gaat vals plat naar boven, waarna de weg voor 4 kilometer langzaam begint te stijgen en tot nu toe is het nog goed te doen met mijn beperkte voorbereiding.

Na 6 kilometer kom je bij de beruchte bocht van St. Estève, vanaf deze scherpe bocht gaat het tien kilometer lang door het bos met zo'n 10 procent omhoog. Als ik daar het bos induikt wordt het echt flink steiler en op sommige moment denk ik in mij zelf waar ik aan begonnen ben, zwoegend en zuchtend, af en toe vloekend tegen mij zelf trek ik mijn fiets en mijzelf de berg op, terwijl het lijkt of andere fietsers geen moeite hebben om naar boven te rijden, maar schijn kan natuurlijk bedriegen.

Halverwege het bos wordt ik voorzien door mijn personal verzorgster "mijn vrouw" voorzien van een overheerlijk koud blikje cola. Die suikers kon ik goed gebruiken. Op de steile stroken ligt mijn snelheid soms rond de 5 km/uur en lijkt het net of ik stil sta. Gelukkig liet het bos zich vandaag van zijn beste kant zien: het is niet warm en er zijn geen vliegen. Maar steil blijft het wel in het bos en soms lijkt het dat er géén eind aan komt in het bos.

Vlak voor Chalet Reynard lopen nog een aantal schapen langs de kant van de berm en op het moment dat ik Chalet Reynard zie schiet het eerste in mijn hoofd wat me binnenkomt dat ik volgens horen zeggen het moeilijkste stuk achter de rug zou hebben. Als ik afstap bij Chalet Reynard staat mijn vrouw al te wachten. Zij is met de auto naar boven gereden. Als ik aan mijn tweede colatje en een banquetjes jambon ben begonnen zeg ik tegen mijn vrouw dat het wel erg afzien was, maar dat ik toch verder wil. Tijdens het gesprek krijg ik nog water aangeboden van een andere Nederlandse fietser en hij geeft ook aan dat het een stuk makkelijke moeten gaan vanaf nu.

Volgens hem zou het nu maar gemiddeld 8 procent moeten zijn. Als ik vervolgens vertrek bij Chalet Reynard kom ik eigenlijk al gelijk op de beroemde open vlakte terecht, wat ook wel de maan landschap lijkt. Hier kun je last hebben van de wind en de laag hangende bewolking. Vandaag valt de wind gelukkig mee en hangt er af en toe laag hangende bewolking waardoor het zicht op de weg slecht is.

________________________________________

Tijdens het laatste stuk vanaf Chalet Reynard heb ik toch echt niet het gevoel dat het hier makkelijker gaat ondanks dat het stijgingspercentage van maar gemiddeld 8%. Één

kilometer voor de top kom je aan de rechterkant het monument van Tom Simpson tegen. Maar op dit moment bedenk ik me dat ik hier wel even op de terug wil stoppen aangezien ik nu blij ben dat ik redelijk vooruit kom en dan komt de aller laatste venijnige korte bocht en dit klein pukkeltje is nog even elf procent.

Uiteindelijk komt ik na 2:48:15 zwaar vermoeid maar voldaan aan op de top (1912 meter hoog). Hier boven is het nog slechts 7 graden en vochtig. Nu is de bewolking even opgetrokken en heb ik op dit moment een prachtig uitzicht vanaf de Mont Ventoux. Boven bij het weerstation staat mijn vrouw al weer op mij te wachten met een dit maal met een trofee (daar doe je het toch allemaal voor!), welke ik als aandenken kan bewaren. Naast het weerstation is namelijk een klein souveniers winkeltje

________________________________________

Na even een half uurtje van het uitzicht genoten te hebben, tap ik weer op de fiets en ga ik weer berg afwaarts richting Chalet Reynard. Na één kilometer te hebben gedaald stop ik dit maal wel even bij het monument van Tom Simpson om hier even naar toe te lopen. Er zijn inderdaad heel veel fietser die iets achter hebben gelaten bij dit monument. Waarna ik weer verder de afdaling oppak naar nu naar het dorpje Sault i.p.v. terug door het bos naar het dorpje Bédoin. Dit kan ik doen omdat mijn vrouw de berg heeft bedwongen met onze auto en makkelijk ergens anders op mijn kan wachten. De splitsing voor Sault ligt bij Chalet Reynard en Sault staat bekend om zijn prachtige lavendelvelden.

Vanaf de kruising is de weg tijdens de afdaling een stuk slechter en onderweg kom je verscheidene lavendelvelden tegen. Ook in de afdaling komen er geregeld een aantal fietser mij voorbij. Ik knijp toch echter bij 50 km/uur mijn remmen in met zo’n slechte wegdek. Na ongeveer 45 minuten gedaald te hebben en een klein klimmetje vlak voor Sault kom ik aan in centrumpje van dit dorpje. Naar beneden ging dus een stuk sneller en gemakkelijker :-) !

Als we de fiets weer in de kofferbak van de auto hebben gedaan, bekijken we nog even Sault. Waarna de reis weer terug gaat naar de camping.

verslag van mijn beklimming op 20 juni 2010